Obsessed

H1

POV Ashley:
Ineens komt er iemand met ongelofelijk veel lawaai de kamer binnen. 'Lindsay nog heel eventjes!!' Zeg ik slaperig. 'Nee slaapkop, het is al half 1! Over een uurtje moeten we al bij Linda staan!' Ik kom met een ruk overeind. 'Een uur al?! Maar dat ga ik echt niet redden!! Ik moet mijn make-up nog doen, mijn kleren en hakken uitkiezen, en daarna nog zorgen dat ik wat heb gegeten!' Nee he, dacht ik. Waarom moest ik ookalweer zonodig model worden?? 'Wil je Linda overtuigen dat ze je scout, moet je echt uit dat bed van je komen!' Zei Lindsay ongeduldig. 'Oke oke rustig maar.' Ik gooi een kussen naar haar hoofd. Mis. Jammer. Als ik even niet oplet krijg ik ineens iets tegen mijn hoofd aan. Het is Lindsay die met een kussen aan het gooien is. 'Lindsay daar word mijn haar alleen maar pluizig van!!' Lindsay grinnikte. 'Oh het spijt me prinses, ik laat u al met rust mijn koninklijke hoogheid.' Zei Lindsay met een overdreven deftig stemmetje en boog. Ik pakte mijn slof die ik naast mijn bed had staan en gooide het richting Lindsay's hoofd. 'Oke oke uwe hoogheid, ik ga al!!' Ze liep achteruit de kamer uit en deed nog een laatste buiging voordat ze de deur voorzichtig sloot. Wat een gek kind is het ook, dacht ik en grinnikte.

Even later stonden we op het perron te wachten op onze trein. 'Ashley?' Vroeg Lindsay voorzichtig. 'Ja?' Zei ik. 'Als ik nu zou gaan rennen om voor de trein te springen, wat zou je dan doen?' 'Gillen' zei ik, wetend dat ze me aan het pesten was. 'Echt?' 'Ja, gillen en huilen. En heel misschien zou ik je achterna springen.' Zei ik heel serieus. We keken elkaar aan en schoten in de lach. Toen de trein er eindelijk was stapten we al kletsend en lachend in. Wat heb ik toch een geweldig zusje!
POV Lindsay:
Wat een schat is Ashley toch! Ze is geweldig. Echt jammer dat ze deze hint niet snapte.. Maar het zeggen gaat niet, dan gaat ze me tegenhouden. En dat moeten we niet hebben. Misschien moet ik meer hints geven. 'Heb jij wel eens gedacht dat je niet meer wilde leven?' Zeg ik bedenkelijk. 'Nee, nog nooit. Waarom zou ik dit geweldige leven met jou opgeven?' Ik lachte, maar vanbinnen was mijn hart aan het huilen. Huilen en schreeuwen. Ik wil haar achterlaten, ik ben een slecht mens! Ik verdien het om te sterven. Ik schrik op uit mijn gedachten als Ashley me bijna omver duwt. 'Kom op Lindsay, we zijn er! Nu ben jij de slome!' 'Jaja ik kom al..'