“នឹកអូនណាស់!”
“នឹកខ្ញុំធ្វើស្អី? ស្រីលោកម្តេចមិននឹកទៅ!” ថេយ៉ុង និយាយបញ្ចោះឌឺដង បញ្ឈឺចិត្តស្វាមី ចរិតគេបែបនេះដល់ថ្នាក់អ្នកខាងណោះទម្លាប់ជាមួយវាអស់ទៅហើយ ទោះចងនិយាយផ្ចាញ់ចិត្ត ហើយឌឺដងផ្លែផ្ការហូតដល់ស្លាប់ទៀត ក៏គេមិនខ្ចីឈឺក្បាលកើតទុក្ខមិនសុខចិត្តទៀតដែរ។
“នឹកអូនច្រើនជាង..ខំឆ្លៀតចេញពីធ្វើការ ស្រូតមកផ្ទះប្រញាប់មកឱបប្រពន្ធឱ្យបានណែនៗដៃ!!”
“ល្បិចលួងចាស់គំរឹលណាស់!”
“បងមកលួងអូនដោយចិត្តស្មោះ គ្មានលាក់ល្បិចស្អីទេ និយាយបែបនៀក បានតែចាប់ពិន័យវាយកំប៉េះគូទឱ្យបែកម្តងទេតើស!”
“លោកនិយាយឆ្កួតស្អី កូននៅទីនេះណា!” ថេយ៉ុង ក្តិចម្រាមដៃស្វាមី ខណៈ រ៉ូគិ ក៏ឈរញញិមញញែមក្បួចមាត់រួចដើរចេញទៅឆ្ងាយបាត់។
“កូនវាអៀន!” ជុងហ្គុក សើចព្រមទាំងញ៉ាក់ចិញ្ចើម។
“អៀនក្បាលលោកស្អី និយាយរឿងគ្មានបានការ កូនស្តាប់វាយកតម្រាប់តាម ខ្មាស់គេខ្លាំងណាស់!” រាងតូចរអ៊ូរទាំមុខក្រោយ ហើយឆ្លៀតក្រោកដើរឡើងទៅជាន់ខាងលើ ស្របនឹងពេលដែលស្វាមីក៏ព្យាយាមរត់ឡើងទៅតាមពីខាងក្រោយ។
“ថេយ៍!!”
“កុំប៉ះ!!”
“អូន!!”
“ថយ!”
“អូយ!”
ព្រូស!!!!!
“ដេតឌី!!” រ៉ូគិ ស្រែកយ៉ាងភ្លាត់សំឡេង រាងកាយទាំងមូល ស្រាប់តែផ្តួលដាច់ផ្ងា ក្រឡាច់កែងជើងធ្លាក់ពីលើកាំជណ្តើរជាច្រើនកាំរហូតដល់បោករាងកាយផ្ទប់នឹងឥដ្ឋការ៉ូ។
“ជុងហ្គុក..” ថេយ៉ុង ស្ទុះស្ទាទៅចាប់ត្រកងក្បាលស្វាមី ព្រមទាំងស្រែកដោយកែវភ្នែកក្រហមមិនយូរប៉ុន្មានទឹកភ្នែកស្រាប់តែហូរស្រោចចុះមកសស្រាក់ ខណៈរបួសក្បាលមានឈាមហូរជ្រាបចេញមកយ៉ាងច្រើនដាបដាលក្រាលឥដ្ឋ។
មន្ទីពេទ្យ
ឆ្លងកាត់ការព្យាបាលបានយ៉ាងម៉ិតប្រាយ ដុកទ័រជំនាញបានប្រើពេលយូរណាស់ទម្រាំអាចជួយសង្គ្រោះជីវិត ជុងហ្គុក បាន មិនយូរប៉ុន្មាននាទីព្យាបាលចុងក្រោយក៏បានបញ្ចប់ទៅដោយរលូន។
ភាគ៤២៖ត្រលប់ទៅវិញខ្ញុំនិងបម្រើអ្នកប្រុសឱ្យបានពេញចិត្ត
ابدأ من البداية
