"Versene şunu" dedi zarif parmağını bir koliye göstererek.
"Hangi koliden bahsettiğini söyle zahmet olmazsa"
Bunu duyduğunda bana soğuk bir bakış attı ve "kitaplar" yazılı olan koliyi belirtti. Koliyi ona uzattım ve işime geri koyuldum.
Yeni evimiz güzeldi. Tamam tamam, evimiz tam anlamıyla muhteşemdi. Mermerden oyulmuş koridor duvarları, insana ayrı bir hava katıyordu. Duvar kağıtlarının narin desenleri evi hoş bir görüntüye sokuyordu. Fakat evin en güzel yanı -benim açımdan- büyük olması. Canınız istediği zaman biryerde saklanır ve başkalarının sizi bulması için harcadıkları iki saatte siz yanlızlığın keyfini çıkarırdınız. Tabii benim daha bunu denemeye vaktim olmadı.
Dolapların tozunu süpürdüm -yarısını yutmuşta olabilirim- ve ardından salona gittim. Annem hala verdiğim kolideki kitapları diziyordu. Gözleri doluydu.
"Ne oldu anne?" dedim onun omzuna destekler biçimde elimi koyup.
"Bu kitaplar.. Onundu, canım oğlumu-" Ve göz yaşları dere gibi aktı. Ona "Hayır anne sadece okumak için üniversiteye gitti, geri gelecek" demeği çok isterdim. Ama üzgün hatta depresyonda olmasına rağmen buna inanacak kadar ileri gitmemişti.
"Bak sana bir şey söyleyim mi? O şuan gitmek istediği yerde ve hiç şüphelenme ki bizi izliyor. Seni böyle görmesini istermiydin?" Umarım yeterince destekleyici bir konuşmaydı. Ama fazla klişe.
Az bir süre bekledikten sonra elinin tersiyle göz yaşlarını sildi ve titrek bir sesle " Evet canım haklısın, istemezdi..." dedi.
Az çok evi toparladığımız zaman karnımızın bando çaldığını hissedebiliyorduk. Anne-kız genetik olarak üşendiğimiz için gücümüz sadece telefona uzanıp pizza sipariş etmeye yetti. Siparişimiz yolda iken son enerjimi kendi odama girmemle harcamaya karar verdim.
Odam istemeyeceğim kadar büyüktü. Bir fil çiftliği kuralabilecek durumdaydı. Yerdeki kolilerden "Kıyafetler" yazılı olanını açmaya karar verdim. Bantı özenle açtım -sonuçta benim biricik kumaştan bebeklerim- ve içindekileri kılıfsız yatağa döktüm. İçinde kumaştan yapılmadığını fark ettiğim bir nesne gözüme ilişti. Elimi ona doğru uzattım fakat annemin "Kapııı!" seslenişiyle nesneye bakmaktan vazgeçtim.
Hızlı adımlarla aşağı indim -konu miğdem sonuçta- ve kapıya doğru koştum. Kapıda pizzacı mı var yoksa kötü niyetli adam mı var bakmadan kapıyı hızlıca açtım. Kapının hızıyla saçlarım dalgalanmıştı ve az kalsın burnumu kırmayı beceriyordum.
Kapıda saçları bir punk gibi kesilmiş esmer ve gür saçlı bir oğlan duruyordu. Ela gözleri, ışığın bin bir kırmasıyla oluşan renklerle süslenmişti.
"Iıı, rahatsız ettiğim için özür dilerim ama sizin olduğunu düşündüğüm araçtan garajıma giremiyorum" Oğlanın ciddiyetine bakılırsa sinirlendiği anlaşılıyordu.
"Annemi hemen çağırıyorum" dedikten sonra koşar adımla mutfağa gittim ve anneme durumu bildirdim. Annem arabayı benim çekebileceğini öneridiğinde şiddetle reddettim. Henüz 18 yaşımı bile doldurmamıştım.
Annem evden çıkıp arabaya gitmesi saatler almış gibiydi. Oğlanın sinirini tutmada büyük bir yeteneği vardı sanırım. Ben olsam dayanamazdım .
Odama çıktım ve nesneye tekrar bakmak için koridorda nerdeyse kanatlarımın çıktığını sandım. Ama.. orada yoktu. Geldiğimde yatağımda değildi. Gitmişti. Pencerem açıktı ve perdem rüzgarın darbeleriyle süzülüyordu.
Dizlerimin üstüne eğilip küçük bir umutla yatağımın altına baktım.Yoktu. Merakım nerdeyse beynimi kemiriyordu. O nesne neydi?
"Maaaaaaaars"
"Anne?" dedim mutsuz bir sesle. Merdivenden inerken birşeyler anlattığını duydum. Ama ayak seslerimden anlamadım. Belki mutsuzluk kulaklarımı sağar etmişti.
"..şu salak tuhaf çocuk hiç mi düşünmez işimizin gücümüzün olduğunu??!"
"Anne ne oldu." dedim onun sinirli sesine karşılık en sakin tonla. Onu dinlemediğim için kızmasına hazırlandım ama bunu yapmadı. Sadece bir derin nefes onun fırtınasını dindirmeye yetti.
"Şu tuhaf saçlı oğlan" parmağı ile kapıyı gösterdi "arabadan indiğimde yok oldu. Kendisi de yoktu arabası da."
