𝕳𝖆𝖆𝖙 ⚜️𝕷𝖎𝖊𝖋𝖉𝖊 𝖎𝖘 𝖟𝖜𝖆𝖐𝖙𝖊

6 juli, 30e tijdperk~18:00 uur

Achter de hoge bergtoppen verdwijnt de oranje zon gestaag. Een suikerspin roze glans verspreidt zich door de hemelsblauwe lucht. Langzaam blaast een warme zomerbries door het hoge gras. Een prachtige zomerdag kwam alweer ten einde in Agatha. Het magische land dat voor vele vreemdelingen slechts een sprookje was. Op vele manieren was Agatha ook een sprookje. Het mysterieuze land, rijkelijk aan verscheidene fauna en flora was prachtig, warm en vol met divers leven.
Zeemeerminnen die speels in en uit het heldere water duiken, vrolijk zwemmend met gigantische vissen. Opgejaagd door de piraten in hun gedecoreerde schepen.
Felgekleurde feniksen die zwermen door de lucht, racend met krachtige Pegasussen. Machtige draken die de hemel verkennen en de kwetterende exotische vogels doen schrikken. Gespierde centaurs die spurten over de groene heuvels, jagend achter de eigenwijze faunen.
Stinkende trollen die zich verbergen tussen de hoge bergen waar egoïstische dwergen diep delven naar nog meer goud, telkens op de loer voor de onvoorspelbare minotaurussen.
Weerwolven die spurten tussen de oude bomen, oplettend voor de pestende feetjes die hun wel eens kunnen besluipen. Vampiers die diep verscholen in de schaduwen kijken hoe de elfen dansen in het warme zonlicht. Eenhoorns die zich proberen te verbergen voor de gevaarlijke heksen...
Agatha was werkelijk een land waar vele enkel van dromen. Echter bestond Agatha niet alleen uit mooie sprookjes... Niet meer. Nee, een ziekte verspreiden zich door Agatha. Een duisternis, die als een pest telkens meer en meer schaduwen bracht daar waar het licht hoorden te zijn. Zelfs nu, nu de zomer op zijn hoogtepunt is en alle bloemen hun mooiste kleuren tonen, is de duisternis merkbaar.
Er liggen donkere schaduwen onder de grote eikenbomen. De kronkelende rivier verspreiden de geur van rottend vlees. Vergeten botten lagen verspreid onder het zand. Het groene gras was her en der versierd met dikke druppels bloed. Steeds meer dorpelingen vertoonden tekenen van fysieke verminking. De littekens die zij opliepen, leken hun persoonlijkheid te veranderen. Zij werden egoïstischer, gemeen en wreed...
De macht van de Haat groeide. Snel. En naarmate de duisternis groeiden, verloor iedereen zijn hoop. Zelfs op heden, wanneer eenheid het meest vereist was, werden onschuldige jongens opgehangen. Vrijheidsstrijders noemden de regering hun. Maar in werkelijkheid waren het dappere zielen die tegen het strenge bewind van de gouverneur protesteren.
Een bescheiden nederzetting is discreet verscholen achter de verheven schaduwen van de berg. Een indringende bel galmt door de verlaten straten. Het eens zo serene dorpje wordt abrupt verstoord.
Her en der verschijnen er nieuwsgierige blikken tussen de raamluiken. Dames in prachtige geborduurde japonnen en mannen in satijnen pakken lopen voorop om te zien wat er gebeurt.
"Hoor, hoor" roept een mollige oude man. Terwijl hij zijn woorden herhaalt, knijpt hij zijn grote ogen tot spleetjes om ze te beschermen tegen het brandende licht van de ondergaande zon. Op zijn haarloze hoofd draagt hij een bordeauxrode baret, passend bij zijn pompeuze kleding. Terwijl hij zijn hoofd naar de vier jongens, keuring in één lijn opgesteld, draait, wappert de rode veer bovenop zijn hoed. De jongens hun trillende handen zijn stevig geketend voor hun lichamen. Hun aanzicht wordt verborgen met een losse zwarte kap.
"We zijn hier vandaag bijeengekomen om deze mannen te straffen voor hun overtredingen. Ieder van hen is schuldig bevonden aan misdaden tegen de kroon, waarop de doodstraf staat." Het publiek slaakt een luide zucht. Door het dorp klinken fluisterende stemmen. Eén voor één verwijdert een robuuste beul de kappen. De laatste knul, de grootste van hun allen, wordt arrogant door de beul van zijn kap beholpen. Rogue... de jonge rover.
Hij knijpt zijn ogen toe voor het felle licht. Het touw rond zijn nek protesteert krakend wanneer de beul dit aantrekt.
"Moge de godin genade hebben met hun zielen", bidt de omroeper wanneer de beul de vloer onder hen vandaan haalt.
Voor het eerst in zijn leven hoopt Rogue dat Haat zijn plan slaagt. Speurend naar zuurstof, branden zijn longen. Zijn hart fladdert in zijn borst als een stervende vlinder. Hij worstelt wanhopig om aan de snijdende touwen te ontsnappen. De brandende pijn is bijna ondraaglijk. Zijn blik dwaalt af naar het warme licht. Ligt het aan hem, of wordt het licht steeds helderder? Zijn zicht is wazig, alsof hij te veel heeft gedronken. Waarom duurt het zo lang?! Hij heeft moeite zijn ogen open te houden. Natuurlijk gaat dit idiote plan mislukken!
Een verdwaalde pijl doorboort het touw, net wanneer Rogue zijn zenuwen op het punt staan te bezwijken.
Snakkend naar lucht valt hij neer op de droge grond.
"Rogue" roept Godfried terwijl hij voor zijn broer knielt. "Rogue" herhaalt hij voordat hij de strop verwijdert.
"Waarom duurde het verdomme zo lang" gromt Rogue.
"Er waren complicaties" mompelt Godfried binnensmonds. Rogue krabbelt snel recht.
"Complicaties, mijn reet", moppert hij en rent weg. Godfried protesteert luid maar Rogue heeft maar één doel en dat wil hij zo snel mogelijk behalen. Zuchtend draait Godfried zich om. Hij ziet Wolfgang en Albrecht met drie troepen vechten. Heinrich vecht met zijn vuisten tegen de beul. De dorpelingen vluchten schreeuwend. Hun dorp is nog nooit eerder aangevallen!
"Verdomme" weerklinkt luid. Zuchtend draait Godfried zich om. Wie anders, behalve zijn broer?
"Wolf!" roept Albrecht uit. Hij sprint naar zijn broer. Sleurend aan zijn vest trekt hij hem achteruit. Luid vloekend grijpt Wolfgang zijn knie.
"Perfect," kreunt Godfried en rent naar hen toe.
"Wat gebeurt er?"
"Zijn knie is ontwricht", antwoordt Albrecht, terwijl hij een dode soldaat wegduwt.
"Het spijt me, Wolf" mompelt Godfried terwijl hij een pijl tussen Wolfgang zijn tanden plaatst. Wolfgang mompelt iets triviaals, wat Godfried snel het zwijgen oplegt.
"Op 3", zegt Albrecht. Hij stopt Wolfgang zijn knie tussen zijn benen.
"Eén" begint hij. Wolfgang haalt diep adem. Albrecht stopt onverwachts met tellen, tot ieders verbazing.
"Wat in hemelsnaam", roept Godfried uit. Wolfgang gromt wanneer zijn botten kraken. "Wat is er gebeurd met twee en drie", roept Godfried uit. "Haat leerden me" begint Albrecht maar hij krijgt de kans niet om verder te gaan.
Boos spuwt Wolfgang de pijl uit. Wankelend staat hij op en geeft Albrecht een klap op de schouder.
"Ah, verdomme" klaagt hij. Woedend kijkt hij in Wolfgang zijn ogen. Wolfgang neemt dreigend een stap vooruit.
"Doe het niet nog een keer" gromt hij. Albrecht zucht.
"De volgende keer tel je af" gromt Wolfgang boos.
"Graag gedaan", reageert Albrecht geïrriteerd.
"Stop ermee" roept Godfried, terwijl hij de omgeving afspeurt op zoek naar Rogue.
"Je hebt hem niet losgemaakt" roept Albrecht uit, terwijl ze zijn broer over het slagveld zien sprinten, met een groot rood boek geklemd tussen zijn gebonden handen.
"Hij gaf me geen kans", klaagt Godfried. Rollend over de grond kreunt Rogue. Hij kijkt naar de soldaat die zich terug naar hem haast.
"Dief" vloekt de wachter.
Rogue kruipt achteruit met zijn blik op het boek gericht. Hij duikt over de modderige grond, weg voor de soldaat zijn klauwen.
"Dit kan zoveel makkelijker" mompelt hij terwijl hij de trap op rent.
"Woahh", roept Wraak lachend uit. Grijnzend grijpt hij Rogue vast. Opgelucht haalt Rogue haastig adem. Hij had het gehaald! Zijn ogen glijden naar Haat. Het haar op het hoofd van de demon groeide snel. Zijn donkere, omberbruine haar valt in golven op zijn schouders.
"Ben je comfortabel" vraagt hij agressief. Haat grijnst ondeugend. Hij staat op van de bank en wandelt naar de jonge rover toe. Rogue buigt respectvol zijn hoofd.
"Vergeef me, mijn heer" mompelt hij terwijl hij het boek aan Haat overhandigd. Haat grinnikt. Terwijl Wraak, Rogue zijn touwen doorsnijdt, bladert de demonenmeester door de papieren.
"Ik zei het toch" begint hij glimlachend. "Rogue laat me nooit in de steek."
"Vertelt het je waar ze is?"
''O, dat ook. Maar ook zoveel meer..."