KIŞ GÜNDÖNÜMÜ

21 - GÜRÜLTÜLÜ ZİHİNLER

Bartu, "Ağır ol Matteo! İndir silahını," diyerek Matteo'nun göğsünü eliyle bastırdı. Bir adım daha yaklaşmasına fırsat vermeyen bir güçle onu durdurdu. Burun buruna birbirine kilitlenen gözler nefret doluydu. Matteo ise göğsüne dokunan ele bakarak öfkeli bir surat takınmasına rağmen gülümsüyordu. Jonah'a çektiği silahın namlusunu ondan alarak hızla Bartu'nun kafasına geçirdi. Başı aldığı darbenin yönüne doğru savrulan Bartu'ya, "Yeterince ağır mıydı?" diyen Matteo beraberinde araya Diego ve Ethan'ın girmesine sebep olmuştu. Matteo dövüşürken sanki başka birine dönüşmüştü. Birdenbire ne olduğunu kavrayamadan herkes kavgaya tutuldu. Matteo delirmiş gibi kendine dokunulmaya fırsat vermeden dövüşüyordu. Bu duruma Lee kardeşler karışmadı. Ahsen, Medusa ve Çağan da bir an da ne olduğunu anlamaz bakışlarla onları izliyordu. Gözlerim Doğa'yı aradı. Yere düşen bir silahı eline alan Doğa'nın havaya bir kurşun sıkmasıyla bütün hareketler durdu. "Yeter!" Sesi öyle yankılanmıştı ki bu saçmalığı izlemeye tahammülü kalmamış gibi Matteo'ya baktı. "Matteo!"

İkisinin gözleri de birbiriyle buluştuğunda o gözlerde gördüğüm tek şey nefretti. Matteo'nun bakışlarında hiçbir incelik yoktu. Doğa ise ona iğrenir gibi bakarak konuştu. "Gittiğin her yerde herkesin nefretini kazanıyorsun. İstemediğin bir şey duyduğunda yaptığın şu halta bak. Kendine gel artık! Kimse senin tatmin edilemez egonun kurbanı olmayacak!" Kimse konuşmadı. Kimse kımıldamadı da... Bu sözler üzerine Matteo, gerilen yüz ifadesiyle Doğa'ya doğru yürüdü. Ağır adımları ona doğru yaklaştığında Doğa silahını Matteo'ya doğrulttu. Silahın üzerine doğru yürümeye devam eden Matteo, Doğa'nın gözlerine çözülemeyen bir ifadeyle bakıyordu. "Yaklaşma bana! Vururum," diyen Doğa'nın sözlerine aldırmayan Matteo mesafeyi kapatmıştı. Aralarında öyle bir enerji vardı ki burayı yakıp kavurmaya yeter nitelikteydi. Karşılıklı bir nefret görüyordum. Birbirlerinden ziyade kendilerine kızıyor gibiydiler. İkisinde de bir kabullenememe hali vardı. Bir öldürme arzusu seziyordum. Birinden biri ölse diğeri rahat edecekti.

Matteo, Doğa'nın karşısında durduğunda silah karnına değiyordu. Sımsıkı silaha tutunan Doğa'nın ellerine dokundu. İkisinin de bakışları birbirinin aynası gibiydi. Üzülüyordum... Bir çocuğun eline silah vermek gibi bir şeydi bu. Çocuk silahtan anlamazdı. Ya onunla oynar ya da beceriksiz bir dokunuşla ateşlerdi. Kurşunun nereye geldiğini düşünemeyerek... Onlarda gördüğüm şey buydu. İkisi de eline silah verilen çocuk misali birbiriyle ne yapacağını bilemiyordu. Doğa'nın yeşil gözleri çatılan kaşları arasında öfkeden alev gibi parlıyordu. Gözleri dolmuştu fakat sinirinden böyle olduğu belliydi. Matteo ise onu dalgasında boğmaya niyetlenen mavi gözlerle izliyordu. Herkes nefesini tutmuş ikiliden gelecek bir hamleye hazır bekliyordu. Silahı kavrayan parmakları çözerek eline alan Matteo, Doğa'nın yüzüne doğru soğuk bir ses tonuyla fısıldadı. "Sen o silahı bana ver küçüğüm. Eline yakışmıyor."

Aldığı silahla uzaklaşan Matteo bir savaş aracına doğru yürüdü. Doğa ortada tuttuğu nefesiyle kalakalmıştı. Yumruklarını sıkıyordu. Ona doğru hızlı adımlarla yürüdüm. Ben karşısına geçtiğimde Kwang da, "Hadi! Gidelim buradan!" diye topluluğa bağırdı. Bizi izleyen gözlerin çekilmesini sağladı. Herkes odağını bizden aldığında Doğa'ya dikkatle baktım. Elimi bir yanağı üzerine koyarak donuk gözlerinin bana bakmasını sağladım. "Doğa?" Gerilen yüzünden çenesini kastığı belliydi. Sıktığı dişleri arasından konuşmak ister gibi oldu ama beceremedi. "Hadi, seni araca bindirelim," diyerek onu omuzlarından tuttum. Hemen yanında beraberinde yürüdüm. Benim yönlendirmemle hiçbir şey demeden sadece bana uyum sağlamıştı. Matteo maalesef ki fiziksel olarak da Doğa'nın babasına benziyordu. O her zaman babasını sevmek ve nefret etmek arasında kalmıştı. Her zaman onun mavi gözlerinden kan aktığını görmek istediğini söylerdi. Göz çukurlarına sapladığı bıçağın arasında kalan o gözleri, babasının eline vermeyi de istemişti. Fakat bunu yapan annesi oldu...