မေတ္တာတစ်မိုးအောက်က ဦးရဲ့အကြင်နာငွေ့လေး//Completed//

✽ အပိုင်း ၃၁ ✽ (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

" အီး...ဟီး...မျက်နှာချောင်ချသွားတာ ကိုကို့ကြောင့်လေ၊ ကိုကို့ကို အရမ်းစိတ်ပူနေခဲ့ရသလို လွမ်းခဲ့ရတာ .... နေ့တိုင်းညတိုင်း စားမဝင် အိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး ရွှတ် ရွှတ်..."

သိမ်မွေ့စံနွယ်မှာ သူမ မျိုသိပ်အောင့်အည်းထားသမျှ မျက်ရည်စများက တဖန်သက်ဝင်စီးတင်းလာလျှင်၊ နေဟန်မှိုင်းလည်း သူမ နဖူးထိပ်လေးကို နမ်းလိုက်ပြီး သူ့လက်မနှစ်ဖက်ဖြင့် သူမလေး၏မျက်ရည်များကို ဖယ်ရှားသုတ်သင်လိုက်သည်။

" ကိုကို မွေ့ငယ်လေးကို တောင်းပန်ပါတယ်၊ မငိုပါနဲ့နော်၊ မွေ့ငယ် မျက်ကွင်းလေးတွေတောင် ပန်ဒါဝက်ဝံပေါက်စလေးနဲ့တူနေပြီ၊ ကိုယ့်ချစ်သည်းလေးရဲ့မျက်လုံးလေးတွေ ဖောင်းအစ်နေပါအုံးမယ် "

" မျက်ရည်တွေက မွေ့မငိုချင်လည်း သူ့ဘာသူ ထွက်လာတာကို "

" အင်းပါ မွေ့ငယ်လေးရယ် ... ကိုကို အကြင်နာပေးရင်တော့ မွေ့ငယ်လေး အငိုတိတ်မယ်မလား"

နေဟန်မှိုင်းက ဖြူဖွေးဖွေးသွားလေးများပေါ်သည်အထိ ချိုသာစွာ ပြုံးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သိမ်မွေ့စံနွယ်၏မေးစေ့လေးနှင့် ပါးပြင်လေးများကို လက်ဖြင့် ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်လိုက်ပြီးနောက် နူတ်ခမ်းချင်း အနမ်းဖလှယ်လိုက်သည်။

" ကဲဗျာ... အိမ်ထဲဝင်ပြီး အလွမ်းသယ်ရအောင် "

နေဟန်မှိုင်းလည်း သူမလေးကို အိမ်ထဲသို့သွင်းခဲ့ပြီး တိုက်ခန်းတံခါးကို သေချာပြန်ပိတ်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် သိမ်မွေ့စံနွယ်၏ကိုယ်လုံးလေးကို မချီကာ သူတို့နှစ်ယောက်၏အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်ဆောင်လာသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် သူမကိုယ်လုံးလေးကို ပစ်တင်လိုက်ပြီးလျှင် သူချစ်ရသူ ဇနီးလောင်းလေးဆီက အချိန်အတော်ကြာ တောင့်တလွမ်းဆွတ်နေခဲ့ရသည့် အကြင်နာအနမ်းများကို သူ့စိတ်ကြိုက်ဖန်တီးရယူတော့သည်။

သူ့အနေဖြင့် သူမလေးကို တစ်စက္ကန့်မျှ အနားမပေးနိုင်ပါ။ နမ်းပြီးရင်းသာ နမ်းချင်နေခဲ့သည်။ သူ့အနေဖြင့် အလွန်တရာမှ လိုချင်တောင့်တခဲ့ရသည့် သူမ၏အငွေ့အသက်လေးများဖြစ်သောကြောင့်။