Son Bir Şans?

~Bir Yolu Olmalı~

.....

Kimindi bu asılan resimler?
Ne içindi bu göz yaşları?
Kim anılıyordu bu törenlerde?

İnsanların minnetlerinin göstergesimiydi?
Peki bu minnet nedendi?

Reşit bile olmayan bir çocuk ne yapmış olabilirdiki?

Koskaca İronman'ı bile ağlatacak...
Hoş İronman neydi ki?

Gök yüzü bile yastaydı. Gri bulutlar etrafa çökmüş bardaktan boşalırcasına yağmur yağdırıyor acılarını gösteriyordu.

Gökyüzündeki yaşananlardan dolayı öfkeli şimşekler en sert halleriyle çakıyordu.

Bugün kimse gülmemişti.
Bugün herkes ağlamıştı. Acıların rengi olan siyaha bürünmüştü 1 ton insan.

Peki ama nedendi bu hüzün?
Thanos denen o beladan kurtulmuşlardı...

....

Çünkü bu kurtuluşun bedeli ağır gelmişti.
Küçücük, daha 15 yaşında bile olmayan bir çocuk ödemişti bu bedeli.

Ölmüştü,
Acılar içerisinde...

Önünde uzun bir hayat yolu vardı.
Ama o milyonlarcası için kendi yolundan çıktı.

Ve o seçtiği ve ilerlemekte direndiği yolun sonu onu sonsuzluğa götürdü.

Kimsenin elinden bir şey gelmemişti.
Mezarına konulacak bedeni bile olmamıştı.

Herkesi gözü önünde milyonlarca parçaya ayrılmış toz olmuştu.

Şimdi ise anısına yapılan mezarın önünde toplanmıştı herkes.

Büyükler mezarın önüne çiçeklerini,
çocuklar minnattarlıklarının resimlerini, dostları ise en büyük acılarının yaşlarını bırakıyorlardı.

Zaman aktıkça herkes bir bir gitmeye başladı. Sonunda mezarın başında sadece Avengerler kaldı.

Tony tıpkı saatler önce olduğu gibi gene mezarın yanına çökmüş. Avucundaki toprağı sıkıyordu.

Kan çanağına dönmüş gözlerinde akıtacak bir damla yaşı kalmamıştı.

Kendini suçluyordu.
Onun yüzündendi, onun suçuydu işte...

Neden onu bu kahramanlık işine ittiyse.
Peter her zaman mahalle dostu örümcek olarak kalmalıydı.

Belki o zaman,
Burada canlı bir şekilde karşısında olurdu.
Yine gevezelik eder. Star wars hakkında konuşurdu.

Tony'de onu sabırla dinler arada yaptığı şakalara gülerdi. Ama her şey için artık çok geçti.

Omzunu sıkan elle kafasını kaldırdı.
Bu Natasha'ydı

-"Tony, gece oldu, Artık gitmemiz gerek."

....

Bunu derken bile gözlerinden bir bir akmıştı yaşları...

Natasha içinde Peter'in yeri başkaydı, çocuğu ilk gördüğü andan belli ona karşı hep bir korumacalık hissiyatı benimsemişti.

O onun yavru örümceğiydi. Beraber rusça konuşur dedikodu kazanı kaynatırlardı.