$إكليل الحياة$

"إكليل الحياة"24

"البارت الرابع وعشرون"

عاد احمد غرفته وألقى جسده على السرير نظر إلى الأعلى بحزن شديد وضع يده على وجه وزفر بضيق ثم اعتدل مره اخرى امسك هاتفه وأجرى اتصالا بوسام وانتظر الرد وبعد عدة ثوانى سمع صوتها تقول له

-مامتك عامله ايه دلوقتى

تكلم بنبره مختنقه وقال

احمد :-زى ما هى مافيش حاجه جديده كل ما تفوق متلاقيش ريم تفضل تصرخ لحد ما تاخد الحقنه المهدأه وتنام تانى

ردت عليه بحزن وقالت

وسام :-معلش هى فتره صعبه وهتعدى أن شاءالله بكره تتعود على غيابها وتتقبل فكرة جوازها من ابن عمها بس خليك انت جنبها وادعمها

تنهد بحزن وقال

احمد :-ما أنا جنبها يا وسام ومش بسيبها لحظه بس نفسي ترجع كل حاجه زى ما كانت انا اعصابى تعبت وحاسس أن بنهار حياتى واقفه ومش قادر اعشها ولا قادر اتابع دراستى ولا حتى اسأل على اختى ابرار اللى زمانها دلوقتى زعلانه منى ولا قادر اتكلم مع ريم واسأل عليها حاسس ان متكتف ومش قادر اتحرك أنا محتاجك جنبى اوى يا وسام محتاجك تخدى بأيدى وتخرجينى من كل اللى انا فيه ده

تكلمت بحب وقالت بنبره حنونه

وسام :-انا فعلا جنبك يا احمد وقت ما تميل هتلاقينى فى ضهرك اسندك انت كل اللى حاسس بى ده علشان شايل حمل فوق طاقتك محمل نفسك ذنب كل حاجه بتحصل بس لو بصيت من اتجاه تانى هتلاقى أن كل حاجه قسمه ونصيب وعلشان ربنا رايد أن اختك تتجوز ابن عمها حصل كل ده وعلشان ربنا ليه اراده أن ابرار تتجوز اخويا سراج حصل كل ده يعنى الموضوع كله إرادة ربنا ومحدش ليه يد فى حاجه انت ادخل خد حمام دافى واتوضى وصلى ركعتين لله ونام علشان تعوض قلة النوم بتوع اليومين اللى فاتوا ومن بكره اصحى كده فايق وابدأ يومك من جديد واتوكل على الله وسيبها عليه هو يدبرها بحكمته وياريت تيجى بكره الجامعه علشان انت واحشتنى اوى اوى الصراحه

ابتسم بحزن وقال

احمد :-وانتى والله يا وسام وحشانى اوى نفسي اقابلك وافضل ابص فى عيونك واسرح فيهم وانسي كل الهم اللى انا فيه ده

ردت عليه بحب وقالت

وسام :- خلاص هستناك بكره فى الجامعه اوعى متجيش

أجابها بصوت مختنق وقال

احمد :-هاجى علشانك انتى وبس اعملى حسابك بكره أننا هنتغدا مع بعض

ابتلعت ريقها بتوتر وقالت

وسام :-م م مش عارف هقدر ولا لاء هشوف الظروف بكره ايه وابلغك

رد عليها بحب وقال

احمد :-حاولى علشان خاطرى أنا محتاج الخروجه دى اوى