From The Day That I Met Them

7. Bezoekje huisart

Pov Koen:
Samen loop ik met een docent de school in. Mijn oog doet echt pijn. Als we bij de docentenkamer aankomen ga ik op een stoel zitten. Niet veel later krijg ik een ice pack in me handen geschoven. Ik hou het voorzichtig tegen me hoofd aan. "Wat is er gebeurd?" Vraagt de docent als ze zelf ook op een stoel gaat zitten. "Nou uhm.." begin ik en leg alles uit wat er is gebeurd. "Wow ik zal zo even met ze praten" antwoord ze als ik stop met praten. Ik geef een klein knikje als antwoord dat het goed is. "Mag ik er misschien even naar kijken?" Vraagt ze na een tijdje. Langzaam haal ik de ice pack eraf. "Oei dit is niet zo goed" zegt ze terwijl ze aandachtig naar me oog kijkt. "We gaan even naar de huisarts" vervolgd ze. Huisart? Hoezo? Is het zo erg? Er spoken allemaal door me hoofd. "Mag er wel iemand mee?" Vraag ik nog snel even. "Tuurlijk, wie?" Zegt ze terug. "Mag Milo mee?" "Isgoed ga hem maar halen uit de bus".

Pov Milo:
Na 20 minuten zie ik Koen weer terug in de bus lopen. "En?" Vraag ik als hij naast me gaat staan. "We moeten langs de huisarts, maar uhh-" zegt hij en kijkt naar de grond. "Huisarts, Ach koentje toch. Het komt goed maar wat wou je zeggen?" Onderbreek ik hem terwijl ik weer oogcontact probeer te maken met hem. "Wil je mee?" Zegt hij zacht. "Tuurlijk wil ik dat!" Zeg ik en sta op. Samen lopen we weer de bus uit en gaan naar de docent die al klaarstaat om weg te gaan. We gaan in de auto zitten en er rijden naar de huisarts. Het is volgensmij maar 10 minuten rijden ofzo. Koen heeft weer een ice pack op ze gezicht gehouden. Ik zie gewoon aan hem dat er iets is. "Koen?" Begin ik. "J-ja?" Antwoord hij terug. "Wat is er? Je ziet er bang uit" zeg ik zacht tegen hem. Ik die Koen een beetje naar me toe schuiven, automatisch geef ik hem een soort zijwaartse knuffel en zie een kleine glimlach op Koens gezicht vormen. Ook komt er op mijn gezicht een glimlachje. "Maar wat is er?" Vraag ik nog een keer. "Ik ben bang Miel" zegt hij zacht. Miel? Zei hij nou miel?! Dat is nieuw ik heb het vaker gehoord maar nooit van Koen. Bij die gedachten krijg ik weer een glimlach. "Ach Koen toch. Het komt goed, ze gaan gewoon even kijken naar je oog en ik ben bij je. Het komt echt goed beloofd" zeg ik zacht terug.
Als we zijn aangekomen ga ik snel uit en doe de deur voor Koen open. "Dankje Miel" zegt hij terug. Bij de gedachten dat hij me weer Miel noemt begin ik een beetje te blozen. "Milo?" Zegt Koen en zwaait met zijn hand voor me gezicht. "Oh sorry" zeg ik en doe de deur dicht. "Waar zat je aan te denken?" Vraagt hij dan. Ja wat moet ik antwoorden. "Oh gewoon, niets bijzonders" lieg ik. "Als er iets is kan je altijd naar me toekomen hé" zegt hij lief terug. Dan geeft hij me een knuffel, het voelt fijn, vertrouwd. "Doe ik" zeg ik terug. "Dussss gaan we naar naar binnen?" Vraagt hij. "Isgoed kom" zeg ik en we lopen naar de docent. Met z'n 3e komen we binnen en lopen we naar de balie. "Hallo, waarmee kan ik je helpen?" Vraagt de mevrouw achter de balie. "Ja we hadden gebeld voor een kleine controle" antwoord de docent. "Oke op welke naam?" Vraagt ze. "De water" zegt de docent terug. "Oke dan mogen jullie even in de wachtkamer wachten" zegt ze en wijst waar we kunnen zitten. We lopen naar de legen stoelen en gaan zitten. Ik ga naast Koen zitten en hij gaat tegen me aanliggen. Ik doe me arm om zijn middel heen en wrijf een beetje erover. "Ik moet naar de wc" zegt hij dan opeens. "Kom maar ik loop even mee" zeg ik terug en we lopen samen naar de toiletten toe. Ik wacht bij de deur en Koen loopt naar binnen. Plotseling hoor ik iemand zachtjes snikken. "Koen? Gaat het? Kan je de deur even open doen?" Vraag ik rustig. Langzaam gaat de deur van het slot en zie ik hem op de grond zitten met zijn rug tegen de rug. "Ach maatje toch wat is er?" Vraag ik rustig en ga tegenover hem zitten. Langzaam trek ik hem in me armen. "Ik verpest dit helemaal voor je. Je kan niet eens meer op kamp door mij" zegt hij snikkend. "Koentje toch. Het geeft helemaal niks, ik heb liever dat jij beter bent dan dat ik op kamp ga" zeg ik eerlijk. "M-meen je d-dat?" Zegt hij terwijl hij ze hoofd verder begraaft in me trui. "Ja tuurlijk!" Zeg ik blij. We zitten nog een tijdje zo en gaan daarna weer terug. We kunnen gelijk naar de kamer. "Hallo! Ik ben dokter van de laan." Koen schud zijn en ik volg zijn actie. Dan lopen we naar binnen, Koen gaat ik en bed zitten en ik op de stoel ernaast. "Dus wat is er gebeurt?" Vraag de dokter sirieus. Ik zie dat Koen een beetje in paniek raakt dus ik leg alles uit.