Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, diğer ficlerime de göz atarsanız sevinirim.<3
_____________________________________
Han Jisung'un ağzından.
Ne zaman her şey bu kadar kötüleşmişti?
Ne zaman her şey bu kadar sarpa sarmıştı?
Ben ne zaman bu kadar sessizleşmiş,kendi içime kapanmıştım?
Ne zaman bu kadar yalnızlaşmış,tek arkadaşım o beyaz kağıtlar olmuştu?
Anlayamıyordum..
Liseye geçene kadar her şey mükemmeldi,bir sürü arkadaşım vardı.
Çok sosyal biriydim. Hatta bu sosyal olmayı da aşmıştı,eve girmez olmuştum.
Derslerim de aynı şekilde berbattı, şimdikinin aksine.
Fakat liseye geçince her şey değişmişti,o eski hâlimden eser kalmamıştı. Çok isterdim eskisi gibi olmak, yine kendimi ezdirmemek.
Çok isterdim eski Han Jisung olmak, çok isterdim.
Artık sadece istemekle kalması çok acı veriyordu.
Fakat olsun diyordum,onu görünce geçiyordu tüm acım.
Güvenli bir liman gibi görünen elleri ellerimi tutmuyordu veya saçımı okşamıyordu, onun yerine onları çekiştirip canımı acıtıyordu ama yine sorun değildi benim için.
Sonuçta bana dokunuyordu,teni tenime temas ediyordu.
Bu bile yeterdi benim için.
Eğer canım acıyacaksa bile onun yüzünden acısındı,
acıtan kişi o olduğu sürece her şeye tamamdım ben.
fakat yine sadece günlüğümün beyaz sayfalarını süslüyordu fikirlerim.
<><><><>
"Han Jisung,ha? Her zamanki gibi birincisin öyle değil mi?"
Sırama sertçe inen elle olduğum yerde sıçradım, başımı kaldırdığım da ise o elin Minho'ya ait olduğunu gördüm.
Ah,benim güzel meleğim.
"Ne bakıyorsun öylece,beni görmezden mi geliyorsun sen? Nereden geliyor bu cesaret Han Jisung?"
Konuşamıyordum,sanki dilim tutulmuştu da tek kelime edemiyordum.
Aklımı kaybediyordum onu görünce, neler oluyordu bana anlayamıyordum.
Yorgun gözlerim onun o güzel gözleriyle buluştu.
İçim titredi o an.
Doldu gözlerim, ağlamak istedim.
Oracıkta oturup onun güzelliğine ağlamak istedim.
Yine yapamazdım.
Ağlayamazdım,erkekler ağlamazdı.
İlk defa hıçkıra hıçkıra, bağıra bağıra ağlamak istedim o an.
Fakat yine yapamadım ve yüzüme inen o ele boyun eğdim her seferinde olduğu gibi.
Ve yine aklımda kalan tek şey ise, yanaklarıma değen o güzel eliydi.
