ပန်း မြူ ရိပ်

အခန်း (၂)

အသိုက်အမြုံလို့တောင် ခေါ်လို့ရပါ့မလား မသိဘူး။ မြူတေးကြီးပျင်း လာခဲ့ရတဲ့ တစ်လျှောက်လုံးမှာ ကြီးမားလှတဲ့ အိမ်ကြီးရယ်၊အိမ်ထိန်း ဒေါ် နှင်းလှိုင် ရယ်၊ မြူတေးရယ် ဒီလောက်ပါပဲ။ ခြံထဲမှာ သီးသန့် တစ်ထပ်တိုက်ကလေးနဲ့ နေတဲ့ မသူနဲ့ ကိုနိုင်စိုးအောင် တို့ လင်မယား နဲ့တောင် တစ်လကြာလို့ တစ်ခါ မဆုံတာမျိုး ရှိတတ်တယ်။

မြူတေးရဲ့စိတ်ဟာ အလွှာတစ်ခုရဲ့ နောက်ကို ရောက်နေခဲ့တာကြာပါပြီ။ ခုနှစ်တန်း နှစ်အထိ ပေါ့ပါး ကြည်လင်ပြီး နေထိုင်လာခဲ့သလို ထင်ရပေမယ့် အဲ့ဒီ နောက်ပိုင်းနေ့ရက်တွေက စပြီး မထင်ထားဖူးတဲ့ ပြောင်းလဲမှုကြီးထဲကို ခုန်ချ ခဲ့ရတယ်။ မိဘ အစုံ အလင် ရှိနေပြီး အသားကျ အဆင်ပြေနေတဲ့ ဘဝမို့ ဒီလို အဖြစ်မျိုးကို မထင်မှတ်ထားခဲ့။ကြုံဖို့အဝေးကြီး ဆိုပေမယ့် ဘယ်အရာကိုမှ နားမလည်နိုင်ပဲ လက်ခံခဲ့ရတယ်။

မြူတေးရဲ့ ကိုယ်ပိုင်စိတ်ခံစားချက်ကို ဘယ်တစ်ဦး တစ်ယောက်ကမှ တစ်ခွန်းမှ မမေးခဲ့ဘူး။ တွေးနိုင်သလောက် ဆန့်ထုတ် တွေးကြည့်ပေမယ့် မြူတေး အတွက် အဖြေဆိုလို့ ရိုးရိုးရိပ်ရိပ်တောင် ပေါ်မလာခဲ့။ ဒီလိုနဲ့ ဖြတ်သန်းမှု တစ်လျှောက် မြူတေး စိတ်တွေ တဖြေးဖြေး ကျစ်ခဲ လာခဲ့တယ်။ တစ်ဘဝလုံး နားမလည်နိုင်နိုင်ခဲ့ပဲ သူမရဲ့ အရွယ်ရောက်လာခဲ့ပြီး မြိုသိပ် နေခဲ့တယ်။

မြူတေး ကိုယ်တိုင်က အရေးအကြီးဆုံး အပိုင်းကို တမင် ကျော်ချလိုက်ပြီး ရှင်သန်ပစ်လိုက်သလိုပါပဲ။ ဒီထက်ပိုပြီး သိနားလည်ခွင့် မရှိနိုင်ဘူးလို့ သဘောပေါက်ခဲ့တဲ့ နေ့ကစလို့ မိဘ နှစ်ပါးရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ခေါင်းညိမ့်ခဲ့ရုံမှ အပ တခြားစကား ထပ်မဆိုခဲ့တော့။ တကယ်ပဲ ဘာကိုမှ မသိလိုတော့တဲ့ ပုံစံမျိုး။ ဒါမှမဟုတ် အဖြေရှာဖို့ အချိန်တစ်ခုထိ ခေါက်သိမ်းထားခဲ့တာမျိုးလား။ မြူတေးဟာ အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုအတွင်း သူမကိုယ် သူမ မပိုင်ခဲ့ရဘူးလို့ ဆိုလို့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် မျက်ဝန်းများကို အစဥ်သဖြင့် ပိုင်တယ်ဆိုတဲ့ ရဲ့ဝံ့ ဝင့်ထည်တဲ့ အကြည့်မျိုး အမြဲရှိတယ်။