İS

18. Bölüm

Ailecek deliğe sokmakta ayy yani şey golf topunu deliğe sokmakta oldukça başarılılar.

İçeride restoran kısmında hafif bir öğlen yemeği yiyip bol bol sohbet ettik. Dahada ısınmıştım her birine. Baran zaten ayrı birşeydi. Yani çocuk mükemmel tek kelimeyle harika. Bana karşı nazik, düşünceli oldukça beyefendi eğitimli çok muhteşem birşey çeyiz takımı gibi dolu paket.

Eve geçtiğimizde hepimiz çok yorulmuştuk. Herkes odalarına çekildi. Aleyna bana birkaç parça eşya vermişti giymem için duş aldıktan sonra onları giydim. Çok tarz ve kaliteli giyiniyordu. Öyle parası olup giyinmeyi bilmeyen biri değildi. 

Aklıma ailemin gelmesiyle içim içimi yedi. Babam öğrenmiş midir acaba? Belkide gittiğim gün söylediler. Bana olan sınırını inşallah babam annemlerden çıkarmamışdır. Ablam ne haldedir şimdi.

Uzandığım yataktan kalktım. Koridoru kolaçan edip koridordaki ev telefonuna doğru yürüdüm. Niye gizli gizli yapıyorsam sanki. Telefonu alıp hemen odama yöneldim.

Kapımı kapatıp kilitledim. Yatağıma oturup ezberimde olan ablamın numarasını tuşladım. Umarım kötü birşey olmamıştır Allah'ım amin. Araya bastıktan sonra korkarak telefonu kulağıma götürdüm. Kısa bir süre çalmasını bekledikten sonra içimi dağlayan o ses doldu kulaklarıma.

“Alo, buyrun”

“Abla benim Dilan, müsait misin kimseye çaktırma”

“Bir dakika bekle”

Biraz bekledim. Terliklerinin sesini duydum ablamın, odasına çıkıyordu.

“Dilan, sen ne yaptın ablam sen ne yaptın”

“Abla anlatıcağım herşeyi, sen iyi misin annem iyi mi?”

“Keşke Dilan keşke, halam kalp spazmı geçirdi annem ona refakatçi, halamın olayından allahdan çok dayak yemedi annem ama hepimiz perişanız” dedi ağlamaklı sesle.

Dedikleri ile benimde telefonun diğer ucunda gözlerim doldu.

“Özür dilerim ama dayanamadım, yapamadım o piçin yanında kalmaya abla”

“Neden gittin? Ne yaptı sana? Nerdesin Dilan!?”

“Aldatıldığımı gördüm bende gittim”

“Hay akıllı kardeşim benim zaten belli bunlardan başka birşey mi beklenir koskoca Azad Şiroz karısının ağzına mı bakacaktı”

Dedikleriyle gözlerimdeki yaşlar teker teker döküldü. Gerçek buydu ama şimdiye kadar hiç birinin ağzından bu şekilde duymadığım için bir tokat gibi işledi bana.

“Dilan kendini belli düşünmüyorsun azraille oyun oynamışsın bırak bu kafaları vakit kaybetmeden gel herşeyin bir telafisi vardır ne olursa olsun gel” dedi ciddileşerek.

“Abla mutlu değilim diyorum, aldatıldım, benimle kedinin fareyle oynadığı gibi oynadı. Hem evlenirkende kimse bana sormadı abla”

Ablamdan ses gelmeyince tekrar seslendim.

“Abla?”

“Halam iki gün sonra iyileşince ne olucak sanıyorsun benim annemin kırılmamış kemiği kalıcak mı ha Dilan? Bana bunun cevabını versene”

Her lafından sonra içimden tek tek parçalar koptu. En korktuğum şey bu hayatta anneme birşey olmasıydı. Onun saçınım bir teline dâhi zarar gelse yaşayamazdım. Hemde benim yüzümden gelen bir zarar...

“Hem sana birşey diyimmi dün ikinci kez aileler toplandı babamlar gittiler. Geldiğinde babam Dilan'ı bulamazsak seni Azad'a kapatıcağım dedi. Ben senin kocanla mı evlenicem Dilan!”

Son dediği ile kalbim daha çok sıkışmaya başladı. Duvarlar üstüme üstüme geldi. Elimdeki telefonu kapatıp komidine koydum. Yakamı genişlettim. Nefes alamıyorum.

Derin derin nefes alıp nefesimi düzene sokmaya çalıştım. Allah'ım bu nasıl bir azap. Ben bunları hak edecek ne yaptım.

Biraz sakinledikten sonra ev telefonunu tekrar aldığım yere koydum. Merdivenden aşağı baktığımda akşam yemeği için hazırlıklar başlamıştı. Hizmetliye seslenip rahatsız olduğumu akşam yemeğine inmeyeceğimi söyledim.

Benim için karar alma vaktiydi tekrar. Bu sefer alacağım kararın telafisi ve dönüşü olmayacaktı. Kendimi ya azrailimin kollarına bırakacak ya da vicdan azabı ile yeni başladığım hayatıma devam edecektim...

Bölüm biraz kısa oldu aslında çok kısa değil 100 kelimelik bir eksik var. Onuda 4 gün sonra gelen yeni bölüme yorun. Yorumlarınızı bekliyorum. Size son kez birşey sormak istiyorum bunun cevabını verirken mutlaka ve mutlaka nedeni ile açıklamasınıda yapın;

Azad mı Baran mı?

Çoğunluk ne derse yorumlarda ona göre hareket edeceğim. Hepinizi öptüm muaaaah...