နှလုံးသားအရင်းအနှီး [Complete]

အပိုင်း ၁၄

အေမေျပာသည့္ စကားမ်ားကို ျပန္ေျဖဖို႔ မမွီေတာ့ပါ။ ေအာင္ေစပိုင့္ ကားေပၚ ဆတ္ကနဲ တက္ေျပးသြားေသာ ေဇယ်ာတိုး။

ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ရင္း ကားေပၚတက္ထိုင္လိုက္မိသည္။ မေန႕က အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ရွိးတိုးရွန္းတန္း ျဖစ္ေနမိေသာ္လဲ သူတို႔က အခု ရည္းစားေတြ ျဖစ္သြားၿပီ မဟုတ္လား။ ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္ရင္း ေအာင္ေစပိုင့္ကို တခ်က္ခိုးၾကည့္ေတာ့ ဘဲႀကီးက ပုံမွန္အတိုင္းပင္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေလထုေၾကာင့္ မေနတတ္သျဖင့္ အရွက္ေျပ သူကပဲ စကားစေျပာလိုက္သည္။

"ေမာနင္း ကိုေစ"

လက္ဝါးေလးေထာင္ျပကာ ၿပဳံးရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ေအာင္ေစပိုင္က သူ႕ဆီအၾကည့္တို႔ ပို႔လာသည္။

"အင္း ေမာနင္း ေဇေလး"

ျငင္သာစြာ ျပန္ၿပဳံးျပအၿပီး ႏူးညံၾကင္နာေသာ အသံျဖင့္ ေခၚလိုက္ေသာ ေဇေလး ဟူသည့္အသံေနာက္မွာ ေဇယ်ာတိုး အသိစိတ္တို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ကာ ေခတၱခဏ ေၾကာင္အမ္းသြားရေတာ့သည္။

ဘယ္ဘက္ရင္အုံတြင္ တစ္စုံတစ္ခုေပါက္ကြဲသြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး ႏြေးေထြးမႈတစ္ခုက ယိုဖိတ္စီးက်လာေတာ့သည္။ ထိုႏြေးေထြးမႈက တကိုယ္လုံးကို ပ်ံႏွံ႕သြားရၿပီး မ်က္ႏွာေပၚအထိ ထိုအပူရွိန္ကလာဟပ္သည္။ ပူႏြေးသြားေသာ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပင္ လက္သီးဆုပ္ေလးမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္မိသည္။ ႐ုတ္တရက္ပူႏြေးလာေသာ ေလထုေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲေတာ့သျဖင့္ မူလေအာင္ေစပိုင္ ရွိေနရာသို႔ မ်က္ႏွာမူထားရာမွ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိသည္။

ဖူး......ပူလိုက္တာ ရာသီဥတုကလဲ။

လက္ဝါးေလးႏွင့္ ပူေလာင္ေနေသာ မ်က္ႏွာကို ယက္ခတ္လိုက္မိေတာ့ ေအာင္ေစပိုင္ဆီက အေမးရွိလာသည္။

"ပူလို႔လား Aircon တင္ေပးရမလား"

"ဟုတ္။ နည္းနည္း"

ကားAircon ကို အနည္းငယ္ျမႇင့္လိုက္မွ ေနရထိုင္ရသက္သာသြားေတာ့သည္။ ႏြေမေရာက္ေသးပဲ အပူရွိန္လဲ ျပင္းလိုက္တာေနာ္။စိတ္ညစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းဖို႔ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိသည္။
ဟြန့္...ဒီေန႕က်မွ ေက်ာင္းေရာက္တာလဲ ျမန္ေနသလိုပဲ။