"ငါတို့တွဲကြည့်ရအောင်..."
အနည်းငယ်လူရှင်းနေတဲ့ကော်ဖီဆိုင်
ထဲကကောင်လေးနှစ်ယောက်ရဲ့တိတ်
ဆိတ်နေတဲ့စကားဝိုင်းကထွက်ပေါ်လာ
တဲ့စကားသံပင်ဖြစ်သည်...
"တကယ်လား...ဟျွန်းတကယ်ပြော
တာလား"
"အင်း..."
ဘာလို့ဒီလိုရွေးချယ်မိလဲဟျွန်းဆော့
မသိဘူးသေချာတာတစ်ခုကတော့
သူနောင်တမရဘူး....
ဂျောင်ဟွမ်မျက်စိရှေ့က
နွားနို့ခွက်နွေးနွေးကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့
လက်သေးသေးလေးကိုအသာလှမ်း
ကိုင်လိုက်သည်...
"သေချာလားဟျွန်း..."
ဂျောင်ဟွမ်မေးလိုက်တော့ဟျွန်းဆော့
ကလည်ပင်းမှာပတ်ထားတဲ့မာဖလာ
အထူကြီးကြားထဲမျက်နှာလေးပိုတိုး
ဝင်ရင်းရှက်နေကြောင်းပြသလာသည်...
"အင်း...တစ်ချိန်မှာငါတို့ခံစားချက်
တွေမရှိတော့တဲ့အခါကျရင်တော့
အသာတကြည်လမ်းခွဲကြမယ်ဆိုတာ
ကိုတော့ကတိတည်ပေးပါ"
ဂျောင်ဟွမ်ရင်ထဲစစ်ခနဲနေအောင်နာသွား
ရသည်...
ချစ်သူဖြစ်တဲ့ပထမဆုံးနေ့မှာပဲလမ်းခွဲ
မဲ့နေ့အကြောင်းကြိုဆွေးနွေးရသလား
ဟျွန်းရယ်...
ဂျောင်ဟွမ်ဘာမှမဖြစ်သလိုပြုံးလိုက်ရင်း
"အင်း...ကတိပေးတယ်တစ်ချိန်မှာ
ဟျွန်းကလုံးဝအလိုမရှိတော့ဘူးဆို
တာသေချာရင်ကျွန်တော်မငြင်းပဲထွက်
သွားပေးမယ်"
"အင်း...ကျေးဇူး...ဂျောင်ဟွမ်"
"မောင်"
ဂျောင်ဟွမ်စကားကိုနားမလည်သလို
မျိုးဟျွန်းဆော့မော့ကြည့်လာသည်...
"မောင်လို့ခေါ်ဟျွန်း...
ဒါကဟျွန်းနဲ့ပါတ်သတ်ပြီးကျွန်တော့်ရဲ့
ပထမဆုံးနဲ့နောက်ဆုံးတောင်းဆိုမှုပဲ"
ဟျွန်းဆော့ရှက်လို့မခေါ်ချင်ပေမဲ့
ဒီလိုတောင်းဆိုလာတော့သူမငြင်းရက်ပါ
"အင်း...မောင်"
အဲ့နေ့ကဂျောင်ဟွမ်အတွက်တလောက
လုံးကိုပိုင်ဆိုင်လိုက်သလိုခံစားရတယ်
ဆိုတာကိုတော့ဟျွန်းဆော့မသိခဲ့ပေ...
