မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 15.2

" မင်းခြေထောက်ကို သေချာထားစမ်းပါ.. လူကြီးမဟုတ်ဘူးလား…"

ကျိုးကျင်ဟမ့် မျက်မှောင်ကြုတ်ထားကာ သူ၏အသံမှာ မကောင်းနေစေကာမူ ယီဟွေ့ ၎င်းကိုစိတ်ပူနေသည့်သဘောဟု မှတ်ယူလိုက်သဖြင့် အနည်းငယ်ရှက်သွေးဖြာသွားခဲ့သည်။

ရဟတ်ပေါ်သို့တက်ပြီးချိန်တွင် တဖြည်းဖြည်းမြင့်တက်လာသည်နှင့်အမျှ ယီဟွေ့၏နှလုံးမှာ လျှင်မြန်စွာ ခုန်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ကျိုးကျင်ဟမ့် သူ၏မျက်လုံးကိုအောက်သို့ငုံ့လိုက်ချိန် ယီဟွေ့ သူ၏အင်္ကျီကို ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ပြီး " အမြင့်ကြောက်တာတောင် ဒါလာစီးရဲသေးတယ်လား…"

ယီဟွေ့ ရှက်သွားသောကြောင့် ခေါင်းကိုငုံ့ကာ မည်သည့်စကားမှပြန်မပြောခဲ့ပေ။ထို့နောက် သူ၏ညာဘက်နားဆီမှ အသံလွင်လွင်လေးတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသည် " အိုကေ ကြောက်မနေနဲ့တော့…မင်းကြောက်နေရင် မျက်စိမှိတ်ပြီးတော့ ရေတွက်နေလိုက်ချည်… တစ်ရာပြည့်တဲ့အချိန် မျက်လုံးပြန်ဖွင့်လိုက်ရင် အောက်ကိုရောက်နေလိမ့်မယ်…"

ကျိုးကျင်ဟမ့် အမှန်တကယ်ပင် သူ၏ဘေးသို့ ရွှေ့ထိုင်ပေးခဲ့သည်။

ယီဟွေ့ နာနာခံခံဖြင့် မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း တိတ်တဆိတ်ရေတွက်ရမည့်အစား သူ၏အထဲတွင် ခုန်ပေါက်နေသည့်ခံစားချက်မျိုးရှိနေပြီး အချစ်များဖြစ်ပေါ်သည့်အခါ သမင်ပေါက်၏ခုန်ပေါက်နေခြင်းကဲ့သို့ မရပ်မနားခုန်ပေါက်နေခဲ့သည်။ သူ၏နှလုံးသားထဲတွင်ရှိနေသည်မှာ သမင်ပေါက်တစ်ကောင်မဟုတ်ဘဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လူးလိမ့်နေသည့် ဒိုရာအေမွန်ဟု ယီဟွေ့ခံစားလိုက်ရသည်။

ရလဒ်အနေဖြင့် သူတစ်ဆယ်အထိပင် မရေတွက်ရပါဘဲ အောက်သို့ရောက်လာခဲ့သည်။ ကျိုးကျင်ဟမ့် ဦးစွာဆင်းသွားကာ အရှေ့မှထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။ ယီဟွေ့ မပျောက်ကွယ်သေးသည့် သတ္တိအနည်းငယ်ကိုစုစည်းကာ လှမ်းခေါ်လိုက်မိသည် " ငါ ငါ.. အခုပဲမင်းအတွက် တစ်ခုဆုတောင်းခဲ့တယ်…"