បើគ្រាន់តែ ស្រលាញ់?

ភាគ៣៨៖ដល់ពេលវេលាត្រូវបកស្រាយ

        “ព្រោះបងនឹកអូន នឹកអូនខ្លាំងណាស់ បងចង់ឱប ចង់ថើបអូន ស្រលាញ់អូន សុំអង្វរឱ្យអូនផ្តល់ឱកាស ឱ្យបងម្តងទៀត បងចង់នៅក្បែរ ហើយបានមើលថែអូនដូចមុនទៀតណាស់ បងជឿថាអូនមិនទាន់ឈប់ស្រលាញ់បងទេ!” ជុងហ្គុក ផ្អឹបបបូរមាត់លើថ្ងាស់ស្រឡូនមួយដង្ហើម ទាញកាយតូចមកឱបដោយដាក់ដំណក់ទឹកភ្នែកក្តៅគគុគសម្រក់លើផែនមុខតូចច្រមិចច្រោកៗ ហូរស្រោចដល់បេះដូងក្រហមមួយកណ្តាប់ញោចថតទាំងបួនឱ្យលោតលាន់សូរចង្វាក់ឌឹបៗស្ទើរហោះចេញមកក្រៅទ្រូង។

        ថេយ៉ុង ទទួលដឹងឮថាស្វាមីកំពុងតែយំ ព្រោះដឹងពីទោសកំហុស តែទោសកំហុសដែលគេបានសាងឡើងវាធំហួសការអភ័យទោសដែលត្រូវសម្រេចលើកលែងទោសទៅឱ្យនាយថែមទៀត។ រាងតូចច្រានដើមទ្រូងមាំចេញ រហ័សក្រោកអង្គុយក្បែរខ្នង រួចលើកខ្នងដៃជូតកៀសទឹកភ្នែកចេញឱ្យស្អាតភ្លាមៗ។

        “អូនចង់ទៅណា? ទីនេះជាកោះ Jeju មិនមែននៅទីក្រុងទេ!” ជុងហ្គុក រហ័សចាប់កដៃតូចកាន់ជាប់ ស្ទុះក្រោកទៅតាមចាប់ឱបចង្កេះតូចពីក្រោយជាប់។

        “លោកនាំខ្ញុំមកទីនេះធ្វើអី? ខ្ញុំត្រូវទៅមើលកូននៅឯមន្ទីពេទ្យ គ្មានពេលមកលំហែអារម្មណ៍អត់ប្រយោជន៍ជាមួយប្រុសថោកទាបដូចជាលោកនេះទេ!” ថេយ៉ុង ថាចប់ស្ទុះស្ទាទៅប្រមែប្រមូលសម្លៀកបំពាក់មកកាន់ជាប់។

        “ទៅងូតទឹករៀបចំខ្លួន ញាំអីទ្រក្រពះរួច សម្រាកនៅទីនេះ ២-៣ យប់សិនទៅ ចាំបងជូនទៅវិញ ណា៎..”

        “មិន..ខ្ញុំមិននៅទីនេះជាមួយលោកទេ ឆាប់ជូនខ្ញុំត្រលប់ទៅវិញឥឡូវនេះ ខ្ញុំមិនចង់រង់ចាំពេលយូរ វាខាតពេល!” គ្មានម្តងណាដែល ថេយ៉ុង យល់ព្រមចំពោះសំណើររបស់ ជុងហ្គុក ឡើយឱ្យគេស្នើបំណងអ្វីចូលមក រាងតូចកាន់តែប្រកែកចច្រែតហើយបដិសេច មិនចង់សំងំក្នុងបន្ទប់មួយតែពីរនាក់ជាមួយមនុស្សគួរឱ្យស្អប់។

        “តែបងចង់នៅជាមួយអូនតែពីរនាក់ឱ្យបានយូរជាងនេះ បងមិនជូនអូនត្រលប់ទៅវិញទេ!” ជុងហ្គុក ប្រកែកមិនព្រមធ្វើតាមបញ្ជាភរិយា មុននឹងទាញកាយតូចអូសមកជិតខ្លួនរួចស្រវាក្តោបចង្កាស្រឡូនឱនទៅថើបមាត់ញ័រចំប្រប់ទាំងតក់ក្រហល់។