AVIM SENSİN

9.Bölüm:Kanıtlar

Nefesimi verdim. Gözlerine baktım. Üzgündü. "Çok çalıştım. Sonunda polis olduğumda annemi ondan kurtarmak için tekrar o eve gittim." Gözlerini kapattı sanki tekrar o anı yaşıyor gibiydi.

"Elimde çok güçlü kanıtlar yoktu, fakat babamı hapse tıkmak için yeterliydi. Her şey tamamdı. Annem de babamın yaptıklarını doğrular ise babam hapse girecekti. Yılların acısını ondan çıkaracaktım." Durdu ve güldü. Daha sonra devam etti.

"Fakat düşündüğüm gibi olmadı, annem de kardeşim de babamı savundu. Gösterdiğim kanıtların yalan olduğunu babam ile çok mutlu bir evliliği olduğunu söyledi annem."

Annesi bunu ona yapmış mıydı? "Evden o kadar büyük bir sinir ile çıktım ki bir daha o eve geri dönmedim. Annemi de kardeşimi de onun yanında bıraktım. Onları hala affetmedim Azra. Bu acıyı en derinlerde taşıdım hep. Ben o adam annemi dövmesin diye annem için dayak yedim, fakat annem o adamı bana savundu."

Gözlerini açtı. "Yara izleri geçmez Azra. Bu yaralar derin ise hiç geçmez." Gömleğinin düğmelerini açmaya başladı. "Ne yapıyorsun Salih?"

Gömleğini çıkarıp arkasını döndüğünde sırtında kemer izleri olduğunu gördüm. Yutkundum. "Geçmedi, geçmeyecek." dedi Salih.

"Geçmeyecek." dedim sessizce yaraya bakarken. "Verdikleri zararlar asla geçmeyecek." dedi bu sefer Salih.

"Asla geçmeyecek." dedim bu sefer.
Yumruklarımı daha fazla sıktım. Tırnaklarım avuçlarıma batıyordu.

Gömleğini tekrar üstüne geçirdi Salih. "Ben bu yaraları saramadım Azra, sen kendi yaralarını sarabildin mi?"

Başımı iki tarafa salladım. "Saramadım." Gömleğinin düğmelerini ilikledi Salih.

"Saran olur mu dersin?"

"Olmaz, şu zamana kadar olmadı. Yine olmaz."

"Bence de." arkasını dönüp kapıya doğru yürüdü. "Salih," ona seslenmek ile durdu. "Üzgünüm,"

Kaşlarını havaya kaldırıp bana baktığında şaşırdığını görebiliyordum. "Bu ekipte sevdiğim ilk kişisin." Durdum. "Hala içinde olmadığım o ekipte en sevdiğim kişisin."

Gülümseyerek bana baktı Salih. "İlk kişi olması gereken başka bir kişi var Azra. Ama benim de bu ekipte en çok seni sevdiğimi inkar edemem."

"Beni seven biri olduğuna inanmıyorum." dedim ona bakarak.

"İnan Azra, çünkü var." Evet vardı, o da Ece idi.

"Bir kişi var." dedim. Hafifçe çattı kaşlarını. "Kim?"

"Bana değer veren tek kişi." Bana döndü tamamen Salih. "O zaman şunu bil Azra. Sana değer veren biri daha eklendi."

"Sen misin o?"

"Evet, ne olursa olsun yanında olacak biri olarak söylüyorum."

"Katili bulduğumuzda dağılacağız."

"Olsun belki ben yanında kalırım ve senin abin olurum." Gülümsedim ve bu günler sonra gerçek bir gülümseme idi. "Abi mi? İyiymiş."

"İyi tabi, benim gibi bir abi buldun öp başına koy." Güldüm. "Şımarma Salih, şımarma."

"Cadı Azra, cadı." Arkasını dönüp kapıya doğru ilerledi. Kapıyı açıp dışarı çıktığında yatağıma oturdum.

Eva'nın içeri girmesi ile başımı ona doğru çevirdim. Getirdiği şarapı bardağa doldurup bana uzattı.

Bardağı dudaklarıma götürdüm. Şarabımı yudumlarken yarınki akşam yemeğini düşünüyordum.

Eva yatağıma oturup ayaklarını uzattı. "Amcanın katil olduğuna neden inanmıyorsun?"