lacuna [wizarding world]

10 ° Bir Dostun Yitirilişi

Cynzia ne zaman evine geldiğini, odasına girdiğini ve kanlı kıyafetlerini çıkarıp duş aldığını hatırlamıyordu. Ne zaman sabah olduğunu da. Beyninde kocaman bir boşluk vardı ve bunu dolduramıyordu. Kendini zorladığında gözünün önüne sadece kollarında tuttuğu arkadaşının cesedi geliyordu.

Lorraine ölmüştü.

Cynzia hala buna inanmıyordu. Arkadaşı ölmüş olamazdı. Daha yeni konuşmuşlardı. Genç cadı iyiydi ve kızını her haftasonu yaptığı gibi parka götürecekti. Akşam çöktüğünde Cynzia yanlarına gelecek, küçük kızla oynayacak ve arkadaşı ile dertleşecekti.

Harin.

Benim Harin'i bulmam lazım.

Yatağından hızla kalktığında gözleri karardı. Buna rağmen ayaklanmaya çalıştığında dengesini kaybetti. Parke zemine sırt üstü düşecekken bir çift kol onu belinden tuttu.

"Cynzia yatakta kalman gerek."

Cynzia şaşkınlıkla onu tutan kolların sahibine döndü. "Kathalina, senin burada ne işin var?"

Karanlık bir gökyüzünü andıran gözleri endişe ile onu izlerken ince dudakları onu rahatlatmak istercesine şefkatle kıvrıldı.

"Babamın başına gelenleri duyunca Raphael ile beraber hemen yola çıktık." dedi genç cadı. "Vardığımızda arkadaşının başına gelenleri ve ortağının sen buraya getirdiğini öğrendik."

Eldon.

Cynzia'yı buraya getiren o olmalıydı. Genç cadı kendini yatağında bulmadan önce hatırladığı son şeylerden biri genç büyücünün gözlerindeki endişeydi. Korkmuştu. Kendisi için değil. Cynzia için korkmuştu.

"Raphael seninle nasıl geldi? Quiddicth sezonunda değil miyiz?"

"Benim için izin aldı." Cynzia tutmaya devam ederek tekrar yatağına oturttu. "Aşağıda Eldon ile oturuyorlar."

"Anladım." dedi Cynzia ruhsuz bir sesle. "O zaman siz babamın yanına gitseniz iyi olur. Ben iyiyim."

"Babamın yanına sonra da gidebilirim. Belki olanlardan dolayı bilmiyorsun ama bu sabah uyandı. Marjo ve eşi de geldi. Annem ve Artemis ile başında bekliyorlar. Benim senin yanında olmam gerek."

Cynzia babasının uyandığını duyunca sevinmek istedi ama sanki içindeki tüm duygular bir büyü ile alınmış gibiydi. Hiçbir şey hissetmiyordu. Tepki vermek istese de yapamıyordu.

"Yine de gitmelisin. Birbirinizi aylardır görmüyorsunuz."

Kathalina sinirle kahverengi omzunun üstünde biten saçlarını geriye doğru attı. "Merlin aşkına James! Ben senin ikiz kız kardeşinim. Yardımı ihtiyacım yok, acımı kendi içimde yaşarım tavırların bana sökmez."

Cynzia kalbinin bir cam gibi yere düşüp tuzla buz olduğunu hissetti. Kız kardeşinin kızgınlıkla söylediği cümle yüzünden değildi bu. O küçük kelime yüzündendi.