Marketten dönüyordum, kendime ve kardeşime atıştırmalık almıştım fakat hemen yanımdaki parktan sesler duymuştum.
Zorbalığa katlanamam. Hatta bunun için dövüş sanatlarını bile gitmiştim, bir zamanlar benide zorbalıyor, paramı alıyor, dövüyorlardı.
Son zamanlar çeteler çok yaygın, bu yüzden de öğrenmiştim.
Aklımdaki düşüncelerden kurtulup parka doğru ilerledim şimdi karşımdaki kişilerin yüzleri netleşmiş idi.
Birisi benim 10 katım iri yarı en fazla 20 yaşlarındaki bir herif, diğeri ise 12 yaşlarında bir gençdi. Elimdeki poşetleri ve telefonumu kenara bıraktım.
"Hey." Dedim boğuk bir sesle.
İri yarı olan adam arkasını döndü ve beni süzdü.
"Oi sende kimsin fahişe?"
Sırıttım "Annene sor o beni bilir."
Sinirlenmiş olacak ki yanıma doğru yaklaştı.
Ona söz vermeden tekrar konuşmaya başladım.
"Ah... özür dilerim annen var mıydı?"
Adam daha fazla sinirleniyordu ama ben susmuyordum. Yüzüm alaycı halden ciddi bir hal aldı.
"Burda çocuklardan para alacağına ananın mezarında yas tut amcık!"
Der demez bana yumruk atmaya çalıştı ama sıyrıldım hala konuşuyordum.
"Ha- ha-ha o kadar güçsüzmüşsün ki reşitlerine saldırmak yerine senden küçüklere saldırıyorsun! Ne acınası ama!!"
O bana rastgele yumruk atarken ben onun yumruklarından kaçıyordum. En sonunda ağzını araladı.
"Kes! Amına koyduğumun fahişesi! Sende milletin ailesine laf edeceğine genel evinde am vermeye devam et!"
Bu dediği beni sinirlendirmişti ama ona vurmuyordum çünkü tek yapabildiğim kaçmaktır. Her zamanki gibi.
"Of can sıkmaya başladın be."
Hala kaçınıyordum, en sonunda cesaretimi toplayıp güçlü bir yumruk attım kıllı göbeğine, fakat ne kadar güçsüzse hemen yere yığıldı.
Poşetimi ve telefonumu alıp çocuğun yanına gittim.
"Keşke öyle izleyeceğine yardım etseydin." Dedim şakacı bir ifadeyle.
