Jisung ile birbirimize bakıstıktan sonra evin siyah demir kapılarına doğru yürümeye başladık Changbin Hyung kapıyı açmaya basladıgı anda kapının gıcırdama sesleri etrafta yankılandı içim yine ürperdi lanet olsun bu eve.Evin cimenlerine ilk adımı attıgımda kalbim yerinden çıkarcasına atıyordu ve titriyordum Jisung hala beni izliyordu Changbin bodruma girmek için eve yapısık olan asagı doğru olan kapıyı actı ve bizim de girmemizi bekledi Hyunjin bahçeye girince Changbin de asagıya inmeye basladı...sıçtık,sıra bende
Kapının önüne geldim öylece dikildim Jisung'a baktım ve kapıyı zorlayarak açmaya calıstım arkamdan sesler duyuyordum yine sadece benim duyduğum sesler ve sonunda kapı acıldı Jisung'a bir kere daha baktım asırı derecede titriyordum ve bu gözle görülebilir bir hale gelmişti karanlık korkum asırı üst düzeydeydi sanırım
*********************
Jeongin kapı acıldıgında son bir kez Jisung'a bakıp içeri ilk adımını attı
İlk adımını atmasıyla ellerini agzına götürmesi bir oldu,çığlık atmamak için yapmıstı bunu içeri girince kapıyı kapattı ve yere cöktü dizlerini kendine çekerek kapının arkasında oturmaya basladı ardından aklına Minho ve Jisung'ın hazırladıgı çantada ki fener geldi ellerini agzından çektiginde hızlı hızlı nefes alıyordu çantada feneri ararken eli ayagına dolasmıstı sonunda feneri actı içinden "artık kalkmalısın" diyerek kendi kendini avutmaya calısıyordu kapıya tutunarak ayağa kalkmaya calısıyordu Jeongin.
Jisung ise Jeongin iceri girdiğinden beri evden gözünü ayıramıyordu Chan Jisung'a yönelip sordu
"Neden sürekli eve bakıyorsun?"
"Hiç,güvenlik için falan işte"
Chan Jisung'a kaslarını hafif catarak baktı ve "peki" dedi
************************** Jeongin'den
Hassiktir yeter burdan kalkmak istiyorum kapıya tutunuyorum kalkamıyorum geri düsüyorum bedenim kalkmama izin ayaklarım tutmuyor sanki... Hadi ama Jeongin bu kadar korkak olma
Gözlerim dolmaya baslamıstı... Cidden yerden kalkamıyordum ve korkularım yüzünden burada aglıyacakmıydım? Hayır Jeongin hayır saçmalama kalka bilirsin ağlamamalıyım hayır
Artık kalkamadıgımı kabullenmistim yine etraftan gülme sesleri duyuyordum ama hiç birşey görmüyordum garip...
Gerçekten ağlamaya basladım kapıya dayandım ve dizlerimi kendime çekerek kafamı dizlerimin arasına aldım ve kollarımı basımın etrafına doladım,gerçekten ağlıyormuyum?
Kafamı bir-iki dakika sonra kaldırdım ve ayaklarımın birini ileri doğru uzattım fenerin yönünü değiştirip merdivenlere doğru yansıttım...keske yansıtmasaydım
Merdivenlerden inen bir gölge 'korkuyorum' :)
************************
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
