"Şimdi sen bana yabancıysan bende sana yabancı oluyorum değil mi Nico?"savsak adımlar attığımı farkedince beni kolumdan tutup kendine çekti. "Yani biz iki yabancı oluyoruz."
"İçince çok saçmalıyorsun. Sana alkol yaramıyor."
Kollarımı boynunda birleş...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
˞͛ʕ̡̢̡⚈้̤͡ꇴ⚈้̤͡ ॢʔ̢̡̢˞͛
"Mauro, ben seni şimdiden çok özledim."kamerayı Nicolo'ya da çevirdiğimde el sallayıp bakışlarını tekrar önümüzde uzanan masmavi denize çevirdi. Nicolo ile İtalya'da sahil kenarında bir iskelede oturuyorduk ve Mauro'yu aramaya karar vermiştik. Beni buraya getirmek için ikna etmesi çokta zor olmamıştı. Burada üçüncü günümüzdü, kaç gün kalırdık orasını bilmiyordum.
"İnan benim de günlerim çok sıkıcı geçiyor Hazal. Meğerse hayatıma renk katan sizlermişsiniz."bir yandan da Wanda evde olmadığı için çocuklara yemek hazırlıyordu. "Ne yalan söyleyeyim hepinizi çok özledim ama Lucas bir ayrı burnumda tütüyor."Lucas'ta hepsi gibi onlara verilen kısa süreli tatilde kendi ülkesine dönmüştü. "Uruguay'a gitti. Hepimiz ayrı yerlere dağıldık işte."
"Mauro, onlara ne yemek yapıyorsun? Tommy için ne yapmam ya da götürmem gerektiğini bilmiyorum."sesindeki heyecan fark edilmeyecek gibi değildi. Batan güneşin altında parlayan yüzüne baktım. Ona iyi gelen şeyler ve düşünceler yanı başında olduğunda yüzünün gülmesine asla bir engel yoktu. "Dostum ben onlara aparatif olsun diye Empanada hazırlıyorum ama Tommy için uygun mu emin değilim. Daha dişleri bile yok veledin."güldüğümüzde telefonunu Isa alıp kaçmıştı. "Isa, nasılsın bebeğim?"
Dudaklarını büzüp kaşlarını çattığında çok tatlı gözüküyordu. "Kötüyüm, annem kırmızı ojesini de yanında götürmüş. Hem Kerem nerede?"Nicolo'ya baktığımda telefonunu çıkarmış, Kerem ile çekildiği bir fotoğrafı bulup ekrana doğru tutmuştu. "Kerem yanımızda değil ama buna bakabilirsin."
Arkadan Mauro bağırmaya devam ediyordu. Elleri dolu olmalıydı. "Valentino! Kardeşinden telefonumu getirir misin?"Isabella çığlık atıp telefonu yüzümüze kapattığında gülümsedim. "Beş çocuğu adamın başına bırak, nasıl uğraşsın?"beyaz elbisemi toparlayıp ayaklarımı sudan çıkardım.
"Eminim ki o da en çok transfer konusunda Wanda'yıkızdırmamak için bu kadar şeye katlanıyor. Fakat bir yandan da çocukları ile uğraşmak onu mutlu ediyor, zahmet gibi gelmiyor."dediği doğru olabilirdi ancak bu evlilik tek kişilik değildi. Wanda'nın biraz da onu düşünmesi gerekiyordu. Nicolo ayağa kalkıp elini kalkmam için bana uzattı. "Eve mi dönüyoruz?"manzara ve gömleğinin üç dügmesini açık bırakmış bronz tenli Nicolo o kadar enfes görünüyordu ki. Bu ülkede doğup büyüdüğü ne kadar belliydi. Aynı İtalya gibi huzurlu ve büyüleyiciydi.
