Just let me go

Winter

Vijf jaar eerder:

Snel ren ik weg terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

Storm, mijn mate, heeft mijn hele roedel vermoord, mijn familie uitgeroeid en dat alles alleen maar zodat hij mij de zijne kan noemen.

Maar ik zal nooit van hem zijn, ik ben van niemand.

Wat Storm niet weet is dat ik nog vijf roedelleden heb, die zich op mijn aandringen hebben verstopt.

Mijn bèta, Matt en tevens mijn beste vriend.

Rick, Thomas, Rock en Grey.

Allemaal zeer goeie vrienden van mij en bovendien zou mijn vader willen dat ik het zo zou doen.

Thomas was mijn vaders beste vriend en raadgever dus hem zou ik sowieso nodig hebben en Rick.. tja... Rick heb ik gewoon nodig om me soms op te vrolijken.

Rock is mijn beste jager plus op de een of andere manier heeft hij altijd wel een voorraadje drank of chocola, soms beide.

Grey is zijn kleine broertje.

Huilend kom ik bij hun schuilplaats aan en direct word ik in een knuffel getrokken door Matt, die ook huilt.

Lang blijven we zo staan tot we allebei een beetje gekalmeerd zijn.

'We zullen het territorium moeten inkorten. We zijn met te weinig om alle grenzen te bewaken en als we aangevallen worden zijn we dood.' Zegt Thomas terwijl ook hij een pijnlijke blik in zijn ogen heeft.

Ik knik zwijgend en loop weer naar buiten.

'Misschien kunnen we beter een totaal ander territorium maken. Een kleinere en bovendien moeten jullie het met z'n vijfen draaiende kunnen houden.' Zeg ik terwijl ik naar de zon kijk.

'Hoezo met z'n vijfen?' Vraagt Rock verbaasd.

'Als Storm ook maar iets te dicht in de buurt komt ben ik weg, tot het weer veilig is. Ik blijf jullie alpha maar ik zal soms wel weg zijn.'

'Die Storm is echt erg hè?' Vraagt Grey en tevens de jongste van onze groep.

Hij is elf, één jaar jonger dan ik maar hij is als een jonger broertje voor me, in ieder geval wel net zo irritant soms.

'Storm is vreselijk, hij heeft duizenden mensen vermoord, onze soort honderden keren verraden en hele roedels vermoord voor maar één ding, onze alpha.' Zegt Rock terwijl hij een arm om mijn schouders slaat.

'Waarom heb je ons eigenlijk gekozen om hier te blijven? Misschien hadden we wél gewonnen als wij-'

'Nee, dat hadden we niet. Het was één groot bloedbad. Roedellid na roedellid werd vermoord zonder dat zou er ook maar eentje verloren. We zouden nooit gewonnen hebben, zelfs al hadden jullie meegedaan.' Onderbreek ik Rock.

'En ik heb jullie gekozen omdat jullie degene zijn die ik het meest vertrouw van onze roedel afgezien van mijn moeder maar die zou me voor eeuwig haten als zij het strijdveld niet op zou mogen. En kijk wat er nu van gekomen is... ze is dood... Dood!'

Mijn stem breekt en de tranen beginnen weer over mijn wangen stromen.

'Sommige mensen zouden dood gaan van verdriet als men hun hun ongeluk afnam. En ik denk dat je moeder bij die mensen hoorde Winter' zegt Rick.

'Ja, ik kende je moeder al erg lang Winter en ik heb haar zien aftakelen met de jaren sinds je vader dood is. Ik heb haar meerdere keren met een mes boven haar pols gezien maar ze heeft niet gesneden om wille van jou. Ik weet dat het hard klinkt maar het is zo. Je moeder kon niet meer leven met de pijn maar ze wou geen zelfmoord plegen.' zegt Thomas.