မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 20.1

ထန်ဝမ်းရှီက လိုရင်းကို တဲ့တိုးပြောချလိုက်၏။ “မင်း မနေ့ညက ငါ့ကို ဖုန်းဆက်သေးလား…”

ယီဟွေ့က စုတ်တံကို ချထားလိုက်ပြီး ဆေးရောင်စုံအချပ်ပြားကို ဖုံးထားလိုက်သည်။ “အင်း… တခြားတစ်ယောက်က လာကိုင်တယ်လေ…”

“အိုး…အိုး… အဲ့ဒါက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပါ… မနေ့ညက ငါတို့တွေ ညစာ အတူတူ စားပြီး သူ့ကားနဲ့ပဲ ပြန်လာခဲ့ကြတာ… ဒါပေမဲ့ ငါ ကားထဲမှာပဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်…”

ယီဟွေ့မှာ ဖုန်းကိုင်သည့် အမျိုးသား မည်သူဖြစ်ကြောင်း အမှန်တကယ်ပင် သိရှိထားသည်။ ထန်ဝမ်းရှီက ဘာမှ မပြောပြချင်ကြောင်း မြင်သောအခါ သူက ဘာမှမမေးတော့ဘဲ စကားလမ်းကြောင်း လွှဲလိုက်သည်။

“ငါ မနေ့က ပန်းချီဆွဲတာ တစ်ဝက်တော့ ပြီးပြီ… အရင်တုန်းက ပန်းချီဆေးတစ်မျိုးကို မြို့ထဲမှာ ငါ မြင်ခဲ့ဖူးတာ မှတ်မိနေတယ်… မင်း အဲဒါကို အနုပညာအကယ်ဒမီကျောင်းနားမှာ ဝယ်လို့ရတယ်…”

ထန်ဝမ်းရှီက စကားတစ်ဝက်ခန့် ရောက်သောအခါ သူ တောင်းဆိုချင်သည့် ကိစ္စကို သိသွားလေသည်။ “ငါ အဲ့ဒီဆေးကို ဝယ်ပြီး မင်းဆီ ပို့ပေးရမှာမလား… ကိစ္စမရှိဘူး… ငါ့ကို တံဆိပ်နဲ့ အရောင်နံပါတ်သာ ပြောလိုက်… ငါ နောက်ကျဝယ်ထားလိုက်မယ်…”

ယီဟွေ့က သူ့ကို ကျေးဇူးတင်သော်လည်း ဒုက္ခပေးသလို ဖြစ်နေသည်ဟု ခံစားနေရဆဲပင်။

“နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်တုန်းက ငါ မြို့ပေါ်ကို သွားတော့ အလောတကြီး သွားလိုက်ရလို့သာ… မဟုတ်ရင် ငါကိုယ်တိုင် သွားဝယ်ပါတယ်…”

ထိုသို့ပြောလိုက်သောအခါ ထန်ဝမ်းရှီက စိတ်ဆိုးသွား၏။

“ဝိုး… နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်တုန်းက မင်း အလျင်လိုတာထက်တောင် ပိုနေခဲ့တာလေ… တစ်စုံတစ်ယောက်က ပန်းချီပြပွဲဆီတော့ သွားပေမယ့် ငါ့ဆီကိုတောင် လာပြီးမတွေ့ဘူးလေ… ငါ နေ့လည်စာ အတူတူ စားဖို့ စဉ်းစားနေတုန်းမှာပဲ သူ့ပန်းချီကားကို ယူပြီး ထွက်ပြေးသွားတာလေ… ငါ့ကို ပြောစမ်းပါဦး… မင်း အသိစိတ်က တစ်ခုခု ထိခိုက်သွားတာလား…”