Serving The Heir's Father

Chapter Thirty- Eight

I crumpled the paper and threw it.

Gusto kong umiyak, the pain... it's coming back again.

Bakit ba napakasakit pa rin? Ilang taon na ang lumipas, malayo ka na sa dating ikaw, Pauline, you're Aurelia now.

Siya lang ang minahal ko, hindi nagbago yon, and I don't think I will ever move on from him.

I went out from my office. Gusto kong magpakalayo layo, gusto kong kalimutan ang lahat.

"Did it taste good?" Halos madulas naman ako nang magsalita siya sa likod ko. Sabi ko lalabas ako at mag iisip isip, bakit naman sumusulpot nalang siya bigla?

Instead of answering him, "I want to see my son."

"He'll be here, permanently."

I was out of words, will I really take care of my son again? "T-totoo?"

"Yes." He raised his hand wanting to touch but refused. "And I am sorry for taking this so long."

I am about to answer when his phone rang and I saw who's the caller... it's Vienna.

Is it still Vienna?

Without saying anything, I turned my back.

Bakit ba napakasakit? Ang sakit sakit pa rin? Ilang taon na ba ang lumipas bakit nandito pa rin?

My mind was clouded when my phone beeped and I saw a notification from my email.

Nangunot ang noo ko.

Agad akong napatayo sa gulat.

My... my son.

Nasapo ko ang bibig ko sa nakikita ko. Why...

He's... he's being beaten up.

My Xyphere.

Nanginginig ang buong katawan ko at hindi matigil ang luha ko.

Lumakas ang hagulhol ko nang tawagin niya ako, a-ang Xyphere ko. Puro pasa ang katawan at halos hindi na makamulat.

A-ang anak ko...

Hindi ko na kayang panoorin at padarag kong
ibinato ang cellphone ko. P-paano... sino ang gumawa nito sa kaniya.

Kaya ba hindi niya ako maalala? Ang daming pumapasok sa isip ko, iyak ako nang iyak.

My mind is clouded by manu scenarios. Bakit nila nagawa yon sa bata? He's just 5... how cruel can they be...

Nahihirapan akong huminga dahil sa lakas ng mga hikbi ko. I... I can't bare it, natutulala ako. Sa bawat minuto ay lumalakas ang hikbi ko.

Hindi ko na namalayan nawalan ako ng malay.

"Hey," Siya ang bumungad sa akin nang magising ako, wala ako ospital pero hindi pamilyar ang kwarto kung nasaan ako.

I slowly turned at him. "Why am I here Vince?"

"You passed out," Bumangon ako at agad naman siyang umalalay. "Hindi ko alam kung saan ka nakatira kaya dito kita sa bahay dinala."

I looked around, his scent were all over the place. Napailing ako.

Kumirot nanaman ang puso ko nang maalala bakit ako nawalan ng malay. Unti unti na namang lumalakas ang pagtangis ko, lumaki ang mga mata ni Vince at agad akong inalo.

"What's wrong? Nag aalang tanong niya.

Umiyak lang ako nang umiyak, matagal kaming ganoon. Umiiyak ako habang siyang hinahaplos haplos ang likod ko.

"G-gusto kong makita ang anak ko." Yakap niya ako kaya't bahagyang nilayo niya ako nang magsalita ako. "Vince, tell me, why... w-why did they do that to my son?" Malungkot siyang tumingin sa akin. "B-bakit nila sinaktan ang anak ko, p-please please tell me." Desperada akong kumapit sa kamay niya, nagbabakasakaling masagot niya ang katanungan ko.

"Xyphere... our son was abducted." Nanginginig ang kamay niya, parang siya mismo ay ayaw pang balikan ang pangyayaring 'yon. "He was b-beaten up." I saw how he was struggling to find his voice. "And then, he... he was sent to an auction where the child will be bought and... a-and his organs will be taken or he will be a ...sex s-slave." Labis ang panginginig niya, I held his hand, I know it was also painful for him. "F-fuck... fuck! He's just 5 years old. For fucks sake, he's just 5!"

Humagulhol ako sa narinig, b-bakit nila yon gagawin? B-bakit sa anak ko? Bakit... bakit?!

"H-how did you get him?"

"I spent billions." Mahinang aniya, pilit nagsasalita kahit na humahagulgol na siya. "I spent billions for him. I don't care if it means losing everything, my son never deserved anything like that."

"Where's is my son?"

"In the other room." Yumuko siya at pilit na pinapalis ang luha niya.

"I want to see him."

Iginiya niya ako sa kwarto kung nasaan ang anak ko.

Napaluha ako sa nakita, he was there playing, like... like it didn't happen, like he wasn't hurt at all. His bright smile was plastered on his lips. He's a sunshine, I will never ever let out of my sight.

Lumingon siya sa akin, agad na nawala ang ngiti niya. Tinagilid niya ang ulo niya, tila kinikilala ako.

So that's why he doesn't remember me. He shouldn't remember, sana wag na siyang makaalala pa habangbuhay. I want him to forget everything in his past, kahit pa kasali ako sa nakaraang yon.