Μηδέν

[5α] Επεξηγήσεις

Δεν ξέρω σε ποιον χρόνο τόπο ή κατάσταση βρίσκομαι! Ο χρόνος έχει σταματήσει σε εκείνον που είναι από πάνω μου και φτιάχνει τα ράμματα που έσπασαν όσο με είχε τρομάξει με αυτά που μου έλεγε! Τώρα δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου όσο η βελόνα διαπερνά το δέρμα μου και εκείνος με κοιτά με ένα βλέμμα στοργής που δεν ξέρω αν είναι αληθινό...

"Πρέπει να παραμείνεις ήρεμη! Όλα θα πάνε καλά!"

Βλέπω το πρόσωπό του, αυτά τα καστανόξανθα μαλλιά και τα καστανά σκοτεινά εκφραστικά μάτια! Όλα αυτά δεν τα είχα δει πριν γιατί κοιτούσα το βραχιόλι με το δόρυ της θεάς Αθηνάς, μετά πρόσεξα ότι είχε μαύρο φούτερ και αργότερα ότι ήταν ψηλός και γυμνασμένος χωρίς να μου έχει δοθεί η ευκαιρία να τον δω στο πρόσωπο: να δω εκείνον χωρίς να αναρωτιέμαι αν το λάστιχο που είχε για βραχιόλι είχε ένα δόρυ γύρω του τυλιγμένο πλεξούδα ή έναν κεραυνό να κρέμεται στην άκρη του...Το δόρυ σύμβολο ανδρείας και ο κεραυνός σύμβολο δύναμης αλλά εν τέλει καταστροφής: νιώθω ότι με καταστρέφει όσο η βελόνα περνάει από μέσα μου και την ίδια στιγμή θέλω να τον κοιτάζω στα μάτια και να σταθώ γενναία!

Όλη αυτή η ομορφιά που δεν είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω εξαρχής έρχεται σε αντίθεση με την ιατρική του ρόμπα και το υπόλοιπο λευκό του άγνωστου εκτός του πλαισίου των σκέψεών μου χώρου... Γιατί εμένα η σκέψη μου είναι σε δύο αδιέξοδα:την ύπαρξη αλήθειας στο βλέμμα του και τον πόνο της βελόνας, ενώ, από την πίεση που νιώθω στο μυαλό, βλέπω  άξαφνα να θολώνει το οπτικό μου πεδίο με αίμα!

"Τα ράμματα σπάνε από το άγχος και τις έντονες σκέψεις! Το μυαλό σου πιέζεται, πρέπει να χαλαρώσεις ώστε να σταματήσει η αιμορραγία!" λέει καθώς καθαρίζει το αίμα που τρέχει από τα σπασμένα ράμματα στο κεφάλι μου με ένα μπαμπάκι και εγώ τον κοιτάζω για να δω αν το δικό του βλέμμα είναι καθαρό και το ενδιαφέρον του πραγματικό σε ένα πλαίσιο δικό μου έξω από αυτή τη χαοτική πραγματικότητα!

Η βελόνα και τον μπαμπάκι εμποδίζουν το οπτικό μου πεδίο όσο εγώ προσπαθώ απεγνωσμένα να εστιάσω μόνο σε εκείνον! Χωρίς τη στολή, χωρίς το λευκό που περιβάλλει την κατάστασή μου, θέλω να αντικρίσω εκείνον σαν άνθρωπο! Τον άνθρωπο που με έφερε εδώ: ποιος είναι και τι θέλει από τη ζωή μου;

Άξαφνα ο πόνος έφυγε, μαζί και η βελόνα εκείνη καθώς τον είδα να κρατάει μία βελόνα άλλη μέσα σε μία σύριγγα με ένα άγνωστο υγρό που διαπερνά έναν ορό που κρέμεται ακριβώς από πάνω μου, πιο πάνω από εκείνον. Κοιτάει προς τον ορό και μου χορηγεί το περιεχόμενο της σύριγγας ενδοφλέβια μέσω αυτού του ορού και εγώ αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορώ σε αυτό το ασφυκτικό λευκό πλαίσιο της πραγματικότητας που με περιβάλλει να δω την αλήθεια του ίδιου μου του εαυτού και των ίδιων μου των συναισθημάτων. Παρόλο που πλέον δεν πονάω, ο φόβος του πιθανού άμεσα μελλοντικού πόνου με κάνει να ατενίζω τον εαυτό μου σαν ένα απρόσιτο ακόμα και σε εμένα την ίδια αντικείμενο, έχοντας αφεθεί στη συνδιαχείριση της ίδιας μου της πραγματικότητας από αυτόν και το λευκό που με υπερβαίνει!