ကျောင်းမြတ်ခင်းစိမ်းလေးရဲ့ရည်းစားဟောင်းအဖြစ်သို့...(ကျင်းစစ်)

ဆရာလျိုက ၁.၉မီတာ အရပ်ရှိပြီး ကြွက်သားများဖြင့်တောင့်တင်းလှကာ သူ့၏လက်ကြီးများကလည်း ယပ်တောင်တစ်ခုကဲ့သို့ပင်။ ပြောင်နေသောဦးခေါင်းနှင့်ရွှေဆွဲကြိုးသာတပ်လိုက်ပါလျှင်သူက တစ်မိနစ်အတွင်းမှာပင် မြေအောက်ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်အဖြစ် ပြောင်းသွားနိုင်သဖြင့် သူ့အားမည်သူက အာခံရဲမည်နည်း။

“ဟယ့်ကျိုး..ကျန့်ချွယ်..မင်းတို့ပြောနေပုံက အရမ်းရဲတင်းနေတယ်မလား..”

ဆရာလျိုက နှာမှုတ်လိုက်သည်။

“ငါ့ကို ဒီအပတ်အတွင်း ‘ပုလွေဆရာရှင်း’အကြောင်း ပြောပြရမယ်..ငါသောကြာနေ့မှာ ရမရစစ်မယ်..”

ဟယ့်ကျိုးကငိုကြွေးလိုက်ပြီး သူ့လက်က သူ့၏ဘာသာစကားစာအုပ်အား လှုပ်ခါပြသည်။

“ဆရာ ကျွန်တော် ပုလွေဆရာကအဆင်ပြေပါ့မလား မသိဘူးဗျ…ဒါပေမဲ့ဆရာကျွန်တော့်ကို ဒီအကြောင်းရွတ်ပြစေချင်ရင် ကျွန်တော်တကယ်မရွတ်နိုင်လောက်ဘူး..”

ကျန့်ချွယ်အတွက်ကတော့ သူက”ပုလွေဆရာရှင်း”က မည်သည်ဆိုသည်ကိုပင်မသိချေ။

သူက ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်နေဆဲဖြစ်ကာ သူကခေါင်းစဉ်ကိုကြားရချိန်တွင် ရှေးဟောင်းကဗျာတစ်ပုဒ်ဟုထင်မြင်မိပြီး ချက်ချင်းပင်သူ့ရင်ဘတ်အား ပုတ်ကာကတိပေးလိုက်သည်။ 

“ကိစ္စမရှိပါဘူး”

၎င်းကစကားလုံးရေတစ်ရာထက် နည်းပြီး အချိန်က လေးရက်ပင်ကျန်သေးသောကြောင့် သူက တစ်နေ့စကားလုံးနှစ်ဆယ်ရွတ်လျှင် ပြဿနာမရှိဘဲ ကောင်းစွာရွတ်နိုင်သည်ဟုတွေးလိုက်သည်။

ဟယ့်ကျိုးက သူ့အားဒေါသတကြီးကြည့်လိုက်ကာ ထိုကောင်၏ပါးစပ်အားကော်ဖြင့်ကပ်ချင်စိတ်များတဖွားဖွားပေါ်လာတော့သည်။ သူက’ပုလွေဆရာရှင်း’ ရှိသည့်စာမျက်နှာအား လှန်လိုက်ကာ စာအုပ်ကိုကျန့်ချွယ်၏မျက်လုံးထံ တိုးပေးလိုက်၏။

“ကိစ္စမရှိဘူး ဟုတ်လား…မင်းဒီဟာနဲ့တကယ်အဆင်ပြေမှာမို့လို့လား”

ကျန့်ချွယ်က ပြည့်သိပ်နေသည့် စာမျက်နှာအား တုံးအစွာကြည့်လိုက်သည်။