A journey Through pain

Prologue

I looked up at the sky and just smile through the pain.

She notices it and starts sobbing, kanina pa niya din pinipigilan umiyak at ngayon di niya na kinaya pa. Humarap ako dito and give my best smile and tap her head at binaba ito sa kanyang mga balikat.

I suppressed my emotions para di na sya lalo pang umiyak at mag-alala.

"Hey, don't cry, it's not your fault. I was the one who's pushing myself to you and nakapag-decide na rin ako," I said while looking at her, at dahil sa huling sinabi ko napatingin ito. Ewan ko kung ano ang emotion ang sinasabi sa mga mata nito.

Till now, di ko pa rin siya mabasa. Siguro tama nga  bestfriend ko, binigyan ko lang ng malisya ang mga tingin niya sa akin at pag-trato.

Umiwas na ako ng tingin bago pa umurong ang dila ko at di ko na masabi pa ang huling sasabihin ko sa kanya.

Humarap ako uli sa magandang tanawin na nasa harapan ko.

The sound of waves are somehow giving me comfort hence the pain what I'm feeling right now.

"I'm letting you go, you were right walang pakikitunguhan itong nararamdaman ko para sayo, 'cause at the first place, you were not bound to be mine...and never will be." Halos naging pabulong nalang yung sa dulo. Acceptance is the key ika nga nila— magiging panatag na rin kami pareho once na tinanggap ko na hanggang dito nalang talaga kami.

Let them go. Sometimes, the best thing you can do for someone you love is let them go. Set them free, wish them happiness and set them free. SET YOURSELF FREE.

"It'll be hard to move on, and matagal-tagal din, pero wag kang mag-alala! I'll be happy din at magiging okay rin" I looked at her "And I hope you do too," Sabay tingin sa likod nya na di kalayuan may nakatayong matipunong lalaki, pinagmamasdan kami. "with him." Binalik ko ang tingin sa kanya at ngumiti ng mapait.

Yes, I'm so stupid to fall in love with her. Sa straight pa, binalaan na ako ng mga kaibigan ko na delikado pero pinagsawalang bahala ko dahil akala ko the feelings are mutual because of her actions. Akala ko lang pala.

"I'm so happy that you got your own person—" Bago ko man matapos, nagsalita ito na ikinaputol ng sasabihin ko.

"You're MY person, you know that." Napangiti ako ng mapait sa sinabi niya.

"Pero siya ang mahal mo" Saad ko habang nakatingin sa mga mata nito. Dahil don nagsipagunahan yung mga luha niya. At kasabay din non ang pagpatak ng luha ko sa kaliwang mata.

I don't know why she was crying, she was supposed to be happy dahil finally, may nagmamahal na sa kanya ng totoo. I looked at the guy and I envy him. Kung lalaki lang sana ako, siguro may chance pa kami.

Ang sakit sobra. I immediately wiped my tears at tumingala para pigilan ang mga papabagsak na bagong luha.

"Stop crying already, papangit ka nyan lalo sige ka. " Pang-aasar ko habang pinupunasan ang mga luha niya.

I cupped her face and looked at her eyes. I'm admiring her beautiful face, and I'm thinking na who wouldn't fall for this gorgeous woman in front of me. Napangiti ako sa isip isip na yon.

Her bf was lucky to have her and I hope he takes care of her and love her unconditionally.

It's now or never. Matagal ko na tong gustong sabihin sa kanya pero lagi akong nagh-hold back. Ito na yung time na para mag confessed ako sa kanya. Para matapos na to.

"I- I love you.." Nagulat siya sa sinabi ko at napanganga ito ng bahagya. She knows that I only like her, di niya alam na lumalim na rin ang nararamdaman ko sa kanya.

"I love you, so much. But I'm letting you go." I kissed her forehead after saying those line. Bumagsak uli ang mga luha ko habang ang labi ko ay nasa noo pa rin niya.

Lumayo na ako ng bahagya at binitawan ang mukha niya, nakapikit pa ito at kalaunan dumilat na rin.

"Why.." bulong nito.

"Why are you just saying that to me now? Bakit- bakit ngayon mo lang sinasabi..yan sakin?" She said at napayuko pa ito.

Bakit nga ba? Maybe because I saw how she looks at that guy, at yon na yung sagot na hinahanap ko.

"Wala pa rin naman magbabago, kahit sabihin ko pa ng maaga. And it's clear na you love him and I envy that. I don't really wanna let you go, But deep in my heart, I know it's for the best of us. Good luck in your life Freen, I hope Seng will take care of you and love you unconditionally like I did. I love you, Goodbye. Mi' amor."  Tumalikod na ako na at naglakad na papalayo sa kanya, sa kanila.  I'm walking away with a heavy heart at nagbabagsakan na ang mga luha ko.

"Becky wait!" Sigaw nito sa likod ko and because of that napatigil ako sa paglalakad pero di ako humarap, inaantay kung magsasalita pa siya. I can't face her dahil pag humarap ako at nakita pa ang pagmumukha niya baka di na ako makapagtimpi at bumalik nalang uli sa mga braso niya.

"W- Will I ever see you again?" Napasinghap ako sa sinabi niya, at napakagat labi doon. Di ko alam ang isasagot ko.

Nagipon ako ng lakas nang loob at huminga ng malalim at pinunasan ang mga luha ko sabay humarap sa kanya na may mga ngiti sa labi.

"Who knows right? See you when I see you" Abot tenga na ngiti ko, sabay kumaway sa kanya at tumalikod na uli para umalis.  Nawala na rin ang mga ngiti ko at napalitan ng hikbi. That's a lie. I have a flight tonight papuntang UK to stay there for good. To start a new journey without her.

A/N: Dahil broken kayo sa FreenBecky, gawan natin sila ng fanfiction. MAINIT INIT PA AT MAHAPDI HAPDI PA ANG SAKIT KAYA BASAHIN NIYO NA HAHAHAHAHAHHAAH keme. Ituloy ko ba?

PS: This is my first time writing a fanfiction so bear with me sa mga grammatical errors. May iba akong story na nauna pa kaysa dito. Kaso ito lang pinublish ko.