ACI...?¿

Bölüm:5 Anılar..

~Savaşın ağzından.

Oturmuş onu izliyordum. Mimikleri komik denilebilecek kadar farklıydı.

Ne vardı beni bu kıza çeken anlamıyordum ki istesem 10 kız birden bulabilirdim. Abartmıyordum, para insana herşeyi yaptırıyordu fakat karşımdaki kız kalbi çok dağınıktı.

Düşüncesiz, sakar ve sevimliydi.

Birde o gözleri büyütmüş bana şaşkın şaşkın bakmazmı beni benden alıyordu. Ya kendi anlatacaktı ya da Ayşe'nin takdiğini uygulayacaktım.

Ayşe bu takdiğin her kızı etkileyeceğinden bahsetmişti ve belkide bu Kumsal'ın ilk öpücüğü olacaktı ki... Bu önemli olacaktı onun için bana güvenmesini sağlayacaktı.

"Ne demek seni eve göndermem bırak beni eve gidicem!"

"Anlatmazsan seni bir yere göndermem Kumsal konuş adam gibi."

Bunun karşılığında bende ona anlatacaktım eminmiydim peki?

Evet bu kıza güvenmiştim. Anneme çok benziyordu ve bu yaralarıma tuz basacak kadar kötüydü.

Kumsal'ın her yüzüne baktığımda onu hatırlamak.
Babamın ona hergün işgence edişi... Gözümden gitmiyordu bir türlü, anılar gözümden akan bir damla yaşla gidiyordu. Kumsal'ın gözleri iyice büyümüştü.

Alışık değildi halime gerçi ben bile bu yanımı tanımıyordum ki o nasıl alışık olsun.

Ağzını konuşmak için açtığında ellerimle onu susturdum.

Bu kızın konuşacağı yoktu. Plan 2 uygulanacaktı ve dudakları cidden çok güzeldi.

Biraz eğilip dudaklarımı dudaklarına dokundurduğumda küçük bir buse bırakmıştım. Gözlerim kapalıydı ama bu halini görmek için nelerimi vermezdim.

~Kumsal'ın ağzından.

Dudaklarım bir yabancının dudaklarına dokunuyordu!
Şok olmuştum ve o şokla donup kalmıştım gözlerimi açamıyordum. Hiç inanmazdım ki ilk öpücüğümün Savaş'dan gelmesini. Bende istiyor gibiydim ama içimde garip bir his vardı.

Bu hormonlardan gelse gerek beceriksizce karşılık vermeye başlamıstım.

Çok narindi sanki dokunsa kırılacağımdan korkuyor gibiydi.

Ama bende büyük etkisi olmuştu.
Gözümden akan yaşla annemi hatırlamıştım. Bana bir insanı seversen onu bırakma derdi.

Şimdi Savaş'a ne hissediyordum? ben hoşlantı mıydı? Hayranlık mı? Yoksa sevgi yoksunluğunun bir parçası mı?
Dudaklarını çektiğinde gözlerini açmış gibiydi ama benimkiler hâlâ kapalıydı.

Utanmışmıydım, hayır. Fakat açamıyordum. İçimdeki duygu tuhaftı fakat kendime kızıyordum. Anın büyüsü bozulmuştu hayat yüzüme bir tokat atmıştı. Kendine gel! Diye bu hiçbir zaman istediğim şey değildi ki..

Gözlerimi açmamla yüzüme şaşkın şaşkın bakıyordu sanırım ağlamamdan etkilenmişti.

Yüzüne attığım bir tokat atıp ayağa kalkmıştım.
Sanırım beklemiyordu ve ben sinir olmuştum. Ama bende istemiştim niye tokat atmıştım ki iç sesim iyice karışıp düğüm olmuştu.

Kalbimin sesi ve beynimin sesi karışmış gibiydi bir yere oturup sakinleşmeye çalışmıştım.

Ama hayat garipti ne zaman ne olacağı belli değil gibiydi.

Ve bende artık burda kalamazdım.

"Ben eve gidiyorum kapının anahtarını ver."

Özürlü, yetmemiş gibi birde kapıyı kilitlemişti.

Azcık daha sabır, azcık daha Allah'ım.

"Hayır bir yere gitmiyosun. Otur ve anlat dedim sana!"

"Zorunda mıyım? Ha? Zorundamıyım!"

Gereksizce bağırıyor etrafa el kol hareketi yaparak içimdeki öfkeyi kusuyuyordum.

Artık öyle bir noktaya gelmiştim ki.. Bir dakika...

Savaş'ın gözlerimi dolmuştu? Evet evet o kadar çok bağırmıştım ki savaş'ıda çileden çıkarmayı başarmıştım. Aferin bana...

Ve sıra Savaş'taydı.

"Ben ne yaptım sana ha? Ne yaptım. Sadece acını paylaşmak ve sana daha yakın olmak istemiştim. Sen ise mızmız fare gibi duygularımı kemirdikçe kemirdin. Kemirdikçe kemirdin peki ne oldu acın birkes olsun dindimi? Hayır. Çünkü acılar dinmez Kumsal dinemez. Sadece paylaştıkça azalır.

Benim annem ben küçükken sürekli dayak yerdi babamdan.

Yıllarca babamın içkisi ve kumarı yüzünden bukadar yanlız ve çaresizim.

Annem sonunda hastalandı ve öldü bende babamla kalmıştım.

Babam sonunda uyuşturucu kaçakcılığı yapıp iyi para kazanmaya başladığında daha 10 yaşındaydım.

Çok para kazanıyordu hemde çok kolejlerde büyüdüm. Herşeyim vardı ama birşeyler eksikti evet birşeyler eksikti!"

"Savaş..."

"Hayır sus daha bitmedi!"

Savaş iyice çizgiyi aşmıştı sanki acısı kanadıkça benliğini kaybediyor o anıları hatırladıkça birkez daha yaşıyor gibiydi.

Ah bu acılar... Keşke bir alet olsaydı ve beynimizden silip atabilseydik ve yepyeni mutlu ve huzurlu bir hayata başlayabilseydik.

"Ah eve...t 'sevgi' eksikti mutluluk yoktu huzur o zaten yoktu para vardı. Hemde çok para... Annem gitmişti koruyamamıştım onu. Hasta olmuştu ve benden başka bakanı bile yoktu anliyomusun henüz 6 yaşındaydım ve 60 yaşında gibiydim çünkü annem ellerimde eriyordu ve çaresizdim. Ve o gitti. Ço...k uzaklara gitti. Biricik oğlunu bu kahpe dünyada bırakarak!"

Susmuştu ama gözleri hala konuşuyor ve anıları yaşıyordu ah birde ağlıyordu. Artık bende göz yaşlarımı tutamamış Savaş'ın omzuna bir koşu sarılmış ikimizde ağlıyorduk.

Evet insanlar kötüydü hemde çok kötüydü ama herzaman içlerinde yeşeren umut bu hayata sıkı tutunmalarını sağlamıştı.

Bu kocaman dünyada nefes almak onlar için çok zordu ve üstüne kimsesiz acıyan yaralar...
Ah birde onlar vardı.

Hiç bitmeyecek gibi.

Sonunda ikimizde susmuş sadece sarılmıştık.
Kulağıma fısıldayan ses;

"Anlatmamakta kararlıysan anlatmaya bilirsin."

"Yo hayır anlatıcam." diyip ayrılıp gözlerinin içine baktım.

"Herşey babamın ölümüyle başladı gayet mutlu bir hayat ve normal bir anne-kız ilişkisiydi bizimkisi..
**

Herşeyi anlatmıştım artık. İçimdeki o doluluğu boşaltmıştım ama genede pişman değildim. Rahatlamıştım.
Ve birbirimize daha sıkı sarılıp öyle kalmıştık...

2 ay sonra ~