New Girl ꕥ Karl Jacobs x Okuyucu

ꕥ Section 7

Karl bir anda kafasında ampul yanmış gibi olmuştu.

"Aa evet haklısın. Unutmuşum onu. Ya şey ya.. Aslında önemli bir şey değildi. Konuşmasak da olur."

Şimdi iyice meraklanmıştım.. Ne söyleyeceğini duymadan eve gitmeye niyetim yoktu.

"Hadi söyle ya. Bunun için çağırmıştın beni, şimdi önemsiz diyemezsin. Evet seni dinliyorum."

Karl gözlerini kaçırarak konuştu.

"Dediğim gibi önemsiz bir şeydi.."

Kafamı Karl'a doğru eğip tekrar yüzüme bakmasını sağladım.

"Belki önemsiz bir şey dinlemek istiyorum. Meraklandırma hadi ya."

Karl derin bir nefes aldı ve bana baktı. Sanırım anlatacaktı.

"Peki öyle olsun.. Dün akşam hakkındaydı aslında. Bunda gerçekten benim bir parmağım yoktu. Fazla konuşulacak bir konu değil zaten. Sıkma canını. Kafana takarsın diye düşünmüştüm ondan çağırdım seni.

Bu konu hakkında konuşacağını hiç düşünmemiştim açıkçası. Ne diyeceğimi bilemiyordum çünkü bunun üzerine fazla düşünmemiştim zaten. Anlık bir öfkeye kapıldım sabahında bir şey kalmamıştı.

"Sorun değil gerçekten. Sende en az benim kadar şok olmuştun o an. G.. Gözlerinden okunuyordu az çok. Merak etme gerçekten. İkimizde biliyoruz sonuçta, düşündükleri gibi bir şeyin olmayacağını."

Karl beni dikkatli bir şekilde dinlerken bir anda duraksamıştı.  Yüzündeki hoş, halinden memnun ifadenin yerini sanki bir anda hayal kırıklığı esir almıştı. Bir kaç dakika öylece suskun durmuştu. 

"İyi misin? Rengin attı bir anda."

Karl beni duymuyor gibiydi. Elimi Karl'ın yüzünün önünde sallayınca sonunda kendine gelmiş gibiydi.

"Ha.. Üzgünüm dalmışım."

"Ne oldu bir anda?"

"Ne?"

Şaşkın şaşkın yüzüme bakıyordu. 

"Gidelim mi? Evde biraz işlerim var."

Dediği karşısında bende şaşırmıştım. 

"Peki o zaman. Şuradan bir taxiye binerim ben."

"Ben bırakırdım."

Şu anda tek gitmem daha iyi olurdu. Bir anda gelen bu anlamsız soğukluk ileri gitmeden eve gitmem en iyisiydi. 

"Gerek yok gerçekten. Hemen burası zaten. Her neyse gitsem iyi olur. Abim bekliyor zaten beni."

Karl fazla ısrar etmemişti. Vedalaştıktan sonra taxi durağına gidip bir taxiye bindim ve eve gittim. Yol boyunca bir anda nasıl aniden böyle olduğunu düşünüyordum. Dediğim bir şeye mi kırılmıştı acaba?..

Eve vardığımda abim biriyle telefonla görüşüyordu. Onu rahatsız etmeden direkt odama çıktım ve üzerimi değiştirdim. Canım sıkılmıştı. Bilgisayarımı açıp biraz Stardew Valley oynamaya başladım.

Yaklaşık yarım saat sonra kapımın çalınmasıyla dikkatimi oraya verdim. 

"Evet?"

cevabımla kapı açılmıştı ve abim içeri girdi.

"Geç gelirsin sanmıştım."

"Bende öyle sanmıştım..." diye sessizce mırıldandım.

"Efendim?"

"Ha hiç öyle. Bir şeyler yapalım mı?"

"Aslında planı çoktan yaptım ben. Sana sormadan hazırladım ama umarım beni kırmazsın."

Bunu demesini beklemiyordum. Aslında iyi olmuştu biraz kafamı dağıtırdım bende. 

"Detayları söyleme sürpriz olsun. Nasıl bir yere ne zaman gideceğiz? Ona göre hazırlanayım bende."

"2 saat sonra partiye uygun kıyafetlerle hazır ol."

Parti dediği zaman duraksamıştım. Gürültü çekebilecek havamda değildim.

"Parti mi? Daha az gürültülü bir yer yok muydu ya?.."

Abim güldü.

"Anlaşılan pek havanda değilsin. İyi haber parti değil. En azından o kadar gürültülü bir yere gitmeyeceğiz. Ben çıkayım sende hazırlan."

Dedi odamdan çıkarken. Abim çıktıktan sonra bugün içinde tekrardan duşa girdim. Duştan çıkınca bebek mavisi renginde mini kabarık etekli bir elbise seçtim. Altına da onu tamamlayan renkte şık ince topuklu bir ayakkabı giydim. Saçlarıma maşa  yapıp hafif makyajımı yaptıktan sonra hazırdım. Kolyelerimi kendim takamazdım bu sebepten dolayı elime aldım. Abime taktıracaktım. Abimin yanına gittiğimde onun çoktan hazır olduğunu gördüm. Kolyemi takmasını teklif edecektim fakat beni görünce oturduğu yerden hızlıca kalkıp benimle beraber evden çıktı. Beraber arabaya bindik ve gideceğimiz yere doğru yola çıktık. 

Sonunda gideceğimiz yere varmıştık. Restoran için mi parti hazırlığı yaptırmıştı gerçekten.. Arabayı park ettiğimizde tanıdık iki arabanında hemen gelip park ettiğini gördüm. Otoparkta üç araba dışında başka araç yoktu. Şaşırtıcıydı çünkü burası bilindik bir restorandı. Ayrıca tam akşam yemeği saatinde bu kadar tenha olması da ayrı şaşırtıcıydı. Kolyem hala elimdeydi abime söyleyecektim fakat o an merakla etrafıma bakınmakla meşguldüm. 

Bir arabanın içinden Chandler ve Nolan indi diğer arabadansa Karl ve Kris. Doğru ya bu Karl'ın arabasıydı. Yanımıza geldiklerinde şaşkınlıkla bir onlara bakıyordum bir dönüp abime bakıyordum. Tek olacağımızı sanmıştım. Abim ona açıklama beklercesine baktığımı fark edince kıkırdayıp konuştu.

"Ah söylemeyi unuttum. Hep beraber kutlayacağız bugünü."

"Ne var bugün?"

diye sordum merakla. Doğum günüm değildi, abiminki de değildi. Gerçi doğum günü olsa hediye alırdık. Ne vardı ki bugün kutlanacak?

Ekiptekiler önce abimle sonra benimle tokalaşmaya başladı. Önce Karl bana elini uzattı. Bende ona elimi uzattım. Elimi sıktığımda elime batan zinciri fark edince içimden 'Kahretsin!' diye geçirdim. Resmen Karl'ın eline kolyemi vermiştim. Karl elini çekince şaşkınlıkla kolyeye bakıyordu. Abim kolyeyi görünce daha çok gülmeye başladı. Ekiptekilerle anlamsızca bize bakıyordu.

"Şey.. Abime taktıracaktım ama elimde kalmış. Kusura bakma."

Karl da şaşırmıştı buna. Kolyeyi abime uzatırken.

"Önemli değil dalgınlığına gelmiştir."

dedi tebessüm ederek. Abim önce diğerlerine bakıp gülümsedi sonra bize döndü.

"Bak ne diyeceğim Karl. Kolyeyi sen tak bizde restorana girelim. Sizde gelirsiniz arkamızdan. Bence de mükemmel plan." dedi gülerek.

Cevap vermemize izin vermeden önden hızlıca gitmeye başladılar. Otoparkta yalnız kalmıştık. Bir bu eksikti.. Karl'ın sesiyle ona doğru döndüm.

"Güzel kolyeymiş. Takmamda sakınca yok değil mi?"

Gülümseyip cevap verdim.

"Teşekkürler. Annemin hediyesi. Elbette."

dedim rahatça takabilmesi için saçlarımı ensemden uzaklaştırırken. Karl kolyemi taktıktan sonra beraber içeriye doğru yürümeye başladık. Kocaman restoranda sadece bir tane dolu masa vardı. Tam ortada duran masaya geçip yerlerimize oturduk. Heyecanla neyi kutlayacağımızı bekliyordum...