bazı yaraları bant kapayamaz

03.03

Kızlar.

Ağır bir cümle geliyor, hazır olun. Ben bunu yaşarken pek hazırlıklı değildim ama siz olun.

Numaramı silmiş.

Evet ben onunkini sileli baya oluyor fakat onun silmesi bir başkaymış. İçimde volkanlar patlattı. Naz ile otururken aklıma düştü bir anda. Günlerdir fark ettiğim bir şeydi evet ve buna rağmen hazırlıksız yakalandım. Fotoğrafı görünüyordu, hakkında kısmındaki yazı görünmüyordu. Anlamış gibiydim. Belki herkesten kaldırmıştır diye düşündüm.

Lanet olası bir Polyanna olmaktan bıktım.

Heh, Naz'da numarası vardı. Senden bakalım dedim. Bir baktım. Hakkımda kısmındaki yazı onda görünüyor. Bende görünmüyor.

Silmiş.

Yine elim kalbimde geriye tökezledim. Daha ne kadar geriye gideceğim acaba?

Bilmiyorum.

Ona demiştim ki.. Nasıl bir sevap işledim de Allah seni karşıma çıkardı, şimdi ise bu cümlemin yerini ne aldı tahmin edebiliyorsunuz değil mi?

Nasıl bir günah işledim de Allah seni karşıma çıkardı Yalçın?

Bu çektiğim acının tarifini yapamıyorum ben. Sizlere hikayemi anlatmayı inanın bana çok çok istiyorum. Bu süreci sizlerle yaşıyorum, yaklaşık iki aya doğru gidiyoruz. Anıları anlatırken bir yandan da acımı, yasımı yaşıyorum. Haliyle kolay olmuyor. Anılara giriş yaptığımda bir solukta anlatamıyorum, üzgünüm. Anlatırken tekrar hatırlamak zorluyor, duraksaya duraksaya nefeslene nefeslene aktarıyorum buraya. Duraksarken, nefeslenirken yas sürecimde yaşadıklarımı paylaşıyorum. Hepsini bir anda da yazamıyorum. Yazmam için de soluklanmam gerekiyor. Beni anlayabiliyorsunuz değil mi?

Hangi günahımın bedeli olduğunu bilmediğim o varlık en son takip etmeyi bırakmıştı orada kaldık. Bir an sinirleniyoruz sonra unutup gidiyoruz. Sonuçta dış kapının dış mandalı o sıralar.

Dershanede gördükçe çok bakmıyorum. Tepkili değilim yanlış anlamayın. Sadece beni çok etkileyen bir durum değildi.

Bir gün sonra tekrar takip isteği atıyor.

Naz'a diyorum bunun amacı ne diye. Çıkıp eklemeye çalışıyor falan. Bu sefer baya bekletiyorum. Kabul de ediyorum ha. Şöyle bir düşüncem var, hesabımda devlet sırrı taşımıyorum ya diyip istekleri çoğu zaman kabul ederim.

Takipleşmeye tekrar başlıyoruz işte.

Ertesi gün oluyor ve derse gidiyorum. Matematik ya da geometri dersi olması lazım şu an bu ayrıntı pek aklımda değil.

Teneffüs yapıyoruz. Nida bir anda hayatımda biri olup olmadığını soruyor. Bu sorusunu gayet arkadaşça buluyor ve kimse olmadığını söylüyorum. Peki diyor, sınava hazırlandığın bu dönemde hayatına biri almayı düşünüyor musun diye soruyor.

Bilmiyorum diyorum ilk. Sonra.. Olabilir diyorum. Öylesine bir sohbet ettiğimizi düşünüyordum çünkü.

Şey.

İki ay olmak üzere kızlar. İlk zamanlardaki kötü halim kalmadı artık. Yemek yiyorum, tek başıma vakit geçirebiliyorum, odamda yalnız kalabiliyorum. Düzeliyorum ya.

Bugün annem ne kadar zayıfladığımdan söylenip durdu. Çocuk gibi kalmışsın diyor, eski güzelliğin gitmiş dedi. Bunu derken de yemek ye diye diyorum yanlış anlama dedi.

Bilmiyorum. Kalbimden çatır çutur sesler gelmeye devam ediyordu zaten ama bugün bir tık daha yükseldi o sesler.

Kimse bilmiyor ki ben nasıl zayıfladım, nasıl bu hale geldiğimi bilmiyorlar. Yalnızca neye dönmüşsün öyle diyorlar. İnanın bende buna dönüşmek istemezdim. Buna dönüşmekten memnun olduğumu düşünmeleri rahatsız ediyor beni. Bu hale gelmek on dokuz yıllık hayatımdaki en kötü dönemde olduğunu biliyorlar mı?