𝑇𝑟𝑦 𝑚𝑒

𝑇𝑤𝑜

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που χάνουν εύκολα την ψυχραιμία τους. Για την ακρίβεια, εγώ είμαι αυτή που κάνει τους άλλους να χάνουν την ψυχραιμία τους μαζί μου.

Η απόδειξη;

Ο κύριος Κρόκεν, το νούμερο 1 θύμα μου.

"Με έχετε φέρει ως εδώ, δεσποινίς Σπαρκ!!!" *Δείχνει με το πλάι του χεριού του την γραμμή του μετώπου του*

"Σιγά το υψόμετρο..." Μουρμουράω, καθόλου εντυπωσιασμένη.

"Η συμπεριφορά σας είναι απαράδεκτη νεαρή μου! Μα, δεν το καταλαβαίνετε επιτέλους πως αμαυρώνετε την εικόνα του Σχολείου μας με αυτόν τον τρόπο;; Απαιτώ αμέσως να..."

Ναι, εμ, ξέρεις κάτι;

Σκασίλα μου!

Κοιτά, όμως, που αυτός δεν λέει να το καταλάβει, για αυτό και αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε μέρα, εδώ και ενάμιση χρόνο...

"Με ακούτε που σας μιλάω δεσποινίς μου;!"

Τουλάχιστον, από ένα σημείο και μετά το συνηθίζεις. Τόσο πολύ μάλιστα που φτάνεις πια σε μια κατάσταση πλήρους αδιαφορίας, στην οποία τα βλέπεις όλα σε αργή κίνηση και το κυριότερο; Χωρίς ήχο.

Άπαιχτο, έτσι;

Να 'μαι λοιπόν τώρα· Κάθομαι και χασμουριέμαι, παρατηρώντας βαριεστημένα ένα μικρό, ξεχασμένο μαρουλάκι στον δεξί κυνόδοντα του Κρόκεν, όσο αυτός απέναντί μου κοντεύει να βγάλει καντήλες από τα νεύρα του.

Τι να τον κάνω, όμως, μου λες;

Με έχει εδώ και ένα τέταρτο περίπου να στηρίζομαι πίσω στον τοίχο με σταυρωμένα χέρια, πρήζοντάς μου τον έρωτα επειδή πάλι τόλμησα να έρθω στο σχολείο με δικά μου ρούχα και όχι με την σχολική ενδυμασία.

Έχω βαρεθεί την ζωή μου μιλάμε!

Δηλαδή, τι περιμένεις ρε γέρο; Λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση να σκάσω μύτη εγώ με στενό πουκαμισάκι και φουστίτσα...

Μην γίνεσαι γελοίος!

Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ!

Τώρα, όμως, αν εσύ θέλεις να σου ανεβαίνει η πίεση από τόσο νωρίς το πρωί, δικό σου πρόβλημα.

"Ελάτε τώρα, δεσποινίς Ράιλη... Σας είναι τόσο δύσκολο να υπακούσετε σε απλούς κανονισμούς; Δεν μπορείτε να μοιάσετε έστω και λίγο στον Κόνορ;"

Αλήθεια μου την κάνει αυτή την ερώτηση τώρα;

"Κύριε δεν σας φτάνει το ένα κατοικίδιο; Θέλετε και δεύτερο;"