SPREADING THE LIES (Arcajedo series #1)

Chapter 10

Para akong nakikinig ng radio sa pag-kwento ni Manang milet ng buhay niya. I didn't expect to hear a life that is worse than mine. Hindi ko kayang hindi maikumpara ang sa akin at ang sa kanya.

"Taga saan kaba talaga ija?" Nakangiting tanong ni Manang. "Alam kong hindi ka taga rito dahil nabanggit na ni Mira sa akin na ikaw ay nanirahan sa probinsya."

"Taga- Isabella  po ako." Simpleng sagot ko.

"Nandito lang po ako para mag-trabaho."

"Naku, alam ba ng mga magulang mo na buntis ka?" Nag-alala nitong sambit at tinignan ang niluto niya.

Sabi ko na e, itatanong talaga.

Umiwas ako ng tingin. "Ah... Patay na po ang mga magulang ko."

She stopped and look at me. I can feel how she felt guilty because of what I said.

"Bakit sila namatay?"

"Ah, car accident po."

I don't feel comfortable talking about this topic at all. That night was my biggest nightmare.

"Ilang taon kaba ng mangyari iyon?"

Is this an interview?

I tried to smile. "High school papo ako, 14 years old pa po."

"Batid kong mahirap ang pinagdaanan mo ija." Mapait siyang ngumiti. "Mahirap mawalan ng mga magulang."

It is true. It was never been easy.

Tanging si Tito na lamang ang sumusuporta sa akin non, hindi ako nakatapos ng third year college. Tito was willing to pay and support me, so I can finished my study but I didn't. Instead, nag-apply ako ng trabaho sa iba't ibang kompanya at natagpuan ko ang Gomez Company.

We stopped our sad conversation when the champorado already taste good.

Nilagay ni Manang ang champorado sa plate at kinuha ko iyon para ilapag sa lamesa.

We eat peacefully. Pagkatapos ay pinapunta ako ni Manang sa itaas para magpahinga. I want to volunteer to clean the dishes that we've eat but she didn't let me.

I called Mira at seven kaso hindi nila sinagot ang tawag ko, pati si danielle. Mukhang busy sila ngayun, sana hindi nila kalimutang dalawin ako bukas.

"Ako nalang kaya ang dadalaw sa kanila roon?" I touched my chin and think.

"Mas maganda iyon!"

Mabilis akong nagbihis at inayos ang sarili. Gusto ko silang makita, siguro namimiss na nila ako sa trabaho. 

"Saan ka pupunta, Ma'am klein?" Nagtatakang tanong ni Sisa ng makababa ako.

"Ahh... May pupuntahan lang na importante," kinabahang sagot ko.

"Naku ma'am! Nagpaalam kana ba kay sir kajik? Baka kasi magalit iyon ma'am. At bawal ka pong lumabas ng mag-isa." Sulpot ni Vina.

Hindi ba pwedeng palabasin niyo nalang ako? Naboboring na ako rito sa mansyon niya, gusto kong gumala at makipagkita sa mga kaibigan ko.

"Sinong lalabas?"

There, I saw manang walking towards our direction. May hawak pa siyang kutsara sa isa niyang kamay.

"Manang, si ma'am po kasi. May pupuntahan daw siyang importante."

"Naku ija! Sasama ako," Tarantang ani ni Manang Milet.

Napalunok ako. "P-po?"

"Ang sabi ni sir kajik sa akin ay pwede ka raw gumala, basta isama mo ako." Pag-paliwanag niya at tinignan sina Sisa. "Kayo na muna ang bahala sa mansyon, wag na wag niyong kakainin ang niluto kong kalderita."

"Manang naman e!" Vina spat her foot.

"Saka ko na kayo bibigyan kapag nakabalik na kami." Malditang salad nito at hinarap ako. "Magbibihis muna ako ija, maghintay kalang rito."

Kinagat ko ang ibaba kong labi. "M-manang, pwede n-naman sigurong ako na lang mag-isa....."

She didn't listen and turned her way back at pumunta sa itaas.

"Sorry po ma'am ha." I look at Vina. "Alam naming ayaw mo talagang mag-pasama pero nag-alala lang kami sa iyo, buntis kapa naman ho." She added before turning her back on me.

Sa kalagitnaan ng paghihintay ng ilang minuto ay nakita ko si Manang na naglalakad sa hagdan. Simple lang ang suot niya, sure na sure ako, magandang maganda si Manang milet noong dalaga pa sita.

"Tara na ija." Nakangiti niyang sabi at hinawakan ang aking kamay.

"Sure ka po bang sasama ka manang?" Seryosong ani ko.

"Oo naman!" Agresibo niyang sagot sa akin.