បើគ្រាន់តែ ស្រលាញ់?

ភាគ៣៤៖សន្យារបស់លោកវាជាពាក្យជ្រាំដែល

       ថេយ៉ុង បានត្រឹមយំតែខ្លាំងៗហើយគ្រវីក្បាលមិនអាចនិយាយអ្វីចេញមក ក៏ព្រោះតែសម្ពាធផ្លូវអារម្មណ៍របស់គេពេលនេះក្តុកក្តួលខ្លាំងណាស់។

       អីនយូ បើកភ្នែកភ្លឹះៗ ងាកទៅសម្លឹងមើលក្នុងបន្ទប់ការិយាល័យទើបឃើញថា ជុងហ្គុក កំពុងសន្ទនាការងារជាមួយមនុស្សស្រីដទៃ នៅពេលដែលពួកគេបញ្ចប់កិច្ចការងាររួចរាល់អស់ហើយ ម៉ោងក៏ដល់ពេលសម្រាកល្មមទៅហើយដែរ។

       “អីនយូ..មកជួយខ្ញុំរៀបចំឯកសារបន្តិច!” ជុងហ្គុក ស្រែកដង្ហោយហៅនាងក្រមុំដែលលួចឈរលួងលោម ថេយ៉ុង កំពុងយំឥតដាច់ ឮសូរគេហៅនាងក៏មិនបាននៅយូរទើបប្រញាប់ដើរចូលទៅ បង្ហាញទឹកមុខ ប្លែកៗ ចម្លែកៗតែទោះបីជានាងព្យាយាមលាក់បាំងយ៉ាងណាក៏មិនអាចជៀសផុតពីខ្សែភ្នែកពូកែសង្កេតមើលរបស់ ជុងហ្គុក បានដែរ។

       “កើតអីអ្ហេ អីនយូ?” នាងភ្ញាក់ម្តងទៀត ឮសូរគេសួរដូច្នេះទឹកមុខនាងបង្ហាញឡើងកាន់តែគួរឱ្យសង្ស័យជាងមុនបន្ថែមទៀត។

       “គឺ..” ជុងហ្គុក ចងចិញ្ចើមកោងឡើង ហើយបែរជាឈរស្ងៀមរង់ចាំនាងអធិប្បាយចម្លើយ។

       “យ៉ាងម៉េច?” គេបន្ទាន់សំណួរម្តងទៀត រួចសម្លឹងមើលមុខនាងតាមដោយខ្សែភ្នែករាបស្មើធេង។

       “អ្នក..អ្នកប្រុស ថេយ៉ុង..មកទីនេះ!” រាងក្រាស់ស្តាប់ចប់ទម្លាក់ឯកសារចុះពីដៃភ្លាម។

       “ថេយ៉ុង នៅឯណា?” ទម្ងន់សំឡេងនាំឱ្យកម្សួលក្តៅងុំខ្ជាយចេញមកយ៉ាងញាប់ញ័រ។

       “នៅឯខាងក្រៅបន្ទប់ កំពុងយំខ្លាំងទៀតផង!”
       ជុងហ្គុក មិនគិតគូរយូររូតរះដើរចេញទៅភ្លាមៗ ហើយក៏មិនបានប្រទះឃើញពីវត្តមានរបស់ ថេយ៉ុង សោះសូម្បីតែស្រមោលនិងសំឡេងរបស់គេក៏មិនបានឃើញដែរ តែនាយក៏មិនបានបញ្ឈប់គំនិតត្រឹមប៉ុណ្ណេះដែរ មិនសាញគំនិតយូរ រហ័សរត់ចេញទៅក្នុងល្បឿនលឿនមិនធម្មតាយ៉ាងញាប់ញ័រចិត្ត។

       ថេយ៉ុង ដើរចុះតាមកាំជណ្តើរជើង មិនបានមកតាមជណ្តើរយន្តប្រអប់នោះឡើយ។ គេដើរបណ្តើរ យំបណ្តើរ ជាន់នេះខ្ពស់ខ្លាំងណាស់ ព្រោះវាជាជាន់ទី ៤១ ទម្រាំចុះបានមួយកាំៗ ត្រូវចំណាយពេលយូរខ្លាំងទៀតណាស់។