"ဆေးခါး" [ completed ]

Part (8)

"ကိုစိန်ဖေကို .. တို့သတ်မိသွားတယ်"

သူမရဲ့အပြစ်တစ်ခုကိုမတော်တဆသဘောမျိုး
ပြောနေတာပဲ။

"နေ့ .. တိုင်း ကိုယ်အလိုမရှိတဲ့ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ဘေးမှာအတူနေရပြီး အတူအိပ်ယာဝင်အတူနိုးထ .. အတူမျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီးထမင်းစားရတဲ့ဘဝကဘယ်လောက်ထိစိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းလဲဆိုတာမင်းမှမစာနာနိုင်တာ"

ပျိုအံဩမိတယ်။အဲ့ဒါကြောင့်ပဲအဲ့ဒီယောကျာ်းကို
သတ်လိုက်ရရောလား။

"အဲ့ဒါကြောင့်ပဲ အဲ့ဒီယောကျာ်းကိုသတ်လိုက်ရတာမျိုးမဟုတ်ခဲ့ဘူး .. တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ကိုယ့်မိန်းမတစ်ယောက်လုံးရဲ့ရှေ့မှာတင်တခြားမိန်းမပေါင်းမြောက်မြားစွာကိုမျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီးအိမ်ခေါ်လာခဲ့တာတွေ"

"အန်တီ .. သဝန်တိုနေတာလား"

ပျိုမေးသင့်တယ်ထင်ပါတယ်။မချစ်ဘူးဆိုပြီးသဝန်တိုနေတာမျိုးကတော့မဟုတ်သေးဘူးမလား။

"အဟက် .. တခြားမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့အတူအိပ်လို့အဲ့ဒီမိန်းမအော်သံကိုအတိုင်းသားကြားနေရတာတောင် .. ငါ့မှာသဝန်တိုစိတ်မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပါဘူး"

"ဒါဆို ဘာလို့လဲ .. အန်တီမချစ်တဲ့ယောကျာ်းက
ဘယ်သူနဲ့အိပ်အိပ်အန်တီဂရုစိုက်စရာမလိုဘူးလေ"

"ငါဂရုစိုက်တာကငါ့ကိုယ်ငါပဲ .. သူ့ဟာသူ
ဘယ်ကောင်မနဲ့အိပ်အိပ်ငါစိတ်မဝင်စားဘူး ..
ငါနဲ့လာမအိပ်ဖို့ပဲမျှော်လင့်ခဲ့တာ"

ပျို့အနားသို့ဆင်းလာပြီးပျို့မျက်နှာကိုတည့်တည့်ကြည့်၏။ပျို့လက်ထဲကစာအုပ်ကိုယူလိုက်ပြီး -

"သူဆက်ပြီးမရေးနိုင်ခဲ့တော့တဲ့သူ့ဒဏ္ဍာရီရဲ့
အဆက်ကိုတို့ပြောပြရသေးတာပေါ့"

— —  — —

(အတိတ်နောက်ကြောင်း)

ဒီနေ့မနက်မှာအ‌စောကြီးထလို့ကျွန်မဖြီးလိမ်းပြင်ဆင်တယ်။ကျွန်မပါးပြင်မှာမျက်ရည်စတွေ
ကပ်ငြိမနေခဲ့ပါဘူး။ကျွန်မငိုလို့အားရပြီ။

ကျွန်မမျက်လုံးတွေကကုတင်ပေါ်ကသူ့ကိုအကြာကြီးငေးနေမိတယ်။အလွန့်ကိုအိပ်မောကျနေခဲ့တဲ့သူ့ကိုကျွန်မအားကျမိသား။ကျွန်မမှာတော့အဲ့ဒီစိတ်နဲ့ညကတိုင်မနက်ထိမိုးလင်းခဲ့ရတယ်။