ისევ შევხვდით

XI

იუნგიმ წყალი მოიტანა, დედამისი ცოტათი დაწყნარდა. ნაბის დედამ გაიღვიძა და ნაბი მასთან მივიდა.

ექიმი: გამარჯობა, როგორ ხართ?

ნაბის დედა : ახლა შედარებით კარგად ვგრძნობ თავს

ექიმი: ძალიან კარგი- ექიმი მალევე გავიდა ოთახიდან

ნაბის დედა: ნაბი და მამაშენი მოვიდნენ რა მომენატრენ

ნაბი: დედა ერთი დღე არ გასულა, ხვალ ნახავ- ნაბი ანერვიულდა, არ უნდოდა აქ რომ ელა მოსულიყო იუნგის იცნობდა მთელი ამდენი ხნის განმავლობაში აჩვენებდა ხოლმე ფოტოებს. თან იუნგიც იცნობდა

ნაბის მამა: სურპრიზი- ოთახში შემოვიდა მოხუცი კაცი, ხელში პატარა მომღიმარი გოგონა ეკავა

ნაბი: აქ რას აკეთებთ- უფრო მეტად ანერვიულდა ნაბი- ეხლა ხომ გვანია- შეეცადა დაეფარა ნერვიულობა და ისიც რომ მათი ნახვა აქ საერთოდ არ უნდოდა.

ნაბის მამა: ელა არ გაჩერდა სახლში სანამ არ წამოვიყვენე, თან მეც მიდოდა წამოსვლა

ნაბი: ვაა რა კაიაა, ელა მოდი აქ სად მიიპარები- კარებთან მდგომ პატარა გოგოს უთხრა და ელამ ტუჩები ჩატეხა და პატარა ნაბიჯებით ნაბისკენ სიარული დაიწყო

ნაბის დედა: როგორ გამიხარდა რომ მოხვედით, კარგია ჩემს შვილიშვილს აქ რომ ვხედავ- უცებ მისი ქმრისკენ გაიხედა რომელიც რაღაცის მოლოდინში იყო და ეს ცოლმა კარგად იცოდა- მიხარია შენც აქ რომ ხარ

ნაბი: კარგი ჩვენ დაგტოვებთ გვრიტებო

ნაბის დედა: ნაბი გაიზარდე

ნაბი: გავიზარდე დეე

ელა: ჭავიდეთ დეე გვრიტები მარტო დავტოვოთ- ნაბის გააჯავრა ბოლო ორ სიტყვაში

ნაბის მამა: ნახე ბავშვიც მას გავს

***
იუნგი ძალიან ღელავს მამაისზე, უკვე 5 საათია რაც ოპერაცია მიმდინარეობს, მაგრამ სიახლე არაა.

იუნგის დედას უკვე ტირილი აღარ შეუძლია უბრალოდ ზის და ერთ წერტილს აშტერდება. როცა ნაბი იყო მის გვერდით ციტათი მოშვებული იყო თითქოს გადაავიწყა, მაგრამ ეხა ნაბი დედამისთანაა.