Şanslı Ve Marslı - Texting

Işık yok hiçbir şey yok

*Uyarı: Bu bölüm de SFB yok...

Mor Ve Ötesi, Bir Derdim Var

Işık Yok, Hiçbir Şey Yok ¹3

🥤💌🧃

Göktuğ'dan... 🌠

Herkes tekneden inip suya girmişti. Daha doğrusu atlamıştı. Ben ise tek kaldım. Yani bu benim için sorun değildi. Hem zaten onları buradan izlemek zevkliydi

Bu aralar normale göre çok yoruluyorum hatta çoğu zaman nefes almakta bile zorlanıyorum. Neden böyle oluyor bilmiyorum. Ve bu beni korkutuyor.

Dünde kötü oldum fakat pek belli etmek istemedim. Bizimkiler bana karşı fazla pinpirikli bu yüzden dün bir şey demedim. Fakat sanırım yine aynı şey oluyor.

Bir anda nefes alamıyorum. İlacım neredeydi ki? Sorun yok Göktuğ... Derin derin nefes al. Hiçbir sorun yok...

Kendi kendimi kaygılandırdım. Çok güzel harika. Şimdi nefes almakta zorlanıyorum. Neden grubun en naifi benim ki? Teknenin kenarına yaklaştım. Bizimkiler seslenmek istiyordum ama benden uzakta idiler. Ve sanırım bir takım şeyler oluyordu. Beni duymaları zordu. Lütfen duyun.

“ Bulut... Nehir... Demir... Emir... Gökalp... Yardım edin lütfen...”

Fakat kimse beni duymadı. Yavaşça ayağa kalktım. Teknenin alt kısmına inmek için. Çantam aşağıdaydı ve ilacım onun içindeydi. İyi değildim ve yavaş yavaş hareket ediyordum. Gittikçe daha kötü oluyordum. Nefes almak benim için bir güç olmuştu. Sanki biri boğazımı sıkıyor ve nefes almamı engelliyordu.

Merdivenlerden aşağıya indim. Bir kaç ses duydum. Duyduğum ses konuşmaydı. Sesin olduğu yöne doğru gittim. Hafif aralık olan kapıdan Ediz ve Parla'yı gördüm. Bir şeyler konusunda tartışıyorlardı fakat ben onların ne dediğini anlamayacak kadar kötü durumdaydım.

Elimi kapıya attım onlara seslenmek için yeltendim fakat bu güç ben de yoktu. Artık beynim durmuştu sanki kalbim yavaşlıyor göz kapaklarım kapanıyor gibiydi. Bedenim kendini yere bırakmak istiyordu.

Gördüğüm son şey Ediz'in Parla'yı öpmesi ve onun da karşılık vermesi oldu.

Yere yığıldım...

Gözlerim kapandı...

Yine bir kaç ses duydum...

“ Göktuğ! İyi misin...?”

🥤💌🧃

Yazar'dan...🖋️

Herkes hastane koridorunda bir köşede durmuştu. Kimse gülmüyordu, kimse mutlu değildi. Göktuğ saatlerdir o hastane odasında uyuyordu. Kimse kimseye haber vermemişti.

Ne öğretmenlere ne de ailesine...

“ Of neden yalnız bıraktım ki çok aptalım.” dedi Nehir.

Ellerini saçlarının arasına geçirip ağlamaya başladı.

“ Saçmalama Nehir! Senin ne suçun var?” dedi Bahadır.

Tek amacı onu teselli edecek bir kaç kelime.

“ Tamam sakin olun uyanacak birazdan.” dedi tüm soğuk kanlılığı ile Ediz.

“ Neden böyle oldu bir anda?” dedi Bulut.

Gözleri Parla ile Ediz'e baktı. Çünkü Göktuğ'u baygın olarak onlar bulmuştu.

“ Bilmiyorum ki.” dedi Parla.