Jessie bizi uyandırdı.
Jessie:Hadi! Uyanın.
Sen:Noluyo ya.
Jessie:Sabah oldu. Uyan bak Evan uyandı. Çocuğu örnek al biraz.
Evan:Huh..
Gözlerimi açtım. Jessie karşımda duruyordu. Kalktım.
Jessie:Gümüş tabaklı şeyleri anlamışsınız. Özellikle Evan. Zeki birine benziyorsun.
Jessie Evanın çenesini tuttu ve tuhaf bir şekilde gülümsedi. Evan memnun görünmüyodu. Ama benim kadar görünemez. Sinirim bozulmuştu. Daha yeni tanıştığı birine böyle yakın davranması sinirimi bozuyordu. Kıskanıyor muydum acaba.
Evan:Ihh... Şey...
Jessie:Saçların ne güzelmiş.
Jessie Evan'ın saçlarını okşadı.
Sen:Çocuğu rahat bırak daha yeni tanışıyorsun bize yardım edeceğine çocuğu rahatsız ediyorsun.
Jessie:Ha?! Sana mı soracağım. Evanım hiç rahatsız olmuyor bir kere.
Evanım mı? Ne saçmalıyo bu kadın. Sinirime yenik düştüm ve Evanı kendime çektim.
Evan:Ah... s-saol.
Jessie sinirlendi. İkimizde Evan'ı çekiştirecektik. Ama çocuk daha rahatsız olmasın diye bunu engelledim.
Sen:Sakin ol lütfen. Saçmalıyorsun. Kaç yaşındasın sen?
Jessie:Huh... Ben mi? 19 yaşındayım.
Gülmeme hakim olamadım.
Sen:Evanla ben 23 yaşındayız. Sen daha minnacıksın.
Jessie:Bende büyüyüm ya! Yetişkinim ben artık.
Evan:Şey... Dursanız artık. Lütfen.
Sen:Evan haklı abartmayalım.
Jessie:Off... Kavgaya hazırlanmıştım oysaki.
Sen:Herneyse nasıl yardım ediceksin?
Jessie:Ne yardımı zil getirdim ben.
Jessie gümüş tabağın altına bir not kağıdı yapıştırdı ve bana verdi.
Jessie:İletişimimiz böyle olcacak.
Sen:Tamam
Jessie:Ve ayrıca sizi herkesten erken uyandırıyoruz. Çünkü kahvaltı hazırlamanız gerek. Herkese soğuk sandviç hazırlayın. Yanında çay olsun.
Sen:Emredersiniz.
Jessie:Güzel.
Jessie odadan çıktı.
Evan:S-siz anlaşamadınız sanırım.
Sen:Evet hemde hiç
