Έναστρη Ματιά. (Starry Eyed) #SPBC2023

1.

«Κύριε Nishimura!» η αυστηρή γυναίκα κοιτάζει τον Toru έντονα πίσω από τετράγωνα γυαλιά. Ο Toru θα ορκιζόταν πως το βλέμμα της ήταν ικανό να τον κάψει. Για την ακρίβεια, ήδη ένιωθε το πρόσωπο του να θερμαίνεται..αλλά αυτό θα μπορούσε να το έχει προκαλέσει και η ντροπή που ένιωθε.

«Δε με ακούτε που σας μιλάω;» συνεχίζει εκείνη θυμωμένα, αλλά ο τόνος της είναι συγκρατημένος.

«Σας ακούω..» λέει εκείνος και κατεβάζει το κεφάλι, προσπαθώντας να κλείσει με γρήγορες κινήσεις το άρθρο που έγραφε στον υπολογιστή του. Η εργοδότης του όμως ήταν πιο γρήγορη. Με μια αστραπιαία κίνηση το ποντίκι του υπολογιστή τινάζεται από το χέρι του Toru και ο ίδιος κάνει πίσω, σαν να τον χτύπησε το ηλεκτρικό ρεύμα.

«Είμαι σίγουρη πως χαζεύατε..» λέει εκείνη, πεπεισμένη για την ανικανότητα του μαθητευόμενου της. Ο Toru βάζει τα χέρια του στο μέτωπο του, αλλά ούτε αυτό δεν είναι ικανό για να κρύψει την αμηχανία του.

Η έκφραση της γυναίκας από εκνευρισμένη γίνεται μπερδεμένη. Η ίδια σαστίζει, κάνοντας πίσω. Το άρθρο μπροστά της δεν ήταν τυχαίο. Δεν ήταν καν αναρτημένο στο ίντερνετ. Ήταν στον προσωπικό φάκελο του Nishimura Toru, όπως και πολλά άλλα με παρόμοιους τίτλους. Το γεγονός ότι εκείνη είχε υπερβεί τα όρια της ιδιωτικότητας του μαθητευόμενου της την κάνει να κλείσει το αρχείο με τρεμάμενα χέρια.

«Δεν ήξερα πως γράφετε τέτοιου είδους άρθρα..να ξέρετε-»

«Συγγνώμη. Συγχωρήστε με, απλά το ξεκίνησα στο διάλειμμα μου και δε μπορούσα απλά να το αφήσω μισοτελειωμένο.» μουρμουρίζει εκείνος. Σε αυτό το αρχείο μιλούσε για τον πατέρα του, και όχι για κάτι που να σχετίζεται με τη δουλειά του. Πόσο ντροπιαστικό να το βλέπει τώρα εκείνη...

«Μη με διακόπτεις, Toru. Ήθελα να πω πως..λοιπόν. Ήταν απρεπές αυτό που έκανα. Δεν έπρεπε να κοιτάξω στα προσωπικά σου αρχεία. Και εσύ δεν έπρεπε να γράφεις κάτι τέτοιο ενώ δουλεύεις. Είμαστε αυστηροί σε αυτόν τον χώρο εργασίας, νεαρέ μου. Πως αλλιώς θα μπορέσουμε να πετύχουμε;»

«Με συγχωρείτε..» λέει εκείνος ηττημένα, σαν αποθαρρημένος έφηβος. Φαίνεται πως θα έπρεπε να ακούσει άλλη μια διάλεξη για το πώς η εφημερίδα για την οποία δουλεύει περιμένει από τους νέους της να είναι δημιουργικοί, χαρισματικοί και σίγουρα όχι τεμπέληδες. Το κεφάλι του στρέφεται προς τα κάτω, στα πόδια του. Αν έδειχνε μετανιωμένος, άραγε θα τον λυπόταν η εργοδότρια του; Περιμένει τα λόγια της να πονέσουν όπως κάνουν συνήθως, για το πώς δεν έχει τα προσόντα να δουλέψει εδώ και δε θα τα αποκτήσει ποτέ αν δε προσπαθήσει περισσότερο. Όμως εκείνα δεν έρχονται ποτέ.