One Direction one shots (dutch)

Fix you -Liam

Het liefst ren ik weg van alle problemen, maar dat zou nogal onvolwassen zijn, ik ben geen tiener meer die wegloopt en na 3 dagen weer terugkomt. Nee, als ik weg ga, ga ik echt weg. En dan ook echt weg.

Na een paar uur komen de jongens weer thuis, ik zit maar op de bank en doe alsof er niks gebeurd is. 'Hey Li! We zijn er weer!', Zayn komt de woonkamer ingelopen. 'Hi!', zeg ik zo vrolijk mogelijk. 'Weer een beetje opgeknapt?', vraagt Zayn. 'Uh ja', zeg ik met een glimlach. 'Nice, ga je mee? Dan gaan we naar de concert locatie', we hebben een concert om 7 uur vanavond, en het is nu 4 uur, we moeten een uur rijden en dan nog van alles doen. 'Ja, let's go.'

'Hey uh Liam, heb jij wel geslapen? Want die wallen zijn niet gezond', zegt Lou, de visagiste. 'Niet heel goed nee', lach ik, maar Lou lacht niet, ze kijkt me bezorgd aan. 'Jij gaat je niet ook al zorgen maken toch?', vraag ik, Lou haalt haar schouders op. 'Niet doen, het gaat prima.' 'Oké dan.'

'Dus, wat wil je aan doen?', vraagt ze, gebarend naar het kledingrek. 'Ik wilde eigenlijk m'n trui aanhouden want ik heb het koud', zeg ik. 'Het word warmer als je optreedt hè', zegt ze, ik knik. 'Ja weet ik.' 'Nou, zelf weten, maar als je het warm hebt kun je niet zomaar iets anders aan doen.' 'Oké! Thanks.'

Na het concert komt Harry naast me lopen, we lopen achter de rest. 'Waarom had je een trui aan?', ik haal mijn schouders op. 'Ik had het koud', Harry lijkt me niet te geloven maar knikt toch. 'Okay.' 'Okay.'

Het is middenin de nacht en ik lig weer in mijn bed, ik staar naar het plafond. Wat gebeurd er allemaal? Ik heb niet eens door wat er allemaal aan de hand is. Het voelt alsof ik op de automat piloot sta. Ik ben zo fucking moe, maar ik kan gewoon echt niet in slaap vallen. Ik ben er klaar mee.

Harry
Ik word wakker doordat ik de voordeur open en dicht hoor gaan, verbaasd loop ik naar de overloop. Ik zie dat Liams deur op een kier staat. Ik loop de donkere kamer binnen. 'Liam?' Er is geen reactie, ik doe de deur achter me dicht en doe het licht aan. Liam ligt niet in zijn bed, een beetje paniekerig kijk ik zijn kamer rond. Op zijn bureau ligt een brief.

Met tranen in mijn ogen storm ik het huis uit. Liam, he's gonna end it. Als ik hem wil redden moet ik snel zijn.

Uiteindelijk kom ik op wonderbaarlijke wijze veilig bij de grote brug zo'n 10 minuten rijden vanaf ons huis aan. Ik ben denk ik wel 3 keer door rood gereden maar het boeit me allemaal niet, het enige wat nog door mijn hoofd spookt is: "Ik moet Liam redden."

Ik zucht uit opluchting als ik Liam zie lopen. Of nou ja, bij de rand zie staan, ik ren op hem af en pak zijn arm. 'Liam, please', zeg ik met tranen in mijn ogen. Geschrokken kijkt Liam me aan. 'Haz- What- what are you doing here?', vraagt hij zacht. 'Je hoort hier niet te zijn.' 'Jij ook niet Li, kom alsjeblieft mee oké? Dan gaan we praten...'

Dan begint Liam te huilen. 'Oh come here', ik trekt hem in mijn armen en probeer zelf te stoppen met huilen. 'I'm so sorry Haz, I'm so sorry.' Hij blijft het maar herhalen. 'It's okay, it's okay', zeg ik hees. 'Kom, we gaan naar mijn auto oké?', hij knikt zachtjes.

In de auto hebben Liam en ik een goed gesprek, Liam verteld me wat hè, dwarszit, hij is er heel eerlijk over, wat ik fijn vind. 'Oké, super goed van je dat je dit allemaal verteld hebt Li', zeg ik, ik geef hem een knuffel. 'Thanks', zegt hij. 'Het lucht ook wel op om erover te praten', ik glimlach.

'Mooi, dus, wat zeg je ervan? Gaan we professionele hulp voor je zoeken?', Liam lijkt even te twijfelen maar knikt dan. 'Okay.' 'Okay.'

We rijden weer naar huis en daar zitten de jongens allemaal bezorgd op de bank. 'Finally! You're home, where have you guys been?', vraagt Zayn, hij klinkt bezorgd. 'Nou, uhm, ik zal het uitleggen.' Liam en ik gaan zitten, ik leg even bemoedigend een hand op zijn rug.

Na een tijdje heeft Liam alles uitgelegd, we hebben allemaal goed gepraat, Liam wil echt hulp gaan zoeken, en ik ben super trots op hem.

1 t/m 30 september: suicide prevention month.

Het duurde voor mij best lang om deze one shot te schrijven, dat komt omdat het natuurlijk hele heftige onderwerpen zijn, maar ook omdat ik me zelf ook zo heb gevoeld, niet zo erg als Liam in dit verhaal natuurlijk, maar goed. Ik moet dan ook toegeven dat ik het niet altijd droog heb gehouden terwijl ik dit schreef hihi.

Wat ik wil zeggen is: blijf nooit alleen met je problemen zitten als je je rot voelt. Ik heb geleerd dat je je dan alleen maar slechter gaat voelen, en ik weet hoe moeilijk het kan zijn om over je gevoelens te praten, maar doe het alsjeblieft toch.

Praat erover met iemand die je vertrouwd, dat kunnen je ouders zijn of een vertrouwenspersoon, natuurlijk ook een vriend/vriendin, maar weet dat die persoon je niet altijd kan helpen, iets wat ik ook veel heb meegemaakt de afgelopen tijd.

Als je het liever niet tegen je ouders verteld (wat ik begrijp, maar uiteindelijk moet het wel) kun je ook altijd je huisarts bellen voor een afspraak. Zij hebben namelijk een geheimhoudingsplicht en mogen dus niks doorvertellen aan je ouders als je dat niet wil. Verder kun je ook de kindertelefoon gratis bellen of chatten en als je echt zelfmoord gedachten hebt bellen of chatten met 113.

Nu nog even over mij, ik ben oké, mijn ouders weten dat het niet altijd even goed met me gaat en binnenkort ga ik met iemand praten om te leren eerst voor mezelf te zorgen en dan pas voor anderen. Dat klinkt allemaal een stuk heftiger dan het in werkelijkheid is, dus maak je geen zorgen <3

Maar weet dat je niet alleen bent, en je mag me altijd een berichtje sturen als je daar behoefte aan hebt <3

X Britt