SPREADING THE LIES (Arcajedo series #1)

Chapter 26

Halos tumirik ang aking mga mata sa sarap. His fingers are too long and big but it doesn't make sense.

"B-bilisan mo p-pa." Utos ko at mas lalong ibinuka ang pagitan ng mga hita ko.

I felt very excited inside. I wanna moan loudly as I can but I'm holding since I'm scared they might heard me.

Pinagmasdan niya lang ako na pinaligaya niya sa ginagawa niya. Para siyang nanood ng isang Romance Hollywood Movie dahil sa paraan ng patitig sa akin. Very amusement.

I see amusement in his eyes and parted his strawberry wet lips.

"Ah-- oh!" Mas binilisan niya ang paglabas masok ng kanyang mga daliri sa pagkababae ko na ikinatuwa ko.

He pleasure me so damn good that I didn't know my moan is starting to start loud.

"You can moan, wala ng tao sa kusina." Nakangisi niyang bulong.

Pagkatapos niya akong paligayahin ng ilang minuto ay siya mismo ang sumuot sa underwear at short ko. My face looks likea tomato because I didn't even have a chance to stop him from putting what he take off from me.

"Ganon nalang 'yon?" Taray kong ani.

Kumunot ang noo niya. "What do you mean?"

"It's not fair!" I shouted. "Nakakainis! Nakakainis!"

"Hey! Calm down...." He said trying to calm me. "Ano bang ibig imong sabihin?"

"Pinaligaya mo ako! Dapat din kitang paligayahin!"

Nagitla ako ng bigla siyang nag-iwas ng tingin.

"Wala kaba talagang planong ipasubo sa akin ang---"

"That's enough, I'll take you from our room. You need rest." He cut me off which mad me piss.

"I hate you." I whispered.

Binuksan niya ang pinto at inalalayan ako hanggang sa makalabas na din kami ng kusina.

"Oh, nandiyan pala kayo sa kusina..." Si Manang milet.

"M-manang." Kinabahan ako.

Sumingkit ang kanyang mga mata. "Bakit hindi ko kayo nakita roon kanina?"

"Lola, nasa i-taas po kami. Pumunta lang rito para alalayan si Klein dahil nauuhaw at gustong uminom ng tubig." Pagsisinungaling ng katabi ko.

"Maganda kung ganon..." Ngumisi si Manang sa amin.

Nagpaalam kami na pupuntang i-taas at tumango naman ang matanda. When we reached his room, he put me on his king bed.

Agaran akong nag-reklamo na sobrang lamig kaya pinatay niya ang aircon.

"Kajik..."

"Hmmm?" He respond but his eyes we're on his phone.

"Gusto kong kumain ng fruit salad..." Parang bata kong sabi.

"Do you want me to made you fruit salad?" Inilagay niya ang cellphone sa ibabaw ng lamesa at lumapit sa akin.

I nod and give him my shimmering eyes.

"Okay, I'll make you fruit salad."

Bigla akong pumalpak at humagik-ik!

"Can you wait for a moment while I'm making it?"

"Oo!" Ligaya kong sagot.

He kissed my forehead and let me take a rest for a moment while his taking the opportunity to make me salad.

Pag-kawala niya ay tumayo ako papuntang cabinet niya at isinuot ang kanyang T-shirt na para sa akin ay oversize shirt na. I smell his shirts and shorts in his cabinet and I can't stop myself for saying that it's very addicting.

I look at myself in the wide mirror. I chuckled, his shirt are so big. Nagmukha akong bata.

Kumuha ako ng limang shirt niya sa cabinet at inilagay sa maleta kong walang laman dahil nasa cabinet na ang mga damit ko.

Humiga na ako pero wala akong naramdamang antok. Nakatitig lamang ako sa kisame at iniisip ang mga possibleng mangyari. Nasaan na kaya ang mga magulang niya? Parang hindi boto sa akin ang mommy at daddy ni kajik.

Naalala ko bigla si Danielle at Seven. Nakita ko sila kahapon na naghahalikan sa amusement park, mali ba yong nakita ko? Hindi naman siguro sila iyon diba?

"Hindi." Umiling ako. "Hindi..... Hindi sila 'yon. Bakla si seven. Hindi siya lalaki."

My eyes immediately widened when I realized. Kaya ganun ba umakto si seven?

"Baby, the fruit salad is ready." I heard someone knocking at the door.

Narealize kong ilang minuto akong nakatulala. Bakit parang ang bilis naman ng paggawa niya sa fruit salad ko?

The door open and I see him entering the room without no hesitation. Holding a wooden tray, may glass bowl na kitang kita na may fruit salad.

Dinilaan ko ang ibaba kong labi ng palapit siya ng palapit.

"Do I took so long to make this?" He asked and put the wooden tray in front of me.

"Not really..." Agad akong kumuha ng tinidor at itinusok ang strawberry saka isinubo.

"Hmmm... Ang sarap!" Napapikit ako.

Pagbukas ko sa aking mga mata ay nakangiting mukha ang bungad niya sa akin, sobrang lapit ng kanyang mukha sa akin.

"Really? Masarap?" It was a husky voice.

"O-oo naman." Naiilang kong sagot saka kumain pa.

I heard him chuckled for my reaction. Hindi ko na siya tinignan dahil mas lalo akong maiilang, this man is really weird.

"Ikaw talaga gumawa nito?"

"Of course." He crossed his shoulders and looks proud at himself.

"Parang hindi naman, mas masarap pa yong carbonara na ginawa ni seven sa akin..."

Nawala ang ngiti niya at seryoso akong tinignan.

Tumawa ako. "Joke lang!"

"Magluluto rin ba ako ng Carbonara na mas masarap sa ginawa ng seven na iyon?" Sarkastikong tanong niya.