"Als ik me nu haast kan ik het nog redden!" In alle gekte van vanochtend heb ik me ook nog eens in de tijd vergist. Gelukkig wel in mijn voordeel, want ik heb nu een kwartier speling. Ik ben op weg naar mijn werk, dat ik nu al een half jaar doe in een kantoor dat zo'n twintig minuten van mijn appartement ligt. Het bedrijf waarvoor ik werk behoort tot de top van de reclamebranche in ons land. En mijn positie in het bedrijf? Een absolute sensatie, hou je vast: ik ben de "Office Coordinator of Paperclip Organisator." Ja, je leest het goed. Ik ben verantwoordelijk over alle paperclips op kantoor. Het klinkt misschien als de saaiste baan op aarde, maar geloof me, ik ben er behoorlijk goed in. Ik zorg ervoor dat iedereen nog voor de lunch een vers doosje paperclips heeft. En voor mijn drie favoriete collega's, de enigen die ik als een soort van leuk zie - de rest zijn echte kantoormuizen - zorg ik soms voor gekleurde paperclips of paperclips in gekke vormpjes, die ik koop bij de boekenhandel verderop in het dorp. Met mijn tas bungelend aan mijn arm, haast ik me eindelijk naar kantoor. Ik heb meteen een vergadering over hoe ik de planning voor het leveren van de paperclips strakker kon krijgen. Best lastig om aan zo'n meeting deel te nemen als ik er niet eens bij ben. Maar ja, ik ben natuurlijk "hoofd paperclip." Na wat gestuntel met mijn toegangskaart storm ik mijn afdeling binnen. Kennelijk met iets te veel lawaai, want mijn collega's kunnen hun irritatie nauwelijks voor zich houden. "Jij ook een goeie morgen, hé!" riep ik naar Alice, die me met een boze blik boven haar laptop uit aanstaart. Tja, het is zo chagrijn, daar heet je ook Alice voor. "Izzy, je zou toch eens wat eerder moeten opstaan," merkt Emma op. Emma was zo'n typische collega die altijd aardig en sociaal overkwam, maar waarvan je diep van binnen wist dat ze net zo weinig zin had in dit baantje als ik. Haastend naar de vergaderzaal kijk ik nog even op mijn telefoon. "Harper" staat er in dikke letters bovenaan mijn scherm. "Hey Iz, ik heb een klein noodgevalletje. Kun je alsjeblieft even reageren?" Ik swipe haar berichtje snel weg. Ik zou Harper altijd helpen waar ik kan, maar op dit moment voel ik zelf ook wat stress. Toch kan ik het niet laten om even te reageren. "Sorry, Harp, ik zit in een meeting. App je zo x." Harper Davis is mijn allerbeste vriendin. Met haar groene ogen en prachtige bruine lokken kan ze zo model worden. Harper en ik ontmoetten elkaar op de universiteit, daar waren we kamergenootjes. Onze passie voor mode en The Jonas Brothers deelde we maar al te graag. Ook nu we een aantal jaren ouder zijn delen we alles met elkaar. Van diepgaande gesprekken tot aan de laatste kantoorroddels. Ik zou echt niet meer zonder haar kunnen. "Ben je daar eindelijk?" Klinkt het vanuit de vergaderzaal. "Sorry mevrouw Thompson, het zal niet nog eens gebeuren." Niet helemaal overtuigd van mijn eigen woorden, loop ik de zaal binnen. Bijna al mijn collega's zitten al klaar. Ik ben natuurlijk weer als laatste binnen komen strompelen. Snel grits ik mijn kopieën uit mijn tas en deel ze uit. De stilte was om te snijden, maar dat werd snel onderbroken door het geluid van klikkende pennen en het geritsel van papier. Ik gaf een zucht van opluchting. "Wat ben ik blij dat ik het gehaald heb." Denk ik in mijzelf. Nu een half uurtje die pitch erin knallen en we zijn weer klaar voor het aankomende half jaar. Als dat tenminste lukt met al die vragen over peperclips. "Hallo!? Hoe zie ik eruit, toch niet als de peperclip-koningin?" Nu ik erover nadenk, is het eigenlijk best logisch dat ze me hier vragen over stellen. Ik hoop alleen dat ik op die vraag geen antwoord krijg. Om na mijn presentatie mijn gedachten even van m'n werk af te leiden, besluit ik Harper te bellen. Haar stem weet me altijd weer op te vrolijken.
