အပိုင်း ၃၈

Start from the beginning
                                    

"ဘာျဖစ္တာလဲဟင္ ေဇေလး။ ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"ကိုေစ...အီး..ဟီး...ဟင့္"

ေမးလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ႕လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားကာ ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးေတာ့သည္။ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားကာ ငိုေနသည့္ ေကာင္ေလးကို ခ်ီလိုက္ရင္းပင္ ေက်ာျပင္ေလးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ေပးကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးေနမိသည္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေျပာပါအုံးကြာ။ ကိုယ့္ကို ရင္ပူရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႕"

"ဟင့္....ကိုေစ..အစ္..ကြၽန္ေတာ့္ကို..ထား...ထားသြားၿပီ အစ္...ထင္လို႔..ဟင့္"

"ကိုယ္က ေဇေလးကို ဘာလို႔ထားသြားရမွာလဲကြာ။ ခ်စ္လြန္းလို႔ တသက္လုံး လိုက္ရွာခဲ့ရတဲ့ ကေလးေလးကို ကိုယ္က ဘာလို႔ထားသြားရမွာတုန္း ဟင္"

"ကြၽန္ေတာ္က ဟင့္... ကိုေစေျပာစကား နားမေထာင္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို မခ်စ္ေတာ့ပဲ အစ္.. ထားခဲ့ၿပီ ထင္တာ"

"မဟုတ္တာ ေဇေလးရာ။ ကိုယ္ကေလ မင္းေလးကို မခ်စ္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ရွိလာမွာ မဟုတ္ဘူး သိရဲ႕လား။ ထားခဲ့ဖို႔ဆိုတာ အေဝးႀကီးမွာ"

"ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကိုေစ မႀကိဳက္တာေတြ ခြင့္မျပဳတာေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ၾသဇီမွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္တာကလဲ ကိုေစ့အတြက္ပါ။ ကိုေစ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူရေစခ်င္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ကိုေစ မႀကိဳက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္မသြားေတာ့ဘူးေနာ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အခုလိုအၾကာႀကီးပစ္ထားၿပီး ထားမသြားပါနဲ႕ေနာ္ ကိုေစ"

"ကိုယ္ပစ္ထားမိလို႔ ငိုေနတာလား ေဇေလးက"

ရင္ခြင္ထဲမွာ ခ်ီပိုးထားတဲ့ ေကာင္ေလးက ေခါင္းကို ဆက္ခါဆက္ခါၿငိမ့္ျပသည္။

"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ။ ဒီရက္ပိုင္း အလုပ္နဲနဲ ရႈပ္သြားလို႔ပါ။ ေဇေလးကို ပစ္ထားသလို ျဖစ္သြားရင္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္အဲ့ဒီလို မျဖစ္ေစရဘူး ကိုယ္ကတိေပးတယ္ေနာ္။ မငိုနဲ႕ေတာ့ တိတ္ေတာ့"

"ကိုေစ တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႕ ခ်ိန္းေတြ႕ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ ပိုနာရတယ္..ဟင့္"

နှလုံးသားအရင်းအနှီး [Complete]Where stories live. Discover now