HE'S INTO HER Season 3 | COMPLETED |

CHAPTER 208 : THE SUFFERING

"Oh, of course, I'll miss you, too, Almeyra."

"Sa lahat ng kaibigan ko na itinuring ko na ring kapatid ay ikaw ang pinakamalapit sa akin, Eerah. Kahit hindi tayo magkasama ay nami-miss kita. Nasisiguro kong ngayon ay lalo kitang mami-miss. Ilang taon na naman siguro bago uli tayo magkita."

"Pwede mo naman akong bisitahin anumang oras."

"Pwede mo rin namang gawin iyon sa akin. Kapag may oras ka ay mag-unwind ka sa America, sasamahan kita."

"Alam ko, hindi mo naman ako hahayaang maglakbay nang mag-isa."

"Salamat at nanatili ka sa tabi ko, salamat talaga. Hindi ko ito makakalimutan."

"Walang-anuman. Basta para sa iyo, lahat ay kakayanin ko."

"I love you, Eerah."

"I love you, too, Almeyra."

"'Wag mong kalilimutan ang lahat ng sinabi ko sa iyo, Eerah. Promise me."

"I will never forget it, Almeyra. I promise," nakangiti kong sabi at saka muling yumakap sa kaniya. Napapikit ako. At doon nawala ang aking mga ngiti. Muli iyong napalitan ng pagluha.

Hindi ko maipaliwanag ang lungkot ko. Iba iyon sa lungkot na naramdaman ko na nang mga nakaraan. Ang pakiramdam ko ngayon ay isang bahagi ng puso ko ang muling hihiwalay sa akin dahil magkakalayo kaming muli ni Almeyra. Ngayon ay nakokonsensya ako na hindi ko man lang nagawang ibigay sa kaniya ang oras ko nang mga panahong nandito siya. At sa halip ay nabigyan ko pa siya ng problema at isipin na paniguradong babaunin niya hanggang sa makabalik sa America.

Napuno ng luha ang gabing iyon. Ang lungkot ay nanatili sa aking dibdib hanggang sa mahiga ako. Hindi nawala sa isip ko ang mga sinabi ni Almeyra, lalo na ang mga nangyari. Aminado ako sa takot na aking nararamdaman. Hindi iyon normal. Marahil ay dahil nakokonsensya rin ako. Pero huli na para huminto o umatras pa ako. Mas gugustuhin kong mapahamak kasama ang pamilya ko kaysa umatras nang mag-isa at iwan sila. Hindi ko iyon magagawa. Hindi ko maaatim na traydurin o talikuran ni isa man sa kanila.

Maaga kaming gumising kinabukasan dahil sa sunod-sunod na busina sa labas ng bahay ni Almeyra. At kasabay no'n ay ang hindi matigil na pagri-ring ng cellphone ko. Dumating si daddy kasama si Christian at ang tauhang si Mark.

Sandali akong nagulat, hindi ko inaasahan ang pagdating nila. Ngunit nang mapagtanto kong may mga bitbit silang pagkain ay agad akong kumilos para asikasuhin sila.

Malapit ang daddy ko sa aking mga kaibigan, lalo na kay Almeyra. Pero hindi ko inaasahang maiisip niya pang gawin ito dahil batid kong masyado siyang abala nitong mga nakaraan. Bukod doon ay hindi na ko humingi pa ng oras niya dahil sa hiya na naramdaman ko sa nangyari nang mga nakaraan.

"Where's Cargosin?" tanong ni Almeyra nang makababa. Agad siyang lumapit sa aking ama at kay Christian para yumakap. "Oh, I'm so glad to see you, tito."

"I'm sorry I didn't have the chance to meet you earlier, I was busy."

"It's okay, tito. Thank you for coming today. You never fail to make me feel special," bumeso uli si Almeyra sa aking ama. "Mukha kang bata, tito, I'm so jealous."

"Come on," natatawa namang sabi ni daddy. Hindi ko maiwasang mapangiti habang pinapanood sila. "Let's eat?" anyaya niya 'tsaka kami sabay-sabay na naupo.

"Nasaan nga uli si Cargosin?" lumilingang tanong uli ni Almeyra.

"Yeah, where is he?" inosente kong tanong. Agad naman akong nagulat nang mabasa ang masamang tingin ni Christian.