"ဟင်"
သွားအိပ်ချင်အိပ်ဆိုသည့်အသံတွင် နှုတ်ခမ်းညိုညိုတို့ တွန့်ကွေးကာ ပျော်သွားရပေမယ့် နောက်က စကားတွင်တော့ ထရပ်မည့် ခြေထောက်တွေပင် တုန့်ခနဲ။
"ငါ ဒီပညာကို သိပ်တန်ဖိုးထားတယ် မြတ်နိုးတယ် မျိုးကံ့ကော် ငါ့ရဲ့ ငယ်ဘဝ အိပ်မက်က ငါဖန်တီးလိုက်တဲ့ ဝတ်စုံလေးတွေကြောင့် ဝတ်တဲ့သူတိုင်း ပိုပြီး လှပကြော့ရှင်းနေဖို့ ဝတ်စုံလေးတွေကနေ သူတို့ရဲ့ စိတ်ကျေနပ်မှုလေးတွေ တဒင်္ဂဖြစ်ဖြစ် ရသွားစေချင်တယ်၊ စိတ်အဆင်မပြေနေရင်တောင် ဝတ်စုံလှလှလေးမှာ ခဏတဖြုတ် စိတ်အာရုံကြည်လင်သွားစေချင်တယ် အဲဒါက ငါ့အတွက် ပျော်ရွှင်စေတယ်။ အားတက်စေတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်ကများ အလေးမထားဘဲ ခပ်ပေါ့ပေါ့တွေးပြီး ကပျက်ကချော်လာလုပ်နေရင် ငါအရမ်းဒေါသထွက်တယ် ဥပမာ မင်း အခုလုပ်နေတဲ့ပုံစံပဲ သင်ချင်ပါတယ်ဆိုပြီး တဂျီဂျီလာလုပ်တယ် တားနေတဲ့ကြားက မင်းပဲ သင်ချင်လွန်းလှချည်ရဲ့ဆိုလို့ ငါခွင့်ပြုခဲ့တာ အခု ငါ သိပ်စိတ်ပျက်တယ်"
ဒေါသပါသော အေးစက်စက်အသံနှင့် စိတ်ပျက်သည့်အရိပ်အယောင်စွန်းထင်းနေသည့် အကြည့်တို့အောက် ကံ့ကော် မျက်လုံးလေးကို ပုတ်ခတ်ရင်း ထိန်းနေရသည်။ သူက အဲ့လောက်အထိ မတွေးမိခဲ့ပါ။
"ကျနော် ကပျက်ကချော် မလုပ်ဘူး"
"ဟက်! ကပျက်ကချော် မလုပ်ဘူး ဟုတ်လား ဒါဆို မင်း စိတ်ဝင်တစားနဲ့ သေချာ ကြိုးစားနေခဲ့တာပေါ့လေ ဟမ်"
"ကျနော်..."
အမေးတွင် အဖြေမရှိတော့ပေ။
"မေးနေတာ ဖြေလေ မျိုးကံ့ကော် ဟမ်!"
"..."
မွေးကတည်းက ဒီလိုအကြပ်အတည်းမျိုး ကံ့ကော် အခုမှ ကြုံဖူးခြင်းပင်။ မလိမ်မညာတမ်းဆို လန့်ပါသည်။ ကြောက်ပါသည်။ မေးခွန်းတို့ကို မဖြေရဲသလို ဖြေလည်း မဖြေတတ်။ လက် ထောက်ထားသည့် အပ်ရာတို့ကောက်ကွေးနေသည့် ပြက္ခဒိန်စက္ကူကိုသာ ဆုပ်ချေနေမိသည်။
"အဲ့လက်ကို အခု လွှတ်ပြီး မတ်တပ်ရပ်! "
မတ်ခနဲဖြစ်သွားသည့် ကိုယ်လုံးလေးသည် အလျင်အမြန်။ ဆုပ်ချေထားသည်ကြောင့် စက္ကူမှုန်တို့ပင် ဘယ်ဘက်လက်ဖဝါးတွင် ကပ်ကျန်နေသေးသည်။ သို့သော် မသုတ်ဖယ်မိဘဲ မတ်တပ်ထရပ်ကာ ရှေ့မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်လိုက်ရသည်။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မကြုံတွေ့ဖူးသည့် ပထမအကြိမ်တွေတိုင်းသည် ဒီအမျိုးသမီးနှင့်မှ။
ကံ့ကော်တွေလား ဥဩသံချိုအောက် ဆိတ်ခဲ့ရပေါ့ ၂
Start from the beginning
