SPREADING THE LIES (Arcajedo series #1)

Chapter 38

"Is that what you really think of me?" Kajik asked.

"Oo! At natatakot ako na baka sa susunod ay ang ibang mga babae mo naman ang gagawa ng masama sa kanya! Iba ang kutob ko sa'yo! Masama ka! Masama ka kay Klein! Kung pwede lang kitang patayin ay ginawa ko na!" Gigil niyang sabi.

I clenched my fist. Damn! Not this point that she'll said that.

Niyakap siya ni Danielle ng silang susugurin niya si kajik. Nasa gitna naman si Seven sa kanila.

"I did everything to---"

"Mukha mo everything! Kung ginawa mo ang lahat! Edi hindi nagkakaganito ang kaibigan ko." She cut him off.

Gusto kong umiyak. This is my fault. They're fighting. They're fighting because of me. I should've ignore her in the first place.

"Isa kang walang kwentang tao, Arcajedo! Mayaman at may itsura ka lang! Tandaan mo 'yan!" Pang-iinsulto niya na hindi ko na gustuhan.

"Mira!" Saway ni seven.

"Mira." Malamig kong sabi na ikinalingon ng lahat. "Walang kasalanan si Kajik. Don't blame him."

"Please, let's not fight infront of Klein, she's pregnant. She'll be devastated." Si Tito Jaze at bumuntong hininga. "This is my fault. This is not Kajik's fault."

"Wala na tayong magawa." Sabi ni kuya Kael. "Nangyari na ang nangyari. Ang mahalaga ay walang masamang nangyari sa bata."

Kumalma si Mira. Pinalapit ko siya at niyakap ng mahigpit. Habol hininga siya at nanginginig ang mga kamay. I understand her, she's my friend. She protect me from anyone. She's like my big sister. Sunod naman ay Danielle na tinanong ako kung may masakit ba sa aking katawan.

"A bit."

Katahimikan ang nangyari. Nagpaalam si Ate Solene at ang kanyang asawa na pupuntahan si Amy. Tito Jaze and my friends went out to find Architect Miller since no shadow from her was seen after the incident happened to me. Si kajik naman ay binantayan ako.

"P-pasensiya na sa kaibigan ko. Ganon lang talaga 'yon..."

"You don't have to sorry." Malungkot na ngiti ang ibinigay niya sa akin. "It's my fault. And she's right."

I shook my head three times. "No... No you are not."

Napapikit ako ng yumuko siya upang mahalikan ang aking noo. A hot lips crashed into my forehead. I also felt his hand on mine, holding it.

"I love you... I will keep on eye on you. I won't let you fade in my eyes." He was assuring me.

Ngumiti ako. "Ginawa mo na."

"Kung ginawa ko na klein ay hindi mangyayari ito." Kinuyom niya ang kanyang kamao na ikinahawak ko doon.

"Stop blaming yourself." Galit kong ani.

He chuckled. "Fine... Fine... My baby's so sweet."

"K-kajik..." I called his name.

"Hmmm?"

"G-galit ka ba kay Architect Miller?" Inosenteng tanong ko sa kanya.

Nawala ang ngiti niya. His mood changed and became serious.

"Yes. Galit na galit." He answered in terror. "She fucking pushed you! Alam niyang buntis ka! Pero fuck! She mean it! She mean to hurt you."

Hinigpitan mo ang pagkahawak sa kanyang kamay dahil sumisigaw na siya.

"Stop, sumisigaw ka na." And agad siyang
tumango at nag-sorry.

"You're tired." He said, obviously not asking me.

"Gusto ko ulit matulog."

Naalala ko ang aga pala naming nagising. 3 am in the morning and I keep forcing him to get up on the bed.

Hinawakan niya ang mukha ko at hinaplos. Inantok ako.  Umupo siya sa upuan at nakangising humarap sa akin. He continued touching my hair as I closed my eyes. Everything turn to black and kinain ako ng antok.

I woke up in a different place. Kulay itim ang silid at medyo walang mga kung ano-anong sinasabit. Wala ngang wall clock eh. The room is simple and boring for me. Agad akong napabangon sa pagkahiga ng diretso. Paano ako nakapunta rito? Panaginip lang ba ang nangyari? Ang away? Nasaan ako? This isn't hospital!

Hindi ko alam kung nasaan ako. Marami akong mgs tanong pero walang ideya ang aking utak. Hindi familiar ang lugar. Wala rin akong natulugan na silid na ganito ang kulay at mga gamit. Hinanap ko ang mga kaibigan ko. Si Tito Jaze. Si ate Solene, si kuya kael. At... Si kajik. Nasaan sila?

"Boss! Boss! Gising na po siya." A man with looks like same age as me in his look immediately went to me which made me shocked. May hawak siyang cellphone na nakadikit sa kanyang tenga.

Hindi ko siya nakita. I roamed my eyes in this room. Nagtago ba siya?!

"S-sino ka?!" Nanlaki ang aking mga mata sa takot. "Lumayo ka sa akin. Sasapakin kita!"

Paulit-ulit ko siyang binanta. His face never feel familiar to me.

"Ma'am, wag po kayong matakot." Tinaas niya ang dalawang kamay niya pagkatapos ilagay ang cellphone sa bulsa. "Ako po ang isa sa tauhan ng Lolo mo."

Para akong nabingi sa sagot niya. Ano? Lolo? Lolo ko? Impossible. He's on US. He's having a hard time there. Naalala ko kung gaano kayaman ang pamilya ni papa, kung paano sinabi ng ama ko tungkol sa mga tauhan ni lolo. At ano namang pake ko kung isa siya sa mga tauhan ng ama ng ama ko?

"Anong pangalan mo?" Sabi ko.

"Airo po... Airo Trivante Gomez."

Kajik! Where is he?! Mas lalong nanlaki ang aking mga mata. No. No. This is a dream. No one can take me from him. He's strong, he can't take his eyes off me, that's what he said.

"Did you kidnapped us?!" Hindi makapaniwalang tanong ko.

He nodded. Bigla siyang sumeryoso. Paano?! I was sleeping, this is creepy. Matulog lang ako ng hinaplos ako ng lalaking mahal ko at nagising na lamang akong nasa ibang silid na nakahiga! Agad akong tumayo at hinawakan ang aking tiyan. Paatras nang paatras sa kanya.

"Don't come near me." I pointed him.

"Wag kang mag-alala, ma'am. Wala akong gagawing masama sa iyo. Hindi po ako masamang---"

"Paano kita paniniwalaan?! Hindi naman kita kilala. I don't trust strangers! And isa ka sa kanila! I don't know you!" Asik ko. I didn't mean to say that but it's the only way to fight. With words. Knowing I'm pregnant.

Bumukas ang pinto nang dahan dahan at sabay napalingon kaming dalawa.

A old man with white hair and mustach makes my lips parted. Napailing ako sa gulat. He's wearing a shade. Kitang kita na parang nasa 80's ang kanyang edad. Matandang matanda na, Hindi katulad noong unang araw na inunsulto niya ako. Maraming nagbago sa kanya pero namumukhaan ko ang lolo ko. Of course, he's my lolo.

I know him. I know his face. I always recognized him. Hindi ko maisip kung ano ang itsura ko ngayon. Gulat na may halong galit.

"Apo ko..." Isang malaking ngiti ang ibinigay niya sa akin.