té de valeriana

425 44 4
                                    

jungkook se sentía extraño

Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.

jungkook se sentía extraño. el pitido en sus oídos no desaparecía del todo y debido a la tormenta, no era seguro que su madre pase a buscarlo tan tarde por lo que pasaría la noche en casa de su hyung. se sentía bastante nervioso, nunca le había venido bien el estar en lugares que no eran la casa o la escuela, los espacios nuevos lo asustaban y si bien ya había estado en la habitación de taehyung, lo que más le gustaba de esta, exceptuando los peluches de sanrio que le había obsequiado a taehyung, era el dueño de ese dormitorio.

taehyung no quería incomodar a jungkook por lo que uso el colchón de invitados para dormir al costado de su cama, pero ninguno estaba durmiendo. al mayor le gustaba abrazar almohadas al dormir, pero se las había dejado a jungkook y no quería moverse por miedo a despertarlo. jungkook se sentía demasiado ansioso y sabía que solo había algo que podía ayudarlo. tenía una manta con peso que le servía como herramienta de autorregulación sensorial, el sentir presión contra él lo ayudaba mucho, mas en casa de taehyung no había.

no podía expresarse, no quería moverse por el agotamiento que había generado ese detonante, se sentía tembloroso y con ganas de desconectarse de él, no podía expresarse verbalmente y la sensación fue tan desesperante que sin ser consciente de ellos empezó a sollozar, el peliazul se alarmó al escuchar las respiración acuosa del castañito y de inmediato se incorporo para verlo temblar mientras luchaba por respirar.

sin más, sacó su celular como pudo mientras posaba su mano sobre su pecho para demostrarle que estaba con él. 

— buenas noches, taehyung, ¿pasó algo con mi bebé? ¿está bien? me encuentro muy preocupada, sé que no le gusta dormir en otros lugares que no sean su cama.- comentó soyeon preocupada por su hijo.

— él había conseguido regularse, pero ahora está llorando y temblando, no sé que pasa. no puede escucharme por sus audifonos y si se los retiro tendrá una crisis peor, se nota bastante ansioso y sigue sollozando.

— puede haber muchos motivos. la última vez que reaccionó así lo conseguí tranquilizar con su manta de presión, él sentir peso sobre si lo calma, ¿quizás puedes abrazarlo fuertemente? parece que lo incómoda, pero antes de que tenga esa manta yo solía abrazarlo fuertemente y se calmaba, primero toca su brazo para que no lo sorprendas y luego abrázalo. llámame de nuevo si no funcionó y veré la manera de llegar sin importar que.

— no se preocupe, no se ponga en riesgo. le informaré cualquier cosa.

se despidió y colgó la llamada. hizo lo indicado, empezó a dejar leves caricias en el brazo de jungkook quien seguía sin reaccionar y luego pasó sus brazos por los hombros y pecho del menor para abrazarlo, ejerciendo más presión poco a poco, sintió como jungkook se destensaba entre sus brazos y luego empezó a palmear las piernas de tae como pudo, señalando que quería que lo suelte un momento. retira los auriculares y le da un pequeño empujón que tae interpretó para volver a la misma posición.

— estás bien, estamos bien. respiremos, respira conmigo. no estás solo, somos dos ahora.- susurró con aquella voz grave que posería, jungkook se acomodó en su pecho y escuchaba los latidos del corazón de taehyung acelerados, se acurrucó y movía su carita donde estaba en busca de un masaje facial como lo hacían los gatos buscando cercanía.

I still wonder, wonder, beautiful story
Still wonder, wonder best part
I still wander, wander, next story
I want to make you mine

taehyung cantó en voz baja esperando eso ayude y se sintió aliviado cuando la respiración del castaño eran calmadas. se acomodó lo mejor que pudo y durmió abrazando a quien tanto amaba.

los días pasaron y jungkook ahora pasaba la tarde de un feriado en la sala viendo en reciente concierto de IU por la televisión

Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.

los días pasaron y jungkook ahora pasaba la tarde de un feriado en la sala viendo en reciente concierto de IU por la televisión. sabía que nunca iría a uno porque de solo pensar estar rodeado de personas gritando y cantando cerca de él le provocaba escalofríos. disfrutaba de ver las presentaciones desde su hogar, cantando solo y tiendo ciertos stimmings pues así disfrutaba la música.

se sorprendió al ver la puerta abriéndose y no pudo evitar levantarse rapidamente cuando vio a su papá entrar por allí, tirándose en sus brazos de inmediato y escondiendo su rostro en su pecho.

— hola, kookoo, también te extrañe mucho, ¿cómo estás? mira quien vino también.- se hizo a un lado y dejó ver a junghyun, su hermano mayor. no lo saludó y se dispuso a ir a su habitación de no ser porque su padre lo detuvo.- ey, vamos, hace mucho no se ven. tu hermano pasará el día aquí antes de volver al internado, convivan un poco.- le regaló una sonrisa y fue a saludar a la señora jeon.

— uh, hola, ¿debería preguntar como estás? - jungkook no responde y se vuelve a sentar en el sillón con las rodillas flexionadas mientras se balancea, junghyun suspira un poco cansado de esa actitud extraña.

— hyung...- jungkook no lo mira, pero junghyun suspira antes de responder.

— ¿qué pasa?

— yo... tengo una pregunta, bueno, además del "¿qué pasa?" - especificó.

— solo sueltala, quiero ir a comer.- respondió cortante. estaba de más decir que no tenían la mejor relación. digamos que junghyun no puede soltar el pasado, aún se siente algo celoso de él, pues sus padres antes de tener su diagnóstico, lo trataban como si fuese un bebé y toda la atención recaía en jungkook. 

— ¿cómo, cómo sé si me gusta alguien? - se removió incómodo en su asiento, pensando si era adecuado haber preguntado aquello?

— hmm, en las personas como tú, ya sabes ... eso, no tengo idea, pero en quienes somos "normales" pues, podría decir que sentimos un interés por estar con esa persona, apoyarla, saber más de ella, hacemos actos de solidaridad como acompañarlas a casa, enseñarles algo que no saben, preguntarles como es su día y así.

— te escuché, junghyun. deja de referirte a jungkook como si fuese alguien anormal o algo así, sabes que no tolero esas actitudes. vamos, discúlpate con tu hermano.- la mirada de su madre demostraba que no bromeaba, jungkook se seguía balanceando sin comprender del todo que de malo había.

— lo siento, jungkook.

— cariño, lo que dijo tu hermano no solo es para neurotípicos, claro, cada persona vive el amor a su manera, pero si crees que te gusta alguien hay formas de ser correspondido, solo si buscas una relación, pero te explicaré mejor en otro momento, ¿bien? ahora, vamos a almorzar.

se puso de pie y se dirigió a la mesa, pensativo. se sentía frustrado de no reconocer sus emociones y sentimientos como los demás, su hermano tenía razón, él no era normal. no había motivo por el que taehyung quisiera estar con él, después de todo solo era el típico raro asocial que nadie comprendía, solo esperaría a que taehyung se aburra de él.

 no había motivo por el que taehyung quisiera estar con él, después de todo solo era el típico raro asocial que nadie comprendía, solo esperaría a que taehyung se aburra de él

Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
⌕ taekook : ‹3 TEA of luv ! ✧ (꒪˙꒳˙꒪ )Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu