Chit

Rozdział 24

Patrzę w końcu na zdjęcie. Ja wciągająca biały proszek. Zamykam powieki i jęczę. Kurwa.
Z tego ciężko mi będzie się wytłumaczyć.

- Obiecuję, że to nie jest... - Otwieram oczy i zaczynam mówić do ojca, który tylko kręci głową.
Zacinam się i zdaję sobie sprawę, że żadne wyjaśnienie nie rozwiąże tej sytuacji. Tata jest nieugięty. Nie odpuści. Nie odpuści, kurwa.

- Sala czterdzieści jeden, jesteś już wpisana na listę. Pospiesz się, bo sesja zaczyna się o czwartej.

Wychodzę z auta trzaskając mocno drzwiami. Widzę, jak ojciec ze zbolałą miną odjeżdża z podjazdu, informując tylko, że za półtorej godziny mnie odbierze. Boże.

Zerkam niepewnie na budynek przed sobą i mam ochotę się zerzygać. Obserwuje otoczenie, które jest bardzo ładne i zadbane. Idealnie obstrzyżony trawnik, kwitnące kwiaty, tym bardziej przestaje wierzyć temu miejscu. Kopię jakiś zbłąkany kamyk na ulicy i rozzłoszczona wchodzę do budynku. W środku dostrzegam jakąś babkę siedzącą na recepcji, a obok niej wykaz sal. Odnajduję sale czterdzieści jeden, która jest na trzecim piętrze. Jeszcze nie ma windy. Zajebiście. Wchodzę po schodach, a parę pięter dalej dostrzegam przed sobą numer 41. Przelykam głośno ślinę i obracam się na boki w poszukiwaniu ucieczki. A może po prostu tam nie wejdę i tylko udam przed ojcem, że tu byłam? Zerkam na zegarek. Dziesięć po czwartej. Pierdolić. Obracam się właśnie, chcąc zejść po schodach, kiedy słyszę swoje imię za sobą.

- Pamela McCawney? - Przystaję i przeklinam się w duchu za swoją powolność. Kurwa. Obracam się niepewnie i w drzwiach dostrzegam babkę na oko czterdziestoletnią z okularami na nosie i z jakimś notesem w dłoni. Niepewnie kiwam głową. - Śmiało. Dołącz do nas. Twój tata uprzedzał, że możesz mieć wątpliwości. Jednakże nie ma się czego bać - Powstrzymuję się przed prychnięciem. Zrezygnowana pokonuje parę stopni do góry i wchodzę przez próg sali.

Na środku dość sporej sali rozłożone są krzesła w jakimś durnym kółeczku. Przy ścianie znajduje się natomiast szewdzki stół, przy którym leżą jakieś babeczki, herbata, inne duperele. Tam większość osób się znajduje. Boże, czy wszyscy są tu z niejako z problemem alkoholowym? Czy tak jak, są zmuszeni tu być?

- Częstuj się, jeśli masz ochotę. Zaraz akurat zaczynamy i chciałam wszystkich miło powitać czymś do jedzenia i picia, bo to nasza pierwsza sesja po miesięcznej przerwie, mieliśmy parę komplikacji, ale idealnie się składa, że udało ci się do nas dołączyć akurat dzisiaj. - Babka, której imienia wciąż nie poznałam, wskazuje mi ruchem dłoni, by wejść głębiej do pomieszczenia, a ja tylko wzdycham i wykonuje pare kroków do środka.

W tym samym momencie, kiedy myślę, ze gorzej nie trafiłam i ze zaraz wylecę z krzykiem z tej sali, osoby zaczynaja się zbierać i iść w kierunku krzeseł, siadając na tym, które jest wolne, a ja stoję jak wmurowana, dostrzegając ostatnią osobę, która sądziłam zobaczyć przez ostatnie pare miesięcy. Przysięgam, myślałam, ze już nigdy ... już nigdy go nie zobaczę. Jake chyba myśli to samo o mnie. Stoi przy tym głupim stołu szwedzkim jak wmurowany, nie ruszając się z miejsca tak samo, jak ja.

- Myślę, że wszyscy już są, więc śmiało możemy zaczynać. Proszę, usiądźcie. Jake? Pamelo? - babka zna imię Jake'a. Dlaczego zna jego imię? Dźwięk swojego imienia wyrywa Jake'a z transu, który woli podchodzi do jednego z ostatnich, wolnych krzesel. Także ruszam się z miejsca i docieram do ostatniego wolnego krzesła, które... znajduje się idealnie na przeciwko miejsca Jake'a. Idę, jak w transie. Zerkam przelotnie na okno i na widok za nim. Chyba nie może być wcale tu tak wysoko, prawda? Jeśli właśnie teraz zdecyduję się wyskoczyć przez nie to istnieje cień szansy, że przeżyję. Prawda?