"Cause, I'm..."

0

Genç kız derin derin nefes almaya devam ediyor, her şeyin düzeleceğine inandırmak istiyordu kendini. Keza uzun zamandır yaptığı şeyde buydu. Elinden ne gelirdi ki? Nasıl düzeltebilirdi bu yaşanılanları?

Bir an şöyle düşündü.
'İnsanın en sevdikleriyle sınanması kadar acıtan bir şey yok.'

Musluğu açıp yüzüne biraz su değdirdi. Ateş gibi yanan yanaklarını ferahlatmak istiyordu. İçindeki ateşi elbette söndürmeyecekti bu serin su. Fakat yüzündeki sıcaklığı bir süreliğine giderecekti.

Musluğu kapatıp aynada kendine baktı. Kocaman bir hayal kırıklığı görüyordu karşısında.

Üç adım geriye gidip sırtını değdirdiği duvarda aşağı doğru kayarak yere oturdu. Göğsüne çektiği dizlerinin üstüne yerleştirdi kafasını. Ardından ağlamaya başladı.

Daha fazla dayanamıyordu.

Ağlamaktan nefret ederdi.

Acımasız bir insan olduğunu düşünürdü her zaman. Keza etrafındakiler de öyle.

Fakat şu an, kalbini söküp çıkarabilirdi : eğer çözülecek olsaydı tüm bu sorunlar.

Kalbini söküp çıkarsaydı, kurtulur muydu kardeşi bu bağımlılıktan?

'Justin, benim canım kardeşim. Neden böyle olmak zorunda? Neden gözlerimin önünde acı çektiğini görmek zorundayım?' Diye geçirdi içinden.

Ağlaması şiddetleniyor nefesi kesiliyordu.

Bir anda ayağa kalktı. Gözyaşlarını sildi. Derin bir nefes aldı.

'Savaşacağım. Birlikte savaşacağız. Birlikte başaracağız Justin.' Diye geçirdi içinden.

Onuncu kez yeniden başlayacağını söylüyordu. Belkide yüzüncü kez. Belkide bininci.

Daha kaç kere böyle söyleyeceğini bilmiyordu, fakat bildiği tek bir şey vardı. O da, kardeşini uyuşturucu bağımlılığından kurtaracağıydı.

Buna mecburdu. Çünkü onu kaybederse yaşayamazdı.

Yaşamamalıydı...