In een Ierse Inn - A Short Story

In een Ierse Inn...

Ingrid's droom was niet langer een droom maar haar dagelijks leven, en toch ook niet altijd een droom. Met haar haren hangend in haar bezweette gezicht loopt ze met een mand vol wasgoed richting de wasruimte. Daar pakt een ze een tweede wasmand die ze vult met de inhoud van haar droger: dikke, fluffige handdoeken in donkerblauw en donkergroen met bijpassende gastendoekjes en kleine handdoeken. Ze zet de mand op de werktafel waar haar zoon altijd had gespeeld met blokken en auto's. Zoals ze elke dag deed vouwt ze de handdoeken op. Dit had ze al zo vaak gedaan dat de gastendoekjes bijna automatisch in de vouwen terugvallen. Ingrid draait zich richting de wasmachine die ze opent en er vers gewassen dekbed en kussen overtrekken uithaalt. Die stopt ze in de wasmand waar eerst de handdoeken in hadden gezeten, om vervolgens de nog ongewassen was in de wasmachine te stoppen en aan te zetten. Met de wasmand in de ene en de stapel handdoeken in haar andere arm loopt Ingrid weer naar boven, haar donkerblonde haren uit haar gezicht blazend. 

Boven loopt ze meteen de tweede trap op naar de eerste verdieping en richting de eerste van de 4 kamers in haar bescheiden Inn in Glencree. Het uitzicht was altijd prachtig en zelfs na 20 jaar bleef Ingrid altijd even in elke kamer staan om te genieten van alle verschillende vergezichten die ze haar gasten kon bieden. Met haar handen opgeslokt door de dekbedovertrekken terwijl ze de dekens er weer in vouwt kijkt ze uit het raam van de tweepersoons kamer waar vandaag weer nieuwe gasten in zouden komen. Met een glimlach trekt ze de dekens strak en schuift de handdoeken net een stukje rechter op de kist aan het voeteneind. Het mocht dan wel zomer zijn, maar de kist met persoonlijk gequilte dekens bleef altijd in de kamer staan voor het geval dat. Even blijft ze in de deuropening staan voordat ze met een knik en een glimlach de deur achter zich sluit. De sleutel draait ze om in het slot en stopt ze in de zak van haar schort terwijl ze naar de volgende kamer loopt, waar ze enkel de handdoeken hoefde te vervangen voor de gasten die ze vanmorgen op weg had geholpen met een wandelroute door de omgeving. Terwijl ze nog bezig is met het straktrekken van het bed, iets waar de gasten niet om hadden gevraagd maar onderdeel was van de gastvrijheid en ervaring in O'Wallace Inn, hoort Ingrid de achterdeur dichtslaan. De harde voetstappen die op de houten vloeren klinken en gevolgd worden door het gekletter van versgehakt hout doet Ingrid even opleven, ondanks dat ze heel goed weet dat het slechts Ian is die binnenkwam op zijn werkschoenen met het hout voor de open haard in de open gastenruimte waar plek was voor iedereen om een drankje te doen, een spelletje te spelen of een praatje te maken. De bar die Ian per se had gewild toen ze de inn opende deed ook zijn werk om de lokale bevolking naar hun kleine inn te brengen voor een glas stout of ale. 

"Ing, hoe laat kwamen die nieuwe gasten?"

Ingrid steekt haar hoofd om de deur en kijkt uit over de vliering naar Ian die midden in de leefruimte staat waardoor ze elkaar recht aan kunnen kijken.

"Elk moment Ian."

Ian knikt en verdwijnt onder de balustrade. Ingrid hangt nog een gastendoekje op in de badkamer en met de poetsdoek in haar schort boent ze de spiegel brandschoon. Ze sluit ook de tweede deur achter zich en loopt met de wasmand naar beneden. Met haar brede schouders duwt ze de deur richting te keuken open en wordt daar meteen verwelkomt door de geur van vers brood. Ze zet de wasmand even neer en opent de deur van de oven. In een soepele beweging grist ze de ovenwanten van de aanrecht, doet ze aan en haalt de ovenplaat met vers brood eruit. Haar voet tikt de ovendeur dicht terwijl haar armen de broden van de plaat op een werkbank laat vallen en de plaat in de gootsteen zet, waar hij zachtjes na sizzelt. Als Ingrid zich weer omdraaien om de wasmand mee te nemen, vangen haar uitgestoken armen echter iets anders op: haar man. De haren van zijn baard waren zowel ruw als zacht tegelijkertijd en Ingrid moet glimlachen om het kietelende gevoel. Ian kon haar nog elke dag verrassen, haar opbeuren als het even niet zo lekker ging, ook wanneer iedereen dacht dat het nooit slecht kon gaan met de inn houdster. Hun lippen blijven een tijd lang op elkaar en Ingrid moet zichzelf inhouden om haar man niet tegen zich aan te trekken zoals ze al die jaren geleden had gedaan toen hij haar ten huwelijk had gevraagd. Als Ian zijn gezicht terugtrekt, wil Ingrid meebewegen. Ze wilde niet dat dit momentje stopte, dat haar wereld nog eventjes stil kon staan.