(+18) Yabancı çevik bir hamleyle beni çevirip masaya dayarken elimdeki hançere gülerek baktı, buz mavisi gözleri bana dönerken gölgeler sıklaştı, uyarıları birer çığlığa dönüştü. Onun sadece sıradan bir yabancı olmadığını anladığım anda ise geç kalm...
Herkese selam drahalar! Draha neee derseniz bölümde göreceksiniz :)
Konuşmaya dalmadan karşınızda sınırlar efendim dnjdd 200 oy ve 600 yorum sınırımız var. Aşklarım hikaye daha bebek, büyümesi için biraz etkileşim şart yoksa böyle oy ya da yorum yapın diye zorlamak değil amacım. Isırırım sizi...
Burası bölüm sonu dedikodu köşesi, buyurunuz....
Lütfen instagram, tiktok ve twitterda paylaşım yaparken #sadecebirdamlabrh #vampirmartel #martelkragen etiketlerini kullanmayı unutmayınnnnn
Drahalar... 5. Bölüm diyorum, başka bir şey demiyorum. Bence bir bardak soğuk su ve ateş düşürücüyü yanınızda hazır edin :)
Çok konuştum, hadi aşkım Kaos kaçar. İmzam sonda :)
Sizi sonsuzluk kadar seviyorum!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 4, Buna Alışsan İyi Edersin
Küçükken bir keresinde Frennat'ta kış vakti göle düşmüştüm. Sanırım buz tutmuş gölde paten yapabileceğime dair çılgın bir düşünceye kapılmıştım. Ama patenlerim eskiydi ve bıçakları kesinlikle son birkaç yıldır temizlenip kaymaya hazır hale getirilmemişti. İtiraf etmek gerekirse, öyle pek de iyi bir patenci sayılmazdım. Ama yine de hevesliydim, korkunç derece başarısız olduğumu göremeyecek kadar hevesliydim hem de.
Babam patenleri elimde görür görmez bana, "Hayır Sienna," dese de ona aldırış etmemiştim. Çünkü annem suratında onaylayan bir ifadeyle bana bakıyordu. Böyle çılgınca şeyler denemem konusunda bana arka çıkmakta babamdan her zaman başarılı olmuştu, onun gözetiminde dilediğim her şeyi yapmakta özgürdüm. Bu yüzden bana annemin onayı yetmişti ve kara rağmen çılgınlar gibi koşarak göle ulaşmıştım. Annem prensibe ve çalışmaya inanan bir kadındı. Ne kadar berbat bir patenci olsam da çalışarak bir gün iyi olabileceğime beni inandırmıştı.
Belki de Hildebaht'taki Ryxm'e girmek bu yüzden gözümü hiçbir zaman korkutmamıştı. Gerçek soğukla daha önce tanışmıştım çünkü. Ryxm'e girmek Frennat'taki göle kıyasla kaplıca suyuna girmek gibi kalıyordu. Üstelik o suya hiçbir zaman ayaklarımı külçe gibi yapan patenlerle girmek zorunda da kalmamıştım.
Patenimin bıçakları buza değer değmez yolunda gitmeyen bir şeylerin olduğunu anlamıştım. İlk başta bunun bir süredir kaymamamdan kaynaklandığını düşünmüş, bu yüzden bacaklarımı korkusuzca hareket ettirerek kendimi buz üzerindeki o özgürlük hissine bırakmıştım. Ama çok geçmeden korkunç bir çatırdama duymuş, daha ne olduğunu idrak edecek vakti bulamadan kendimi dondurucu suyun içinde bulmuştum.
İçeri o kadar beklenmedik ve ani bir şekilde düşmüştüm ki akıntı beni sürükleyip kırılmamış buz tabakasının altına çekerken hiçbir şey yapamamıştım. Düşüncelerin de donabileceğini işte o zaman öğrenmiştim. Ölüme ilk defa o kadar yaklaşmış ve hiçliğinin tadına ilk defa o gün bakmıştım.
